เมื่อเห็นท่าทางของรามิล เธอก็คิดได้ทันทีว่าเธอนั้นพลาดแล้ว คนอย่างเขานั้นเป็นคนที่ไม่น่าตอบรับคำท้าทายด้วยเลยจริง ๆ
เขาอุ้มลูกด้วยรอยยิ้ม แล้วก็ยักคิ้วให้เธอเปิดห้อง เพื่อที่ตัวเองจะได้เข้าไปนอนด้วยกัน
หญิงสาวจำใจต้องเปิดแล้วไปยืนรอให้เขาวางลูกลงกับเตียงแล้วก็กดดันให้เขาออกไป
“มัวโอ้เอ้อยู่ทำไมฉันจะนอน” เธอกระซิบกลัวลูกจะตื่น แต่ทว่าแววตาของเขานั้นมองมายังเธอด้วยสายตาที่ประหลาดนัก
“ไหนบอกว่ารับคำท้า แค่นี้อยู่ใกล้ผมไม่ได้แล้ว สามีภรรยาต้องนอนด้วยกันสิ”
“ถ้านอนกับคุณสองคน ฉันไม่นอนเด็ดขาด” เธอเชิดหน้าใส่เขา เรื่องอะไรจะให้เขารังแก
“คุณคิดไปไหน หรือว่าคิดแต่จะขึ้นเตียงกับผม ผมแค่จะนอนด้วยกันสามคน หรือหากคุณอยาก...!”
“มะ...ไม่...!” เธอรีบละล่ำละลักตอบทันที คนบ้าอย่างเขานี่มันน่านัก ชอบพูดให้เธอคิดไปไกลแล้วมาล้อเธอ
“ไม่ก็รีบมานอน พรุ่งนี้ผมจะพาลูกไปทานข้าวนอกบ้าน” เธอดึงผ้ามาห่
