Memories of the night ❤️ ดวงใจภูบดินทร์

Memories of the night ❤️ ดวงใจภูบดินทร์ EP. 5 หวาดกลัว NC18++ UPDATE 100 %

เยาะเย้ย ? ถากถาง ? ท้าทาย ?

เซนต์คาดเดาความหมายของสายตาที่กำลังจ้องมองมาที่เขาไปต่างๆนานาในขณะที่แป้งหอมยังคงมองไปที่มือกีตาร์คนนั้นด้วยสายตาเปล่งประกายชื่นชมทำให้เซนต์ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกขัดใจสุดท้ายเขาจึงแกล้งเอ่ยตัดพ้อขึ้นมาด้วยความน้อยใจ

“ใจคอน้องแป้งจะเอาแต่นั่งฟังเพลงแล้วทิ้งให้พี่เซนต์นั่งเหงาอยู่แบบนี้คนเดียวเหรอครับ ?” วาจาตัดพ้อของเซนต์ทำให้แป้งหอมที่กำลังดื่มด่ำไปกับเสียงเพลงพลันรู้สึกละอายใจทั้ง ๆที่เขานั่งอยู่ข้างกายแต่เธอกลับเอาแต่สนใจหนุ่มหล่อคนนั้น

“แป้งขอโทษค่ะพี่เซนต์” แป้งหอมเอ่ยขอโทษพร้อมเผยสีหน้ารู้สึกผิด

“แล้วถ้าพี่บอกว่าไม่ยกโทษให้ล่ะคะ ?” เซนต์แกล้งถามหยั่งเชิงแป้งหอมที่มีสีหน้าสลดลงทันทีเมื่อได้ยินว่าเซนต์ไม่ยอมยกโทษให้

“แล้วแป้งต้องทำยังไงคะพี่เซนต์ถึงจะหายโกรธ ?” เพราะความไร้เดียงสาไม่ทันคนทำให้แป้งหอมเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรนในขณะที่เซนต์ยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยสุดท้ายเด็กน้อยใสซื่ออย่างแป้งหอมก็ตกหลุมพรางของเขาเข้าจนได้

“ดื่มนี่หมดแก้วแล้วพี่จะหายโกรธ” เซนต์ยื่นแก้วเหล้าไปให้แป้งหอมที่เผยสายตาไม่ยินยอมออกมาทันทีเมื่อถูกขอร้องในสิ่งที่เธอไม่เต็มใจ

“แต่แป้งดื่มเหล้าไม่เป็นอีกอย่างคุณแม่เองก็ห้ามเด็ดขาดว่าไม่ให้แป้งแตะแอลกอฮอล์” แป้งหอมบอกความจริงออกไปแต่คนที่มักจะให้ความต้องการอยู่เหนืออารมณ์ถูกผิดอย่างเซนต์มีหรือที่เขาจะยอมให้เหยื่อที่ตัวเองกำลังล่าหลุดมือไปง่ายๆ

“ถ้างั้นไม่เป็นไรพี่จะถือซะว่าเราไม่จริงใจที่จะขอโทษพี่ก็แล้วกัน” เซนต์ดึงมือกลับคืนมาอย่างว่าง่ายหากแต่ใบหน้าของเขากลับฉายชัดถึงความไม่พอใจทำให้แป้งหอมที่ไม่อยากมีปัญหาตัดสินใจยื่นมือออกไปคว้าแก้วเหล้ามาจากมือของเขาทันที

“ถ้าแป้งดื่มเจ้านี่หมดพี่เซนต์ต้องหายโกรธแป้งนะคะ” แป้งหอมคิดแค่เพียงว่าเขาคือพี่ชายคนหนึ่งที่ในอดีตเคยไปมาหาสู่กันในเมื่อตอนนี้เขากำลังโกรธเธอก็ควรจะขอโทษเขาด้วยความจริงใจ

