เจ้าชีวิต

EP.1

(ข้าว)

3/04/20xx

16.36 น.

เสียงเปียโนที่ดังออกมาจากห้องของชมรมดนตรีคลอออกมาตามทางเดินเป็นระยะๆ เรียกให้ฉันยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก...และถึงแม้ว่าท่วงทำนองของวันนี้มันจะดูเศร้ามากขนาดไหนแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเพราะจนต้องเดินมาแอบฟังเหมือนทุกครั้ง ฉันมองคนที่กำลังเล่นเปียโนภายในห้องชมรมที่ไม่มีคนด้วยสายตาที่กำลังอธิบายไม่ถูกเพราะเพลงที่เขากำลังเล่นในตอนนี้มันดูเศร้า เศร้าจนทำให้ฉันน้ำตาคลอเบ้าไปด้วย

"..."

ท่วงทำนองที่เศร้าดูเล็กน้อยไปเลยเมื่อฉันมองเสี้ยวใบหน้าที่กำลังหลับตาบรรเลงเพลงอยู่ ร่างสูงเงยหน้าขึ้นเพดานพร้อมกับริมฝีปากตัวเองที่เม้มเข้าหากันแน่น มือของฉันกำเข้าหากันทันทีที่เขาลืมตาขึ้นช้าๆ เผยให้ฉันเห็นแววตาที่กำลังเจ็บปวดของเขา

พรึบ!

"อ๊ะ!?"

"มายืนทำอะไรตรงนี้?"

"พี่โรสข้าวตกใจหมดเลย"

"ทำไม...รึกำลังแอบดูใครอยู่?"

ฉันยกมือโบกไปมาทันทีที่พี่โรสพี่ชมรมที่รู้จักหรี่ตาจับผิดฉันก่อนที่เธอจะชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้องและยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน

"ถึงว่าทุกวันอังคารชอบมาก่อนใครเพื่อน เพราะมาดูเจ้าประจำเล่นเปียโนนี่เอง"

"เปล่านะคะ วันนี้ข้าวเรียนเสร็จเร็วหรอกข้าวไม่ได้จะมาดูใครสักหน่อย"

"อิอิ เข้าไปกันเถอะ"

"แต่เขาเล่นอยู่..."

"ไม่เห็นเป็นไรนิ"

"พะพี่โรส..."

แกร๊ง...!

"โอ๊ะ เล่นต่อเถอะๆ ฉันมาชมรมน่ะ"

"...จะกลับพอดี"

ฉันเดินหลบๆ มาอีกทางทันทีที่เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมันจึงทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้เขาแต่งตัวไม่เรียบร้อยขนาดไหน ดวงตาเฉยชาต่างจากเมื่อกี้ของเขาเหลือบมองมาที่ฉันนิดๆ ก่อนที่เขาจะเดินผ่านพวกเราออกไปโดยไม่พูดอะไร พี่โรสยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะแตะไหล่ฉันเบาๆ ฉันหันมองไปที่เธออย่างงงๆ

"มานั่งนี่สิ เดี๋ยวจะเล่าอะไรให้ฟัง"

พี่โรสยิ้มกว้างออกมาอย่างรู้สึกสนุกต่างจากฉันที่ขมวดคิ้วมองเธอด้วยความสงสัย เธอเอื้อมมือมาดึงแขนฉันไปนั่งด้วยที่เก้าอี้พร้อมกับมองมาที่ฉันตาเป็นประกาย

"อะไรเหรอคะพี่โรส"

"ฉันได้ยินจากไอ้ฮอว์คมันว่าเจ้าสมุทรเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมานานเกือบสามปี"

"พี่ฮอว์คนี่คือ?"

"แฟนน้ำหนาวแฝดพี่มันน่ะ"

อ่อ...แฟนพี่ของเจ้าสมุทรนี่เอง และใช่คนที่เรากำลังพูดถึงอยู่คือคนที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้เขาคือเจ้าสมุทร ซึ่งเขามักจะมาเล่นเปียโนที่ห้องนี้เป็นประจำทุกวันอังคารชมรมเรามักชวนเขามาเล่นให้นะแต่เขาไม่เอาเขาเป็นพวกที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่นักเท่าที่สังเกตมา

"แล้วพี่โรสมาเล่าให้ข้าวฟังทำไมเหรอคะ?"

