แป้งหอมจ้องมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่สลักลึกอยู่ในความทรงจำไม่เคยลืมเลือนด้วยขอบตาที่เปียกชื้นในขณะที่ภาคย์เองก็มองสำรวจเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความแปลกใจเช่นกันใบหน้าที่เขาเคยฝันถึงและสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกหลายครั้งขาวซีดไร้สีเลือดราวคนป่วยแต่ถึงยังนั้นความงดงามที่ชวนให้คนจดจำไม่ลืมเลือนก็ยังคงเด่นชัดดวงตากระจ่างใสที่เคยจ้องมองเขาอย่างเอียงอายในวันนั้นดูหมองเศร้าบวมช้ำเหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักรูปร่างผอมบางสมส่วนผอมลงจนหน้าใจหายความเศร้าที่แผ่ออกมาจากตัวเธอจนภาคย์รับรู้ได้ทำให้หัวใจที่กำลังเต้นแรงหดเกร็งเล็กน้อยราวกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังบีบไว้จนเขารู้สึกเจ็บหน่วงไปทั้งใจ
‘บอบบางน่าสงสารราวกับแก้วหลิวหลีที่กำลังจะแตกสลาย’
“สวัสดีค่ะ” แป้งหอมกดข่มความขมขื่นที่กำลังจะกลายเป็นก้อนสะอื้นเอาไว้ด้วยความทรมานพร้อมยกมือไหว้ ‘เขา’ ที่อยู่ตรงหน้าอย่างมีมารยาท
“อืม ทำไมถึงมาที่ไหนไ