“อืม หายโกรธแน่นอน” เซนต์ครางรับพร้อมพยักหน้ายืนยัน

แป้งหอมมองแก้วเหล้าตรงหน้าด้วยความรู้สึกลังเลแต่เมื่อเห็นว่าเซนต์กำลังมองมาเธอจึงกลั้นใจยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มด้วยความรวดเร็วทันทีที่ความขมปร่าสัมผัสถูกปลายลิ้นคนที่ไม่เคยลิ้มชิมรสชาติความขมที่มอมเมาผู้คนให้ตกอยู่ในอาการเมามายถึงกับรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนของเหลวสีอำพันที่ดื่มเข้าไปออกมาแต่สุดท้ายเธอก็ฝืนตัวเองดื่มจนหมดแก้วเพียงเพื่อให้คนข้างๆหายโกรธ

“อ๊า...” เสียงครางที่เผลอหลุดออกมาด้วยความไม่ตั้งใจของแป้งหอมทำให้เลือดในกายของเซนต์พลันสูบฉีดใบหน้างดงามที่แดงระเรื่อดวงตากลมโตที่ฉ่ำน้ำทำให้เขาอยากจะคว้าตัวเธอเข้ามาบดจูบเพื่อแบ่งปันรสขมของเหล้าอย่างหื่นกระหาย

“มะ หมดแล้วค่ะ” น้ำเสียงของแป้งหอมฟังดูอู้อี้เหมือนคนไม่สบายเมื่อของเหลวรสขมที่เธอดื่มเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์

“เก่งมากเด็กดีของพี่เซนต์” แววตาของเซนต์เต็มไปด้วยความพึงพอใจในขณะที่แป้งหอมเริ่มมีอาการผิดปกติความรู้สึกปั่นป่วนที่ช่องท้องทำให้เธอรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย

“นะ น้ำ แป้งขอน้ำเปล่าหน่อยค่ะ” แป้งหอมร้องขอน้ำเปล่าเมื่อรู้สึกลำคอแห้งผากรสขมยังคงติดอยู่ตรงปลายลิ้น

“นี่ค่ะ”

เซนต์ส่งแก้วน้ำเปล่าให้แป้งหอมที่รับมาดื่มด้วยความรู้สึกกระหายสติที่มีอยู่ครบถ้วนก่อนหน้านี้ค่อยๆเลือนรางหายไปทุกชั่วขณะหลังจากที่ดื่มน้ำเปล่าจนหมดแก้วแป้งหอมก็เอนตัวลงพิงพนักโซฟาอย่างหมดแรงก่อนจะหยิบมือถือในกระเป๋าออกมาเพื่อพิมพ์ข้อความส่งหาเซลีนเมื่อความรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเพิ่มมากขึ้นอาการร้อนรุ่มแปลกๆที่กำลังแผ่ลามไปทั่วร่างกายทำให้เธอรู้สึกกระสับกระส่าย

แป้งหอม : ซีนแป้งรู้สึกไม่ค่อยสบายอยากกลับบ้านแล้ว

ดวงตาที่เพ่งมองหน้าจอมือถือเริ่มพร่าเลือนลงไปทุกขณะร่างกายที่เคยควบคุมได้ตามใจนึกเริ่มไม่เชื่อฟังมือที่วางเอาไว้บนกระโปรงยีนส์บีบขย้ำจนเนื้อผ้ายับยู่ยี่ความร้อนรุ่มที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนทำให้เอวบางของเธอส่ายไหวไปมาเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าข้อความที่ถูกส่งไปเซลีนไม่แม้แต่จะเปิดอ่านแป้งหอมจึงพยายามฝืนร่างกายลืมตามองหาเพื่อนสนิทที่อาจจะกำลังสนุกสนานอยู่กับเพื่อนๆตรงไหนสักที่แต่ยิ่งมองเท่าไหร่ภาพตรงหน้าก็ยิ่งเลือนลางมากขึ้นเท่านั้นจนเธอต้องปิดตาสะบัดหน้าแรงๆอยู่สองสามทีภาพตรงหน้าถึงค่อยๆชัดเจนขึ้น

“พะ พี่เซนต์คะแป้งขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” น้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบของแป้งหอมทำให้เซนต์ถือโอกาสขยับเข้ามาใกล้พร้อมดึงรั้งร่างกายของเธอมาโอบเอาไว้มือใหญ่พลันลูบไล้ไปตามเรียวขาขาวเนียนอย่างเปิดเผยเมื่อรับรู้ได้ว่ายาที่เขาวางเริ่มออกฤทธิ์แล้ว

