แสงแดดสาดส่องเข้ามาภายในห้องกว้างของภูผาผ่านกรองแสงสีขาว เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เธอกลับไม่เห็นเขาอยู่บนเตียง เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงมองเขาไปในห้องน้ำกระจกใสกลับไม่มีเขาอยู่ในห้องน้ำ เธอเห็นว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์นอกระเบียงเป็นภาษาอิตาเลียน เธอจึงก้าวเดินออกจากเตียงก้าวเดินมาหาเขาออกมานอกห้อง เขาจึงวางสายและทิ้งบุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่
“อรุณสวัสดิ์” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม
“หายดีแล้วเหรอคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“หายดีแล้ว ขอบคุณที่ดูแลพี่ทั้งคืน” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม
“ความผิดฉันเอง” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงหมองเศร้า
“น้ำหวาน พี่ผิดเองที่ข่มเหงเธอ ทั้งที่เธอไม่เต็มใจ” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“มันเป็นอดีตไปแล้ว เรามาเริ่มต้นใหม่นะคะ” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เขาเผยรอยยิ้มอย่างมีความสุขโอบกอดและเธอ เธอกอดเขากลับเช่นกัน เธอรู้แล้วว่าเธอต้องการความรักจากเขาที่เธอโหยหามาแสนนาน
“แต่งงานกัน
