Memories of the night ❤️ ดวงใจภูบดินทร์

Memories of the night ❤️ ดวงใจภูบดินทร์ EP. 6 ได้โปรดช่วยแป้งที NC18++

หลังจากที่ภาคย์จูงมือแป้งหอมเดินออกมาจากบริเวณทางเดินที่มืดสลัวเขาก็พาเธอเข้ามาหลบในห้องพักส่วนตัวของเขาที่อยู่ใกล้ๆซึ่งทันทีที่ประตูห้องพักปิดลงใบหน้าที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กับท่าทีกระสับกระส่ายเพราะฤทธิ์ยาของเด็กสาวทำให้ภาคย์เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

“นี่อย่าบอกนะว่าถูกมอมเหล้า ?” ภาคย์เอ่ยถามออกไปตามความคาดเดาแต่แป้งหอมกลับส่ายหน้าไปมาน้อยๆแต่สักพักก็พยักหน้ารับการกระทำที่ช่างย้อนแย้งของเด็กสาวทำให้ภาคย์ขมวดคิ้วแน่นสายตาเย็นชาแข็งกระด้างถลึงมองเด็กสาวอย่างดุดัน

“ตกลงว่าโดนหรือไม่โดน ?” คำถามที่ช่างคลุมเครือชวนให้คนคิดดีไม่ได้ทำให้ใบหน้าที่แดงก่ำอยู่แล้วแดงยิ่งกว่าลูกพลับสุกเสียอีก

“ปะ แป้งแค่ตั้งใจฟังพี่ร้องเพลงอยู่บนเวทีแต่พี่เซนต์กลับบอกว่าแป้งไม่สนใจพี่เขาพอแป้งขอโทษพี่เขาก็ไม่ยอมหายโกรธแล้วบอกให้แป้งดื่มเหล้าจนหมดแก้ว ละ เหล้า แก้วนั้นขมมากขมจนแป้งแทบอ้วกแต่เพราะว่าไม่อยากถูกโกรธแป้งก็เลยยอมดื่มจนหมดแก้ว”

“ไอ้เวรเอ้ย !” ภาคย์เผลอสบถคำหยาบออกมาด้วยความลืมตัวทันทีที่เด็กสาวเล่าจบทำให้แป้งหอมที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่น่าหวาดกลัวมาถึงกับสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจดวงหน้างดงามเงยขึ้นมองเสี้ยวหน้าคมคายของภาคย์ด้วยแววตาตื่นตระหนก

“บอกแล้วใช่ไหมว่าที่นี่มันอันตรายทำไมถึงไม่รู้จักระวังตัว ?” น้ำเสียงของภาคย์อ่อนลงจนแทบจะกลายเป็นอ่อนโยนเมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำให้เด็กสาวตกใจจนตัวสั่น

“พี่เซนต์คือพี่ชายของเพื่อนสนิทแป้งไม่คิดว่าพี่เขาจะเป็นคนไม่ดีเลยไม่ทันระวังตัว” น้ำเสียงที่พูดอย่างระมัดระวังของเด็กสาวนั้นชวนให้ภาคย์ใจอ่อนด้วยความสงสารเด็กคนนี้ช่างไร้เดียงสาจริงๆเป็นความไร้เดียงสาที่แสนใสซื่อและอ่อนต่อโลกไม่ต้องบอกก็รู้ว่าถูกครอบครัวเลี้ยงดูมาแบบไหน

“ผู้ชายบนโลกนี้แม่งก็เหี้...ไม่ได้ดีไปหมดทุกคนบางทีคนที่เราไว้ใจอาจจะเป็นคนที่ร้ายกับเราที่สุดก็ได้จำไว้” ภาคย์กลืนคำพูดหยาบคายกลับลงไปคืนแทบไม่ทันท่าทางที่อ่อนต่อโลกของเธอเตือนให้เขารู้ว่าไม่ควรที่จะพูดคำหยาบให้เธอระคายหู

“อึก อื้อ ปะ แป้งจะจำไว้ อ้า” เสียงร้องครางที่เผลอหลุดออกมาด้วยความทรมานทำให้คิ้วเข้มของภาคย์เลิกขึ้นอีกครั้งนี่อย่าบอกนะว่า...