“มาค่ะเดี๋ยวพี่พาไป”

น้ำเสียงแหบแห้งกระซิบชิดริมใบหูก่อนจะแลบลิ้นเลียใบหูหอมกรุ่นของแป้งหอมเบาๆทำเอาสติที่เริ่มหายไปของเธอถูกดึงกลับคืนมาบางส่วนถึงแม้จะไม่เต็มร้อยแต่เธอมั่นใจว่าตอนนี้เธอกำลังถูกเซนต์ลวนลามร่างกายอยู่ไม่ว่าจะเป็นมือใหญ่ที่กำลังลูบไล้ต้นขาหรือบั้นท้ายลิ้นที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ที่กำลังไล่เลียไปตามใบหูและซอกคอจนแป้งหอมนึกขยะแขยงทำให้เธอตัดสินใจออกแรงสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของเขาในหัวพลันได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเพื่อย้ำเตือนให้ตัวเองประคองสติเอาไว้

“ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ดีอะไรจำเอาไว้ว่ามาเที่ยวครั้งหน้าต้องระวังตัวให้มากกว่านี้รู้ไหม ?”

แป้งหอมรู้แล้วว่าคำเตือนของพี่ชายคนนั้นหมายความว่าอย่างไร ? ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ดีอะไรจริง ๆด้วยเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจกลับทิ้งให้เธออยู่เพียงลำพังกับพี่ชายของตัวเองที่กำลังลวนลามร่างกายของเธออยู่ทั้ง ๆที่รับปากว่าจะดูแลเธออย่างดีแต่สุดท้ายก็ทิ้งเธอไว้ตรงนี้เพียงลำพังเพราะคนของใจที่สำคัญกว่าแป้งหอมเธอไม่ควรมาที่นี่ตั้งแต่แรกแล้วไม่น่ามาเลยจริงๆถ้ารู้ว่าโลกภายนอกที่ใครต่อใครต่างบอกว่าดีมันโหดร้ายถึงเพียงนี้เธอขอเลือกที่จะๆค่อยเติบโตขึ้นมาและเรียนรู้โลกใบนี้ไปทีละก้าวดีกว่าถ้าหากว่าวันนั้นเธอใจแข็งสักนิดก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นใช่ไหม ?

“แป้งไปเองได้ค่ะไม่เป็นไร” น้ำเสียงที่ฟังดูอู้อี้กลับมาเป็นปกติภายในชั่วพริบตาแป้งหอมพยายามเค้นรอยยิ้มให้ดูหวานละมุนที่สุดเพื่อยืนยันว่าเธอยังไหวไม่จำเป็นที่เขาจะต้องพาไป

“หนูไปคนเดียวอาจจะไม่ปลอดภัยเผื่อไปเจอคนไม่ดีเข้าแล้วถูกลวนลามจะทำยังไง ?”

ในใจของแป้งหอมพลันรู้สึกขมขื่นทำไมพี่ชายที่แสนดีในอดีตของเธอถึงได้เปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้ทั้ง ๆที่มือของเขายังไม่หยุดลวนลามร่างกายของเธอแต่ยังมีหน้าไปใส่ร้ายคนอื่นอีกสิ่งที่เขาบอกว่าถ้าไม่เจอกับตัวก็คงไม่รู้วันนี้แป้งหอมรู้ซึ้งแก่ใจแล้วต่อให้เธอจะไร้เดียงสาแค่ไหนแต่การถูกคุกคามทางร่างกายที่กำลังดำเนินต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดทำให้เธอแน่ใจแล้วว่าตัวเองกำลังตกเป็นเหยื่อของคนตรงหน้า

“มะ ไม่เป็นไรค่ะแป้งไปเองได้จริงๆ” แป้งหอมส่งยิ้มหวานละมุนให้เซนต์อีกครั้งเพื่อให้เขาวางใจก่อนที่เธอจะค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟาและเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเธอไม่อยากอยู่เพียงลำพังกับเซนต์แม้แต่วินาทีเดียว

“หึ คิดว่าจะหนีกันไปได้ง่าย ๆหรือไง ?”