"เราไม่ได้ชอบเขาอยู่รึไง?"

"พี่โรส!"

"ท่าทางงี้ใครบ้างจะดูไม่ออก"

ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่เธอพูดออกมาแบบนั้นพร้อมกับแก้มตัวเองที่รู้สึกร้อนแปลกๆ ฉันหลบตาพี่โรสอย่างทำอะไรไม่ถูก

"ไม่ใช่เพราะเขารึไงข้าวถึงมาเข้าชมรมพี่น่ะ...ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยู่คณะที่เรียนด้านดนตรีแท้ๆ"

"มะ...เฮ้อพี่โรสพูดถึงขนาดนี้ข้าวจะปฏิเสธไงล่ะทีนี้"

ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับมือตัวเองที่ยกขึ้นดันแว่นสายตาตัวเองขึ้นอย่างปลงๆ พี่โรสหัวเราะออกมาอย่างชอบใจก่อนที่เธอจะเอื้อมมือมาตบไหล่ฉันเบาๆ

"จีบผู้ชายไม่มีอะไรผิดหรอกน่า...ยิ่งคนที่เราชอบมากๆ จะไม่ลองดูสักครั้งเหรอ"

"..."

"น่าสนุกออกนะ อย่างน้อยเราก็ได้ลองอ่ะ"

พี่โรสยิ้มให้ฉันบางๆ ก่อนที่จะมีคนที่ชมรมเดินเข้ามาในห้องเราเลยต้องหยุดคุยกันเรื่องนี้แต่มันกลับทำให้ฉันคิดถึงมันไม่หยุด...ก็ใช่ว่าฉันจะไม่อยากลองเพียงแต่ว่าฉันไม่กล้า และอีกอย่างเจ้าสมุทรก็เพิ่งเลิกกับแฟนที่เขารักมาก

ใช่ฉันรู้มาก่อนแล้วว่าเขาเลิกกับแฟนเพราะคืนนั้นฉันเพิ่งเกือบโดนเขาทำอะไรแปลกๆ เพียงเพราะเขาเมาจนไม่ได้สติแต่ฉันหนีออกมาได้ ถึงจะไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงต่อแต่นั่นก็เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ฉันได้เข้าใกล้เขาขนาดนั้น เขาไม่รู้จักฉันหรือจำฉันได้หรอกแม้ว่าฉันจะอยู่ใกล้เขาขนาดไหน...ฉันก็เป็นแค่คนๆนึงที่เขาเดินผ่านไปเท่านั้นต่างจากฉันที่หัวใจมักเต้นแรงเสมอเพียงแค่เขาเดินผ่านหรือเหลือบมองมาเพียงวินาทีเดียว

---คลับเจ้าสมุทร---

18.36 น.

"สวัสดีค่ะ"

"จ้า ไปเปลี่ยนชุดเร็ว"

"ค่ะ"

ฉันยิ้มให้พี่ที่ทำงานด้วยกัน ก่อนจะรีบวิ่งออกไปหลังร้านและเปลี่ยนมาเป็นชุดของที่ทำงานก่อนจะเดินออกมายืนอยู่หน้ากระจกและถอดแว่นตาตัวเองออกเปลี่ยนมาใส่คอนแทคเลนส์แทน ฉันรวบผมไปข้างหลังก่อนจะมัดรวบไว้และเดินออกมาข้างนอกทันทีที่เสร็จ พนักงานที่รู้จักกันยิ้มทักทายฉันจึงยิ้มตอบเขาไปและเริ่มทำงานของตัวเองนั้นคือจัดโต๊ะให้เป็นที่เป็นทาง และเก็บขวดเบียร์ที่ลูกค้าดื่มไว้เมื่อคืน

