สวนดอกไม้โรงพยาบาล N
แป้งหอมไม่รู้ว่าเธอพาตัวเองเดินลงมาที่สวนดอกไม้ข้างตึกของแผนกสูตินรีเวชกรรมได้อย่างไรแววตาของเธอฉายแววเลื่อนลอยและเหนื่อยล้าอ่อนแรงเหลือแสนจากความเจ็บปวดถึงที่สุดเธอค่อย ๆทิ้งตัวนั่งลงบนม้านั่งที่เย็นเยียบลมหนาวที่ใกล้จะโกมือลาไปสู่ฤดูใหม่พัดผ่านมาต้องร่างบอบบางจนเธอสั่นสะท้านให้รู้สึกหนาวเหน็บไปถึงหัวใจที่เปราะบางกระดาษในมือที่ถือเอาไว้พลันขยับไปมาตามแรงลมทันเสียงของคุณหมอยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทที่แทบจะไม่หลงเหลือสติของเธอ
“ถึงแม้ว่าป้าไม่อยากจะพูดคำนี้แต่ ‘เด็ก’ ไม่มีความผิดเพราะฉะนั้นอาขอแสดงความยินดีกับหนูด้วยนะคะหนูตั้งครรภ์ได้ 6 สัปดาห์แล้วค่ะ”
วินาทีที่ได้รับคำยืนยันจากปากคุณหมอซึ่งเป็นป้าของขนมพายอีกครั้งในหัวของเธอคล้ายมีเสียงระเบิดดังตู้มร่างกายบอบบางพลันสั่นสะท้านคำพูดแสดงความยินดีของคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าทำลายความหวังอันน้อยนิดของแป้งหอมจนหมดสิ้นความ