“พะ พี่คะทำไมในห้องถึงได้ร้อนขนาดนี้ ?” สติสัมปชัญญะของแป้งหอมถูกฤทธิ์ของแอลกอฮอล์กลืนกินอีกครั้งความทรมานทางร่างกายที่เธอไม่รู้ต้นสายปลายเหตุเริ่มออกอาการมากขึ้นเรื่อย ๆทำให้เธอรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวเหงื่อเม็ดเล็ก ๆผุดซึมตามกรอบหน้างดงามมือบางเริ่มจัดการถอดเสื้อยีนส์ที่ตัวเองสวมอยู่ปาลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี

“เฮ่ย นังหนูเธอจะมาถอดเสื้อตรงนี้ไม่ได้”

ต่อให้ภาคย์จะมีความคิดที่เลวทรามอยู่ในหัวตอนที่เจอกับเด็กสาวครั้งแรกแต่เขาก็ยังพอที่จะหลงเหลือความเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้างด้วยการถือคติที่ว่า ‘ไม่รังแกผู้หญิงอ่อนแอและคนเมา’ ทำให้เขารีบหยิบเสื้อขึ้นมาแล้วยื่นไปตรงหน้าเพื่อให้เธอสวมมันกลับคืนแต่แป้งหอมไม่เพียงไม่รับเธอยังเลิกเสื้อสายเดี่ยวที่สวมอยู่ขึ้นมาจนทำให้สายตาของภาคย์ปะทะเข้ากับเนื้อเนียนขาวเต็มสองตาแม่เจ้าโว้ย! มองไม่เห็น มองไม่เห็น ไม่เห็นเหี้ย!อะไรล่ะขาวจนแสบตาขนาดนี้ >>//<<

“ดะ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนเด็กน้อยใจเย็นก่อนนะมานี่มาเดี๋ยวพี่พาไปอยู่ที่ที่มันเย็นๆ” ภาคย์ยกมือขึ้นห้ามแป้งหอมที่กำลังจะถอดเสื้อออกพร้อมฉวยโอกาสตอนที่เธอกำลังมึนงงคว้ามือบางนุ่มนิ่มให้เดินตามเขาเข้าไปที่ห้องน้ำเมื่อเขาพอจะรู้สาเหตุแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้

“ฮือ แป้งไม่อาบน้ำ” เด็กสาวร้องประท้วงขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงุ้งงิ้งทำเอาภาคย์ถึงกับใจสั่นลำพังแค่ผิวขาว ๆของเธอก็เล่นเอาเขาแทบแย่อยู่แล้วแม่เด็กดื้อคนนี้ยังมาทำเสียงงอแงที่ชวนให้คนใจอ่อนอีกภาคย์เอยทำใจดี ๆไว้เว้ยห้ามใจอ่อนเด็ดขาดเด็กคืออนาคตที่ดีของชาตินายจะทำลายไม่ได้ !

“อาบหน่อยเถอะ อาบหน่อยนะรับรองว่าเย็นฉ่ำสบายไปทั้งตัวแน่นอน” ภาคย์พยายามดึงตัวเด็กดื้อที่จับขอบประตูห้องน้ำเอาไว้อย่างไม่ยินยอมจนกระทั่งแป้งหอมรู้สึกเจ็บเธอจึงยอมปล่อยร่างบอบบางของแป้งหอมจึงถูกภาคย์ดึงไปหยุดยืนอยู่ใต้ฝักบัวมือใหญ่กดปุ่มเปิดน้ำเย็นทันที

