แป้งหอมไม่รู้ว่าตัวเองใช้ชีวิตผ่านวันและคืนที่แสนเจ็บปวดทรมานมาได้อย่างไรในหัวของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว สับสน ว้าวุ่นใจและยังมีความเจ็บปวดที่เพียงแค่หลับตาลงหัวใจที่เต้นแรงเป็นจังหวะก็เหมือนจะเต้นช้าลงทีละนิดจนเธอรู้สึกเจ็บไปทั้งใจความหวังที่พยายามเอื้อมมือคว้าไว้อย่างหริบหรี่พลันหายไปในชั่วพริบตาเมื่อมารดาของเธอยื่นคำขาดไม่ว่าอย่างไรเด็กคนนี้ก็เก็บเอาไว้ไม่ได้ในฐานะลูกเธอจะทำอย่างไรได้นอกจากเชื่อฟังแต่ในฐานะแม่แม้จะพยายามดิ้นรนและตอบโต้ด้วยความไม่ยินยอมสุดท้ายแล้วเธอก็ปกป้องลูกคนนี้ไม่ได้อยู่ดี
มือเรียวบอบบางที่ดูซูบลงอย่างเห็นได้ชัดทาบลงบนหน้าท้องแบนราบพร้อมเหม่อมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมายเป็นเวลาสี่วันแล้วที่เธอถูกขังอยู่ในห้องนอนใหญ่เพียงลำพังมารดาของเธอแจ้งขอลากับทางโรงเรียนโดยอ้างว่าเธอป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่เพื่อจัดการติดต่อโรงพยาบาลที่ให้บริการยุติการตั้งครรภ์อย่างลับๆและวันนี้