ฉันมาทำงานที่นี่ได้เกือบเดือนแล้วเพราะเงินดีแถมยังทิปเยอะอีกด้วย คลับนี้คัดคนเข้าด้วยนะจึงไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องของลูกค้าเท่าไหร่ เพราะส่วนมากก็เป็นแขกวีไอพีทั้งนั้นซึ่งก็นั่นแหละคลับนี้เป็นของเจ้าสมุทร...เขาเป็นคนเก่งมากจนสามารถเปิดคลับได้เองเลยล่ะ

"มาทางนี้กันหน่อย"

"ค่ะ/ครับ"

ทุกคนว่าขึ้นทันทีที่พี่ผู้จัดการของร้านเรียกทุกคนเข้าไปหาเขาที่เวที ฉันที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่จึงหยุดทำก่อนจะเดินมามุงกับพนักงานอีกนับยี่สิบคนที่เหลือ

"คุณเจ้าสมุทรอยากคุยด้วยน่ะ"

เกิดเสียงซุบซิบขึ้นทันทีที่พี่ผู้จัดการว่าขึ้นแบบนั้น ฉันมองไปข้างหน้าด้วยความสงสัยก่อนที่สายตาจะไปปะทะกับร่างสูงที่เดินขึ้นมาบนเวทีมือของฉันกำเข้าหากันแน่นทันทีที่เห็นใบหน้านิ่งเรียบ พร้อมกับสายตาเฉยชาของเขาที่มองมาที่เราทุกคนอยู่...ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขามาคุยกับพนักงานเพราะปกติจะฝากพี่ผู้จัดการมาคุยแทนมันจึงทำให้ทุกคนตื่นเต้นกันมากๆ

"สวัสดีครับ...ผมขอเข้าเรื่องเลยนะ"

"..."

"คุณทุกคนคงรู้นะว่ามาทำงานบริการ...ผมเลยอยากมาเตือนสติทุกคนนิดหน่อยตรงที่ลูกค้าที่มาร้านเราเขาต้องการการบริการที่ดี แต่กลับมีพนักงานบางคนที่บริการลูกค้าได้ค่อนข้างแย่ถึงแย่มาก"

"..."

ทุกคนหันมองกันอย่างงงๆ ทันทีที่เจ้าสมุทรเอ่ยขึ้นมาแบบนั้น เขามองมาที่เราด้วยสายตานิ่งเรียบไม่ต่างจากเดิม

"ผมไม่ได้ว่าใครเฉพาะเจาะจงและมาครั้งนี้ก็ไม่ได้จะมาหาว่าใครผิด ถึงร้านเราจะเป็นคลับแต่การบริการก็เป็นอีกอย่างที่ลูกค้าต้องการ...ไม่มีใครชอบหรอกนะถ้าพนักงานบริการแย่ๆ ทั้งๆ ที่เขาเอาเงินมาให้"

"..."

"เพราะงั้นต่อจากนี้ระวังการพูดและการบริการลูกค้าด้วย เท่านี้แหละที่ผมอยากจะพูด...ตั้งใจทำงานกันนะครับ"

"ค่ะ/ครับ"

เจ้าสมุทรมองมาที่เราอีกไม่ถึงนาทีและหันหลังเดินกลับไปที่ชั้นบนของร้านซึ่งเป็นที่ประจำของเขา พนักงานคุยกันต่ออีกนิดซึ่งฉันก็ไม่ได้อะไรจึงเดินออกมาทำงานของตัวเองต่อ...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าใครที่บริการแย่และก็ไม่อยากจะรู้ด้วยสู้ทำงานของเราให้ดีก่อนคงจะดีกว่า แต่ก็ต้องยอมรับน่ะนะว่าคำพูดเจ้าสมุทรดูโตเกินกว่าอายุมาก ทั้งที่เราอายุเท่ากันแต่กลับดูต่างกันซะลิบลับ

"ข้าวๆ"

"คะพี่อ้อย?"

"วันนี้มาช่วยเสิร์ฟหน่อยนะพอดีอีกคนลาน่ะ"

"...คะ ข้าวเหรอ?"