ซ่า ซ่า ซ่า

“อื้อ แป้งไม่อาบน้ำนะพี่ ปล่อยแป้งนะแป้งร้อน” ทันทีที่น้ำสีใสเย็นฉ่ำราดรดลงมาบนลำตัวแป้งหอมก็ออกแรงดิ้นรนเพื่อที่จะออกไปจากตรงนี้แต่ปลับถูกภาคย์เวอร์ชันคนดีที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยินยอมจับตัวเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาจนกระทั่งเห็นว่าแป้งหอมเริ่มออกแรงมากขึ้นเรื่อย ๆมือใหญ่จึงตัดสินใจโอบกอดเธอเอาไว้

“อยู่นิ่งๆหยุดดิ้นได้แล้ว” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบชิดใบหูหอมกรุ่นของเด็กสาวกลิ่นกายที่หอมหวานพลันกระจายตัวโอบล้อมทั้งสองคนเอาไว้

“แป้ง อ้า ร้อน ชะ ช่วยแป้งด้วย อื้อ”

คล้ายกับถูกความเย็นกระตุ้นแป้งหอมที่ควรจะมีอาการสงบลงเพราะถูกสายน้ำเย็นฉ่ำดับความร้อนในร่างกายแต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งเธอถูกน้ำร่างกายก็ยิ่งร้อนรุ่มทรมานมากขึ้นกว่าเดิมมือไม้ที่ก่อนหน้านี้ทิ้งลงแนบลำตัวเริ่มอยู่ไม่สุขเดี๋ยวก็ลูบเอวสอบของเขาทีเดี๋ยวก็ไล่ขึ้นลูบแผ่นหลังของเขาไปมาจนกระทั่งมือนุ่มนิ่มของเธอเผลอปัดผ่านบริเวณกลางลำตัวของเขาภาคย์ถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตื่นตระหนก

ส่วนแป้งหอมที่ภาคย์มองว่าไร้เดียงสาอ่อนต่อโลกอาการสะดุ้งของภาคย์ราวกับสะกิดต่อมความอยากรู้อยากเห็นเธอจึงสะบัดมือไปมาตรงบริเวณนั้นจนครั้งนี้เผลอไปแตะบางสิ่งบางอย่างที่กำลังขยายตัวอย่างดุดันเข้าอย่างจังถ้าเพียงแค่แตะภาคย์ยังพอทำใจแข็งและปล่อยผ่านไปได้แต่นี้ไม่เพียงแค่แตะแต่เจ้าตัวยังกางมือออกแล้วคว้าหมับเข้ากลางท่อนลำของเขาเต็มแรงความอดทนที่ภาคย์พยายามใช้บทสวดมนต์ระงับเอาไว้พลันขาดสะบั้นลงทันที

“อ้า ซี๊ดนังหนูเธอนี่เล่นของสูงเกินไปแล้ว” มือนุ่มนิ่มของแป้งหอมที่กำรอบท่อนเอ็นเริ่มออกแรงขยับไปมาอย่างนึกสนุกคำพูดต่อว่าของภาคย์เธอฟังไม่เข้าหูแม้แต่น้อย

“ได้โปรดช่วยแป้งที อ้า แป้งร้อนจนแทบทนไม่ไหวแล้ว”

อาการร้อนวูบวาบบริเวณหน้าท้องสร้างความปั่นป่วนทรมานทางกายให้แป้งหอมอย่างสุดซึ้งเด็กสาวที่ไม่เคยรู้จักอารมณ์ความต้องการอยากมีเซ็กซ์เอ่ยขอร้องอ้อนวอนภาคย์ที่กำลงมองหน้าเธอผ่านสายน้ำเย็นฉ่ำด้วยสายตาที่พร่ามัวดวงตาสีดำตัดขาวของเขาเริ่มเข้มขึ้นเรื่อย ๆเมื่ออารมณ์ความใคร่ที่ถูกกดข่มเอาไว้เริ่มเอาชนะเหตุผลของการอยากเป็น ‘คนดี’ จนแทบไม่หลงเหลือสติสัมปชัญญะคิดไตร่ตรองให้ดีว่าสิ่งที่เขากำลังตัดสินใจจะทำต่อไปนี้นั้นถูกหรือผิด

