“เดีย”
“อะไรอีกเล่า”
“มึงช่วยพากูเดินไปที่เตียงได้ไหมวะ”
“กูก็เห็นมึงเดินได้”
“แต่กูมึนหัว”
มันพูดพร้อมทั้งยกมือขึ้นมากุมที่หัวของมัน เพื่อเรียกคะแนนสงสารจากฉัน ฉันเองก็พอจะรู้แหละ
“มึงอย่ามาตอแหล เดินออกมาเองเถอะ”
“กูพูดจริง ๆ เดีย กูมึนหัวจริง ๆ นะเว้ย”
มันพูดพร้อมทั้งขมวดคิ้วลง และก็ยืนโยกเยกไปมาเบา ๆ เพราะมันยังเมามาก อย่างที่มันบอกจริง ๆ นั่นแหละ
“เดี๋ยวมึงก็ล้มหรอก”
ฉันทนดูไม่ได้ จึงเดินเข้าไปพยุงมันออกมา
“มึงไปนั่งที่โซฟาก่อนแล้วกัน กูพยุงมึงไม่ไหวแล้ว มึงตัวหนักเกิน”
ฉันเบียดตัวมันให้เดินไปที่โซฟา แต่มันกับตัวแข็งทื่อ แล้วมันก็ก้าวขาไปที่เตียงนอนของมัน
“ไหนมึงบอกว่ามึงมึนหัวไง”
“ก็มึน”
“แต่มึงเดินได้เองแล้วนิ”
“ถ้ามึงปล่อยกู กูล้มนะเดีย”
มันพูดแบบนั้น ฉันเลยยอมเดินไปที่เตียงเพื่อพามันไปนอน พอถึงข้างเตียงฉันก็ทิ้งมันลงไปบนที่นอนอย่างแรง เพราะฉันพยุงมันไม่ไหวแล้ว ตั