ท่าทีลนลานและแววตาที่เผยความหวาดกลัวออกมาอย่างชัดเจนของแป้งหอมทำให้เซนต์รับรู้ได้ทันทีว่าเด็กสาวรู้ตัวแล้วว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นมุมปากของเขาพลันยกยิ้มอย่างเย้ยหยันก่อนจะหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมาจิบช้าๆอย่างผ่อนคลายสบายอารมณ์ด้วยความมั่นใจว่าแป้งหอมไม่มีทางหนีพ้นเงื้อมมือของเขาไปได้อย่างแน่นอน

ในขณะที่เซนต์ยังคงนั่งดื่มไปเรื่อย ๆเพื่อรอเวลาแป้งหอมที่พาตัวเองหนีออกมาจากกรงเล็บของเสือร้ายก็รีบมองหาเซลีนเพื่อจะให้เพื่อนสนิทพากลับบ้านทันทีแต่ไม่ว่าจะพยายามเบิกตากว้างมองหาอย่างไรก็ไม่เห็นแม้แต่เงาท่ามกลางเพื่อนในห้องของเซลีนที่กำลังหัวเราะพูดคุยกันอย่างสนุกสนานแป้งหอมเกิดความลังเลใจว่าจะเข้าไปขอความช่วยเหลือเพื่อนคนใดคนหนึ่งที่เธอพอจะรู้จักดีหรือไม่

ในขณะที่กำลังจะตัดสินใจสายตาของเธอก็พลันเหลือบไปเห็นว่าเซนต์กำลังเดินตรงมายังบริเวณที่เธอยืนอยู่ด้วยฝีเท้าที่ไม่เร่งรีบวินาทีนั้นแป้งหอมตัดสินใจเอาตัวรอดด้วยการวิ่งออกไปจากโซนวีวีไอพีทันทีสถานที่แห่งนี่อันตรายเกินไปบางทีเธออาจจะออกไปหลบอยู่ข้างนอกแล้วค่อยคิดหาวิธีพาตัวเองกลับบ้านหรือไม่ก็กลับมาที่นี่อีกครั้งเพื่อตามหาเซลีนไม่ใช่สิแป้งหอมเธอต้องโทรหาเซลีนตอนนี้ต่างหากเพื่อนของเธอจะได้รู้ว่าพี่ชายของตัวเองนั้นเลวแค่ไหนไวเท่าความคิดแป้งหอมหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายด้วยมือที่สั่นเทาก่อนจะรีบกดโทรออกหาเซลีนทันทีเพื่อหวังจะให้เพื่อนสนิทรีบมาช่วยเธอที่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่แสนจะอันตราย

ครืด ครืด ครืด

เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอนทำให้เซลีนที่เนื้อตัวเปลือยเปล่าถูกจับอยู่ในท่าโก่งโค้งหันไปมองด้วยความสนใจในขณะที่ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังกระแทกท่อนเอ็นยักษ์เข้าหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่ายื่นมือไปดึงใบหน้าของเธอให้หันมาหาตัวเองพร้อมบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างเอาแต่ใจ

ปึก ปึก ปึก

“อ้า พี่ฟอร์ดหยุดก่อนแป้งอาจจะโทรมา” เซลีนที่พยายามดิ้นรนจนหลุดพ้นจากการบดจูบที่แสนเอาแต่ใจของคนรักเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่าสะโพกผายงามงอนยังคงโยกคลอนไปตามจังหวะกระแทก

“ซีนจ๋าเด็กดีนานๆทีเราสองคนจะมีช่วงเวลาที่ดีแบบนี้ด้วยกันหนูอย่าเพิ่งสนใจใครเลยนะทูนหัว” ฟอร์ดที่กำลังถูกความเสียวซ่านครอบงำเอ่ยปากขอร้องด้วยน้ำเสียงเว้าวอนกว่าเขากับเซลีนจะได้อยู่ด้วยกันไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะฉะนั้นวันนี้เขาจะต้องตักตวงความสุขจากร่างกายเธอให้มากที่สุด

