หย่าขังรัก

บทที่ 2 วันสำคัญของพ่อ 1/2

เมื่อได้ยินเสียงเปิดน้ำในห้องน้ำ ดาหลาก็หลับตาลงพร้อมน้ำตาที่หลั่งรินออกมา

เขาจะเคยรับรู้บ้างไหมว่าเธอเจ็บปวดใจแค่ไหน ที่ต้องทำรักษาครอบครัวให้มันยังเป็นครอบครัวอยู่ คนอย่างเขามันถนัดแต่ทำให้คนอื่นเจ็บปวดสินะ

ทุกวันสำคัญของเธอกับลูกมักไม่มีเขาอยู่เสมอ แต่ปีนี้ลูกเริ่มรู้ความแล้ว อยู่ในวัยเรียนรู้ รู้ว่าโกรธเป็นยังไง ไม่ชอบเป็นอย่างไร แล้วก็ดูเขาออกแล้วว่า เขารำคาญทุกครั้งที่อยู่ใกล้น้องธันวา

จะเกลียดเธอยังไงเธอไม่สน แต่อยากให้เขารักและเป็นห่วงความรู้สึกของลูกบ้าง

ร่างใหญ่ที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินเข้ามาเช็ดศีรษะให้แห้งที่หน้ากระจกแล้วก็เปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้ว ขณะเช็ดไปก็มองร่างที่นอนนิ่งบนเตียง และหันหลังให้เขา

เขาไม่ชอบที่เธอทำอย่างนี้ ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ อยากให้เอาใจเหมือนผู้หญิงคนอื่นบ้าง ขนาดไปควงคนอื่นออกหน้าเธอก็ยังไม่หึงไม่หวง

‘นี่เธอเป็นเมียฉันหรือเปล่า’

ความหงุดหงิดงุ่นง่าน ที่โดนผู้หญิงคนอื่นโลมเล้ามาจากข้างนอก ทำให้เขาอยากกลับมาปลดปล่อยที่บ้าน แต่เมื่อเจอหน้าบึ้งตึง อารมณ์ของเขาขุ่นมัวทันที

‘ถ้าเอาใจฉันเก่ง ฉันอาจจะแบ่งความรักให้บ้างก็ได้นะ’ เขาคิดอย่างเห็นแก่ตัวแล้วก็เดินไปนอนบนเตียงเคียงข้างกัน

แรงไหวยวบของเตียง ทำให้ดาหลารู้ว่าเขานั้นขึ้นมาบนเตียงแล้ว และหัวใจเธอก็สั่นระรัวอีกครั้ง

‘เขาบอกจะไม่เอากับเธออีกแล้ว ย่อมเป็นคนพูดของคนเมาเสมอ สุดท้ายคืนอันเร่าร้อนก็จบกันที่เธอยอมพ่ายแพ้ให้กับบทรักของสามี’

ชายหนุ่มนอนเอามือหนุนศีรษะ รอว่าเธอจะหันมาเมื่อไหร่ แต่ก็ต้องถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เมื่อเธอนอนเป็นท่อนไม้ไม่ยอมขยับ

“คุณหลับหรือยัง” น้ำเสียงที่บ่งบอกความไม่พอใจเปล่งออกมา หลังจากเมียตัวเองไม่ยอมหันหน้ามาคุย

เธอได้ยินเสียงแล้วก็วูบไหวไปทั้งตัว เวลาเขาจะต้องการเธอ น้ำเสียงนุ่มอุ่นทุกครั้ง และมันทำให้เธอใจอ่อนทุกที

‘ก็ใจมันรักเขา จะให้ทนใจแข็งได้สักเท่าไหร่’

“คุณเมาแล้วก็พักผ่อนเถอะค่ะ ทำงานมาเหนื่อย ๆ” ครั้นจะชวนทะเลาะบนเตียงก็ไม่ดี การนอนคือการพักผ่อน การไม่มีปากเสียงกันย่อมผ่อนคลายด้วยกันทั้งคู่

“พรุ่งนี้วันเกิดผม ผมมีเลี้ยงกับเพื่อนที่คลับ” เขาจองร้านเป็นแบบส่วนตัว ไว้เพื่อต้องการดื่มกับเพื่อน ๆ

“ค่ะ อย่าดื่มมากนักนะคะ เดี๋ยวขับรถไม่ได้” เธอก็ยังเป็นเธอ ยังคงใจแข็งกับเขาไม่ได้สักที สุดท้ายเธอก็เป็นห่วงเขาแม้ว่าเขาจะไม่เคยเป็นห่วงเธอเลยก็ตาม