“จะเอาให้ได้ ?” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังติดหูผสมผสานกับเสียงหอบหายใจของเขาดังผ่านเข้ามาในสติอันเลือนรางของเธอ

“ฮือ แป้ง ร้อน พี่ช่วยแป้งทีแป้ง มะ ไม่ไหวแล้ว อึก”

แรงโอบรัดรอบหลังแผ่นหลังของภาคย์เพิ่มมากขึ้นมือที่กำเจ้าสิ่งใหญ่โตเอาไว้ออกแรงขยับไปมาคล้ายต้องการเร่งเร้าทำให้ภาคย์เผลอหลุดเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ดูเหมือนเด็กคนนี้จะโดน ‘ยาแรง’ เข้าให้แล้วขนาดน้ำเย็นที่ว่าแน่ยังแพ้ฤทธิ์ยาถ้าอย่างนั้นทางออกก็คงจะมีแค่วิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น

“ช่วยน่ะได้แต่ไม่รับผิดชอบนะ” ต่อให้ภาคย์มีใจนึกสงสารเด็กสาวที่กำลังบิดร่างไปมาเพราะความทรมานจากฤทธิ์ยาแต่เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่นชอบการมีเซ็กซ์แบบวันไนท์ที่พรุ่งนี้เช้าก็ต่างคนต่างไปไม่ยุ่งเกี่ยวกันต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะสวยบาดตาหรือลีลาบาดใจก็ไม่สามารถเหนี่ยวรั้งใจของเขาไว้ได้เลยสักคนรวมถึงเด็กสาวคนนี้ด้วย

“คะ แค่ช่วยก็พอไม่ต้องรับผิดชอบ” เมื่อยาออกฤทธิ์เต็มที่ความผิดชอบชั่วดีที่ควรมีกลับถูกความกระหายในอารมณ์ใคร่ทำลายลงไปจนหมดสิ้นแป้งหอมสิ้นความยับยั้งชั่งใจดวงตากระจ่างใสเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเหล่าของภาคย์อย่างเว้าวอน

“ตกลง อย่าเสียใจทีหลังนะเด็กน้อยเพราะบางสิ่งถ้าหากสูญเสียไปแล้วเธอไม่มีวันได้มันกลับมาคืน” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความใคร่ที่บดบังความรู้สึกนึกคิดยับยั้งชั่งใจไปจนหมดสิ้นหรือเป็นเพราะดวงตากลมโตที่มองมาที่เขาอย่างยั่วยวนกฏของภาคย์ที่ ‘ไม่รังแกผู้หญิงอ่อนแอและคนเมา’ จึงถูกทำลายลงจนหมดสิ้น

ภาคย์ก้มลงช้อนร่างบอบบางของแป้งหอมขึ้นแนบอกก่อนจะพาเธอเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยสภาพที่เปียกโชกทั้งคู่เขาค่อยๆวางเด็กสาวลงบนเตียงนอนใหญ่อย่างทะนุถนอมก่อนจะทาบตัวลงและถอดเสื้อผ้าของแป้งหอมออกอย่างเร่งรีบเมื่อท่อนลำกลางกายปวดหนึบจนแทบทนไม่ไหว

เมื่อผิวขาวเนียนละเอียดราวผิวเด็กปรากฏสู่สายตาลมหายใจของภาคย์พลันสะดุดด้วยความตกตะลึงในขณะที่แป้งหอมนั้นแก้มแดงก่ำด้วยความเขินอายเธอรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นแต่เธอต้านทานความทรมานที่เกิดขึ้นกับร่างกายไม่ไหวแล้วจริง ๆอาการวูบวาบตรงหน้าท้องที่ทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกขณะส่งผลให้เธอทำใจกล้ายื่นมือออกไปลูบไล้ผิวเนื้อที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขาอย่างแผ่วเบาไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาคือคนแรกที่หวังดีกับเธอหรือว่าเป็นเพราะความหลงใจที่อยู่ก้นบึ้งของหัวใจที่ทำให้แป้งหอมถลำลึกจนยากจะถอนตัว