"อืม ช่วยทีนะ"

"ได้ค่ะ"

พี่อ้อยยิ้มให้ฉันก่อนที่เธอจะเดินกลับไปที่หลังร้านฉันที่ยังเช็ดอยู่ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก ก็อยากจะปฏิเสธหรอกนะแต่พี่เขาก็แย่นี่สิ ปกติฉันเก็บโต๊ะกับล้างจานน่ะไม่ได้อยู่ทีมเสิร์ฟเพราะกลัวจะไปสะดุดขาใครเข้าเพราะฉันเองก็เป็นพวกซุ่มซ่ามมากๆน่ะสิ

22.36 น.

"โต๊ะสิบๆ"

"ค่ะ"

พรึบ...

มือของฉันเอื้อมไปรับถาดเครื่องดื่มที่พี่อ้อยส่งมาก่อนจะรีบเดินออกมาจากหลังร้านและมองทางไปที่โต๊ะสิบอย่างหนักใจ สงสัยต้องอ้อมไปทางโซนวีไอพี ฉันคิดกับตัวเองก่อนจะเดินไปตามทางที่มีลูกค้าสวนไปมาอย่างยากลำบาก...ถาดก็หนักแถมลูกค้ายังเยอะอีก

"โอ๊ะ!"

"ชิป!"

"ขะขอโทษค่ะ เป็นอะไรไหมคะ?"

"..."

ฉันก้มหัวให้ลูกค้าผู้ชายที่เดินไปชนทันทีพร้อมกับหลีกทางให้เขานิดๆ เขามองมาที่ฉันก่อนจะยิ้มออกมาและเดินไปที่โซนวีไอพีของตัวเองฉันจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าเขาไม่เอาเรื่องอะไร

"ได้แล้วค่ะ"

"วางเลยค่ะพี่"

ฉันเอาเครื่องดื่มพร้อมกับน้ำแข็งวางลงที่โต๊ะของสาวๆ ที่มาเที่ยวทันทีขณะที่พวกเธอก็กำลังนั่งรออยู่และก้มให้พวกเธอนิดๆ เมื่อทุกอย่างเสร็จก่อนจะเดินกลับมาทางเดิมเพื่อไปเอาเครื่องดื่มของโต๊ะอื่นมาเสิร์ฟอีก

"น้องๆ"

"คะ!?"

เสียงของใครบางคนเรียกให้ฉันที่กำลังจะเดินกลับไปหลังร้านให้เดินเข้าไปหามันจึงทำให้ฉันรู้ว่าเขาคือใคร...เขาเป็นคนที่ฉันเดินชนเมื่อกี้นี้เอง

"รับอะไรเพิ่มเหรอคะ?"

"เปล่าครับ...พี่แค่อยากรู้อะไรสักหน่อย"

"คะ?"

เพื่อนๆ ในกลุ่มของเขาหัวเราะกันอย่างขำๆเมื่อเห็นว่าเขาว่าขึ้นแบบนั้นแต่มันกลับทำให้ฉันสงสัยเข้าไปใหญ่เขายกมือขึ้นเรียกให้ฉันก้มลงไปหา เพราะเสียงเพลงของคลับที่มันดังฉันจึงก้มลงไปหาเขา

"พี่ชอบน้องอ่ะ น้องน่ารักมากเลย"

จุ๊บ!

"อ๊ะ!?"

"ฮิ้วววว!!"

ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่เขาว่าขึ้นแบบนั้นพร้อมกับริมฝีปากเขาที่กดลงมาที่แก้มของฉันอย่างแรงจนฉันถอยออกมาพร้อมกับมองเขาด้วยความตกใจขณะที่เพื่อนเขากำลังโห่ร้องกันเสียงดังอย่างชอบใจ

"พี่ชอบครับอยากได้เราจริงๆ"

"!!"

หมับ!

"จะทำบ้าอะไร!!?"

ผลัวะ!!

"เชี้ย!!"

"อึ่ก!"

