“ปล่อยฉัน ปล่อย”
“ไม่ ปล่อย จนกว่าคุณจะหอมแก้มเป็นการขอโทษที่พูดจาไม่น่ารักกับผมก่อน”
“ปล่อยฉันออกไปนะนายตฤณ คุณแม่กับพี่ชายและพี่สะใภ้กำลังรอเราที่โต๊ะอาหาร”
“ใช่แล้วครับ ทุกคนกำลังรอเรา และถ้าไม่อยากให้เขารอนานจนตามมาดู คุณคงรู้ว่าควรจะทำยังไง เพราะถ้าทำช้า เสียงโอ้กอ้ากที่คุณพยายามแสดงเมื่อครู่ มันอาจจะเปลี่ยนเป็นเสียงครางซี้ด...ซ้าด จนพวกเขาประหลาดใจก็ได้”
ไอรดานิ่งเฉย จึงถูกเขาใช้แขนกำยำตวัดรัดเข้าไปปะทะกับร่างแกร่งแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ “ชักช้าต้องจ่ายค่าปรับ”
“ไอ้บ้า ไอ้เลว ปล่อย...”
“จะให้ผมปล่อยในนี้จริงๆ เหรอครับ ในห้องน้ำก็ตื่นเต้นดี ก็ได้ ทำรีบๆ เร่งๆ แบบนี้น่าตื่นเต้นดี ถ้าคุณหมอร้องขอ ผมก็ยินดีจัดให้”
มือหนาล้วงเข้าไปใต้เดรสลายดอกไม้ตัวโคร่ง แล้วสอดนิ้วเข้าไปใต้แพนตี้สีหวาน เขาไม่ได้ดึงมันออกจากร่างบาง เพียงแค่รูดลงมาทิ้งค้างไว้ที่หัวเข่า มือทั้งสองจับที่ชายเดรสตัวสวยแล้วเ