“พะ พี่คะช่วยแป้งหอมที อ้า” มือบอบบางนุ่มนิ่มดึงรั้งร่างสูงใหญ่ของภาคย์ลงมาหาเธอต้องการให้เขาสัมผัสเธอมากกว่านี้เผื่อว่าอาการร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นจะทุเลาขึ้นบ้าง

“อยากให้สัมผัสมากกว่านี้ ?” ทั้ง ๆที่รู้ความหมายของการกระทำแต่ภาคย์ก็ยังแกล้งถามออกไปอย่างเสแสร้ง

“อะ อืม” เสียงหวานที่ครางรับแผ่วเบาทำมุมปากของภาคย์ยกยิ้มด้วยความพึงพอใจก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงไปสัมผัสกลีบปากนุ่มละมุนหอมกรุ่นของเด็กสาวและกลืนกินเธออย่างบ้าคลั่งทำให้แป้งหอมที่ไร้ประสบการ์ณทำได้เพียงตอบสนองต่อสัมผัสของเขาอย่างเงอะงะชวนให้ภาคย์นึกเอ็นดูเธอไม่น้อย

ในขณะที่ปากประกบจูบอย่างดูดดื่มมือใหญ่ของภาคย์ก็ทำหน้าที่นวดความกลมกลึงของหน้าอกที่มีขนาดพอดีมือด้วยน้ำหนักที่สลับหนักเบามือเล็กของแป้งหอมที่โอบกอดแผ่นหลังของเขาอยู่ในตอนแรกเปลี่ยนมาลูบคลำแผ่นอกกว้างก่อนจะเลื่อนลงมาเรื่อย ๆผ่านหน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิกซ์แพ็กและเลื่อนต่ำลงแต่มือซุกซนของเธอกลับถูกมือใหญ่ของภาคย์คว้าเอาไว้ก่อนที่เธอจะทันสัมผัสเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่กำลังขยายใหญ่จนภาคย์รู้สึกปวดหนึบ

“อย่าซน” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยเตือนเธอที่หลับตาลงหนีสายตามองสำรวจที่ราวกับว่าทะลุเข้าไปข้างในของภาคย์ด้วยความเขินอาย

“ถะ ถ้าอย่างนั้นแป้งขอจับที่อื่นได้ไหมคะ ?” เพราะถูกฤทธิ์ยากระตุ้นและถูกความใคร่ครอบงำทำให้มือไม้ของแป้งหอมอยู่ไม่สุขเธออยากลูบไล้เขาเหมือนที่เขาลูบไล้เธอเธออยากสัมผัสเขาเหมือนที่เขาสัมผัสเธอ

“จับได้แต่อย่าสะกิดไม่อย่างนั้นจะถูกจับกินจนเหลือแต่กระดูก” คำพูดอนุญาตของภาคย์แป้งหอมฟังไม่เข้าใจเลยสักนิดเธอเข้าใจเพียงว่าลูบได้คลำได้แต่ห้ามสะกิด

“อืม แป้งเข้าใจแล้ว” หลังจากนั้นภาคย์ก็ยอมปล่อยให้มือของแป้งหอมซุกซนลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเขาอย่างอิสระด้วยความอยากรู้อยากเห็นส่วนเขาเองก็นวดเฟ้นผิวขาวเนียนละเอียดราวกับไยไหมของเธออย่างเมามันริมฝีปากบางได้รูปตะโบมจูบปากเล็กจิ้มลิ้มของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับว่าข้างในนั้นคือแหล่งน้ำหวานชั้นดีที่เขาอยากชิมไม่รู้เบื่อ

**** อ๊ายอีพี่ศีลแตกแล้วค่าอยากเป็นคนดีกับเขาทั้งทีดันถูกเด็กมันยั่วจนทนไม่ไหว งื้อ ******

ปล. ฝากคอมเมนต์ส่งกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า เจอคำผิดทักได้เลยค่า***