มือของฉันกำถาดในมือที่เพิ่งฟาดหน้าของคนที่เพิ่งหอมแก้มฉันไปด้วยความกลัวเพราะเมื่อกี้เขายื่นมือมาจับก้นฉันเต็มแรงฉันจึงฟาดไปเพราะตกใจ เพื่อนของเขาลุกขึ้นไปดูเขาทันทีก่อนที่หนึ่งในนั้นจะกระชากคอเสื้อฉันเข้าไปหา

"มึงกล้าฟาดเพื่อนกูเลยเหรอวะ!?"

"กะ ก็เพื่อนคุณลวนลามฉัน!"

"แล้วมึงเก่งมาจากไหนเป็นแค่พนักงานกระจอกๆ โดนนิดโดนหน่อยทำเป็นแอ๊บกลัว!"

"..."

"หรืออยากจะอัพราคา!??"

คนทั้งคลับหันมองมาที่เราทันทีที่เพื่อนของผู้ชายที่โดนฉันตบไปตะคอกเสียงดังอย่างเอาเรื่อง...เขาบ้าไปแล้วรึไงใครบ้างจะไม่กลัวและมันก็ต้องป้องกันตัวไม่ใช่เหรอ? และตอนนี้ฉันกลัวแต่จะให้พวกเขามาเอาเปรียบแบบนี้มันก็ไม่ใช่

"ฉันไม่ได้ขาย และที่คุณทำมันคือการคุกคาม!"

"ปากเก่งจังวะอีนี่!"

พรึ่บ!

"อ๊ะ!"

"มีอะไรกันเหรอครับ?"

ดวงตาฉันที่กำลังหลับแน่นเพราะชายตรงหน้ากำลังง้างมือทำทีจะตบก่อนฉันจะลืมตามองว่าใครยืนอยู่ข้างหน้า...ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นเจ้าสมุทร ซึ่งนั้นก็หมายความว่าเมื่อกี้เจ้าสมุทรดึงฉันออกมาจากพวกเขาใช่ไหม?

"มึงเป็นใคร!?"

"เจ้าของร้าน"

"เออ มาก็ดีจ่ายเงินมาให้พวกกูเลยพนักงานมึงใช้ถาดฟาดหน้าเพื่อนกูเนี่ย!!"

"..."

"ฉะ ฉันฟาดไปเพราะเขาจับก้นฉันและหอมแก้ม...ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ"

เสียงสั่นๆ ของฉันเอ่ยขึ้นทันทีที่เจ้าสมุทรหันมองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ เขามองฉันก่อนจะหันมองไปที่ลูกค้าอีกครั้ง

"แต่เพื่อนคุณลวนลามพนักงานเราไม่ใช่เหรอครับ?"

"นี่มึงฟังแต่พนักงานมึงงั้นเหรอ พวกกูเป็นลูกค้ามึงนะ!"

"ผมฟังความทั้งสองข้างอยู่แล้ว เพราะงั้นพี่คิมครับ"

"ครับ?"

เสียงของผู้จัดการเอ่ยรับที่เจ้าสมุทรเรียกทันทีที่เขาหันไปหา เจ้าสมุทรชี้ไปที่กล้องวงจรก่อนจะมองไปที่ลูกค้าด้วยสายตานิ่งเรียบ

"ไปเอาภาพกล้องวงจรปิดมาหน่อยครับผมอยากจะดูว่าที่พนักงานเราพูดมันจริงไหม"

"ครับ"

"แม่งเอ๊ย!!"

เพล๊ง!!

"กรี๊ด!!"

"มึงคิดว่าเป็นเจ้าของร้านแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอวะ!!?"

"คุณ!"

"เขยิบออกไป เดียวก็โดนลูกหลง"

ฉันที่กำลังจะขัดเจ้าสมุทรโดนเขาผลักออกมาทันทีที่ลูกค้าคนนั้นจับขวดมาฟาดใส่โต๊ะและชี้ปลายขวดแหลมๆ มาทางเขา เจ้าสมุทรเดินเข้าไปหามันทำให้ลูกค้าคนนั้นก้าวถอยหลังด้วยท่าทีกลัวๆ

"สงสัยจังว่าเข้ามาในร้านผมได้ไง...ไอ้การกระทำแบบนี้นึกว่าหมดไปเป็นชาติแล้วซะอีก"

"มะมึงหมายความว่ายังไง!?"