“จะไม่ถามเหรอว่าผมไปกับใคร”

“มันเป็นเรื่องของคุณนี่คะ ฉันจะถามเอาอะไร หากฉันบอกว่าอย่าไปเลย ทานข้าวกับลูกสักวัน คุณจะเปลี่ยนใจไม่ไปไหมล่ะคะ”

นั่นคือภาพที่เธออยากเห็น ลูกต้องการพ่อ ลูกต้องการเขามากที่สุด การขาดความรักและความอบอุ่นจากพ่อ เธอกลัวเหลือเกินว่าโตไปลูกจะมีปัญหา และทนให้เขานอกกายเธออยู่ร่ำไป

เธอไม่รู้หรอก ว่าเขาไปข้างนอก จะไปแอบกินกับใครที่ไหนบ้าง แต่ตราบใดที่ยังเว้นที่ไว้ให้เธอ ไม่พามารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว เธอก็ยังคงให้เกียรติเขา

และเมื่อไหร่ก็ตาม คนพวกนั้นต้องการพื้นที่ตรงนี้แล้วมาระรานเธอกับลูก เธอสู้ไม่ไว้หน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนแน่นอน

“อย่าพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้” เวลาจะพูดดีกับเธอทีไร ชอบเอาลูกมาเป็นข้ออ้างทุกที รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบ แต่เธอก็ยังทำ

“ฉันรู้ค่ะ ว่าคุณไม่ต้องการฉันกับลูก แต่ว่าเราเปลี่ยนอะไรไม่ได้ ในเมื่อคุณทำแกเกิดมาแล้ว คุณควรรักแกบ้าง แกอยากอยู่กับคุณ อยากเล่นกับคุณเหมือนกันนะคะ” เธอเจ็บปวดใจที่ต้องพูดเรื่องนี้ ตั้งแต่ธันวาเกิดมา แม้แต่จะอุ้มเขาก็ยังไม่เคย ยืนมองแค่ไกล ๆ แล้วก็ออกไปไม่ถามไม่คุย ไม่พูดด้วย

ลูกเธอผิดอะไรงั้นเหรอ เธอผิดอะไร ในเมื่อทุกสิ่งเขาก็รู้ดีว่าเกิดจากเขาที่เป็นทำให้มันเกิดขึ้น

“ถ้าเธอไม่ปล่อยให้ท้อง...”

“หยุดพูดคำนี้เถอะค่ะ ฉันจะไม่ท้องถ้าคุณไม่ทำ” เรื่องนี้เขาพูดอย่างเห็นแก่ตัวมาหลายครั้งแล้ว เธอย่อมรู้และเขาก็เช่นกันว่าอะไรเป็นอะไร

คนที่ต้องการจะรักเมียก่อนนอน อุตส่าห์พูดดี ๆ ด้วยกลับต่อปากต่อคำเรื่องไม่เป็นเรื่อง จนเขาหงุดหงิดหมดอารมณ์ในที่สุด

‘ยายพูดหญิงบ้า’ เขาสบถในใจ ทุกครั้งเขาไม่เคยชนะเธอได้เลย แม้ว่าจะเถียงอะไร แต่ว่าเขาก็เลือกทำให้เธอสองแม่ลูกต้องเจ็บปวด จะได้ไม่กล้ากับเขา เขาไม่ชอบเป็นคนพ่ายแพ้

แต่ผิดถนัด เขากลับโดนเธอตอกย้ำเรื่องราวที่เกิดเมื่อหลายปีก่อน ที่หน้ามืดไปลากเด็กที่แม่อุปการะมาทำเมีย จนต้องแต่งงานทิ้งชีวิตโสดอันโลดโผนและตื่นเต้นของเขาเสียนี่

เขาไม่ต้องการแต่งงาน เขาอยากมีอิสระจะทำอะไรก็ได้ เมื่อแต่งงานเขาก็ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่ทว่าเธอก็ทนเขาจนลูกสามขวบแล้ว ก็ยังปฏิบัติกับเขาเหมือนเดิม

วาจาก็นับวันที่เสียดแทงเข้าไปทุกที จนเขาไม่อยากจะพูดคุยดี ๆ ด้วย

‘ฉันจะไม่กลับบ้านเลยคอยดู’ เขาโกรธและหาเรื่องพาลแบบนี้เป็นประจำ