“อื้อ เฮีย ตะ แต่ว่า อ้า แป้งรอซีนอยู่นะ อ้า บะ เบา เบาหน่อย ซี๊ด” น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นของเซลีนเอ่ยขึ้นอย่างมีเหตุผลตอนนี้เธอทิ้งแป้งหอมไว้เพียงลำพังกับเซนต์นานเกือบสองชั่วโมงแล้ว

“อ้า ช่างแป้งก่อนนะคนดีตอนนี้ขอเฮียมีความสุขกับหนูก่อนนะ” ฟอร์ดไม่รอเซลีนปฏิเสธเอวสอบก็หมุนควงกระแทกเข้าไปภายในความอ่อนนุ่มของเธออย่างแรงพร้อมปิดกั้นคำพูดของเธอภายใต้การบดจูบที่แสนเร่าร้อนทำให้เซลีนที่ถูกอารมณ์ใคร่ครอบงำหลงลืมเรื่องของแป้งหอมไปจนหมดสิ้น

“รับสิซีนได้โปรดรับสายแป้งที” แป้งหอมที่พาตัวเองมาหลบอยู่ตรงมุมทางเดินที่ไม่สะดุดตาจ้องมองชื่อเซลีนบนหน้าจอมือถือด้วยความกระวนกระวายใจน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้าเพราะความหวาดกลัวพาลจะไหลออกมาอยู่ร่อมร่อ

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

เสียงสัญญาณมือถือที่ถูกตัดไปเพราะปลายสายไม่รับทำให้สองมือของแป้งหอมทิ้งลงแนบลำตัวอย่างหมดแรงน้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้ถึงกลับร่วงพรูลงมาแป้งหอมร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัวจนกระทั่งเสียงฝีเท้าที่จงใจลงส้นหนักๆดังใกล้เข้ามาเธอจึงรีบยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ทันที

“น้องแป้งคะหนูอยู่แถวนี้หรือเปล่า ?” เสียงเรียกของเซนต์ทำให้แป้งหอมสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาเผยความหวาดกลัวสุดขีดออกมา นะ นี่เขารู้แล้วใช่ไหมว่าเธอไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำเธอจะทำยังไงดีทำยังไงดีแป้งหอมคิดหาทางเอาตัวรอดด้วยความสับสนพร้อมเดินถอยหลังไปเรื่อย ๆเมื่อเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ทุกที

หมับ

“อ๊ะ กรี๊...”

เสียงกรีดร้องของแป้งหอมพลันดังอึกอักอยู่ในลำคอเมื่อเธอถูกใครบางคนโอบเอวเอาไว้จากทางด้านหลังพร้อมยกมือขึ้นปิดเสียงร้องของเธอเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว

“ชู่ พี่เอง” เมื่อใบหน้าหล่อเหลาของมือกีตาร์วง Forget-me-Not ที่ควรจะร้องเพลงอยู่บนเวทีสะท้อนเข้าสู่สายตาแววตาหวาดกลัวของเด็กสาวจึงค่อยๆนิ่งสงบลงน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลกลิ้งลงมาหล่นกระทบมือใหญ่ของเขาเป็นสาย

“ตามพี่มา” ภาคย์เอ่ยบอกแป้งหอมเสียงเบาก่อนจะจูงมือเธอเดินหลบไปอีกทางด้วยความรวดเร็วเมื่อเซนต์เดินมาถึงบริเวณทางเดินมืดสนิทที่มีเพียงความว่างเปล่าเสียงสบถด้วยความเดือดดาลก็พลันดังลั่นไปทั่วบริเวณทันที

“โธ่เว้ย !” กลิ่นกายหอมหวานที่หลงเหลือเพียงบางเบาทำให้เซนต์ที่ยกขาขึ้นแตะกำแพงกัดกรามกรอดความโมโหของเขาทวีความรุนแรงมากขึ้นไปทุกที

“อย่าให้เจอตัวนะพี่จะบดขยี้หนูให้แหลกคามือไปเลย” เซนต์ทิ้งท้ายคำพูดคาดโทษเอาไว้ก่อนจะรีบสาวเท้าไปยังทิศทางที่เขาคิดว่าแป้งหอมน่าจะหลบหนีไป