"พวกที่ตัดสินปัญหาด้วยความรุนแรงส่วนมากมักจบไม่สวยหรอกนะ"

"มึง!"

"จะออกไปดีๆ หรือจะให้เรียกตำรวจ ดูๆ แล้วน่าจะโดนหลายข้อหาเลยนะ"

"..."

เจ้าสมุทรเหยียดยิ้มออกมาช้าๆ และเอื้อมมือไปจับขวดออกมาจากมือลูกค้าคนนั้นพร้อมกับยิ้มให้เขาบางๆ

"เชิญออกไปนอกร้านด้วยครับ"

"...แม่งเอ๊ย!"

พรึ่บ!!

ทั้งกลุ่มรีบร้อนลุกออกไปจากคลับทันทีที่เจ้าสมุทรว่าไปแบบนั้น ซึ่งมันก็ทำให้สถานการณ์สงบลงได้เพราะดีเจที่เริ่มเล่นเพลงขึ้นอีกครั้งทุกคนถึงหันกลับไปสนใจทางอื่นต่อทิ้งให้ฉันที่ยืนอยู่อย่างทำอะไรไม่ถูก

"คัดลูกค้าอยู่ไม่ใช่เหรอ หรือตอนนี้ไม่ได้คัดกันแล้ว?"

"ขอโทษครับ ผมจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก"

เจ้าสมุทรมองไปที่พี่ผู้จัดการด้วยสายตาที่กำลังไม่พอใจก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาและเหลือบมองมาที่ฉันที่ยืนอยู่แวบนึงก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ ฉันมองตามเขาก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามเขาไปที่ชั้นบนของร้าน

"คุณเจ้าสมุทรคะ!"

กึ่ก...

"...อะไร?"

ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเมื่อเขาหันกลับมามองฉันที่วิ่งตามขึ้นมาด้านบนของร้าน

"คือ ขอโทษนะคะที่ทำให้วุ่นวาย"

"เธอเป็นฝ่ายถูกกระทำจะขอโทษทำไม?"

"เอ่อ..."

"เอาเถอะยังไงฉันก็ไม่ต้องการลูกค้าแบบพวกนั้นอยู่แล้ว"

"..."

"ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปทำงานสิ"

ฉันสะดุ้งทันทีที่เขาว่าขึ้นแบบนั้นก่อนจะก้มหัวให้เจ้าสมุทรและหันหลังเตรียมเดินออกมาทันทีก่อนที่ตัวเองจะชะงักและหันไปหาเขาอีกครั้ง เจ้าสมุทรเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ

"ขอบคุณนะคะที่ช่วย"

"อืม"

ฉันยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะหันหลังเดินออกมาทันทีขณะที่ริมฝีปากตัวเองก็ยังยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยเป็น

"เดี๋ยว"

กึ่ก...

คิ้วฉันเลิกขึ้นเมื่อเจ้าสมุทรเอ่ยเรียกให้ฉันที่กำลังจะเดินชะงักอีกครั้ง ฉันหุบยิ้มลงทันทีก่อนจะหันกลับมามองเขา เจ้าสมุทรมองมาที่ฉันนานนับนาทีก่อนจะชี้นิ้วมาที่หัวฉัน

"ยางรัดผมเธอ..."

"คะ?"

"ยางรัดผมเธอเหมือนอันที่ตกอยู่ในห้องฉันเลย"

ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่เจ้าสมุทรเอ่ยขึ้นมาแบบนั้นพร้อมกับสายตาของเขาที่มองมาที่ฉันอย่างจับผิด เขาเอียงคอไปมาช้าๆ และมองมาที่ฉันด้วยแววตานิ่งเรียบแต่นั้นกลับทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก...ใช่ฉันจำได้แล้วว่าคืนนั้นเขาดึงยางฉันออกจากผม และมันเป็นลายเดียวกับที่ฉันมัดอยู่ตอนนี้!