3 ขอโทษ

1607 Words

ศรัณทิ้งตัวลงนอนแนบบนอกนาเดีย ขณะที่แท่งแข็งของเขา ก็ยังอยู่ในช่องทางรักของเธออยู่ “กูอยากกลับห้อง ออกไปกูจะกลับ“ เสียงพูดแผ่วเบาของนาเดีย พร้อมทั้งผลักศรัณให้ออกจากบนร่างบางของเธอ พร้อมทั้งความหนักอึ้ง ที่ถูกคนตัวสูงทับไปที่ร่างบาง “กูไม่ให้มึงกลับนาเดีย” เขาพูดพร้อมค่อย ๆ ขยับแท่งแข็งของเขาเข้ามาในรูเล็กจนมิดลำแล้วหยุดนิ้ง “ศรัณมึงทำแบบนี้กับกูทำไมวะ“ เสียงหวานถามพร้อมทั้งน้ำตาที่รินไหล มือเล็กยกขึ้นมาแอบเช็ดน้ำตาของตัวเองออก “นาเดียกูขอโทษ” เขายกตัวเองขึ้นมองดูใบหน้าหวาน ที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาเลย “กูเป็นเพื่อนมึงนะเว้ย แล้วแบบนี้มึงจะให้กูมองหน้ามึงได้ยังไงวะ” ฉันพูดออกไปพร้อมกับความปวดร้าวในใจ มันจุกจนพูดไม่ออกจริง ๆ ถึงแม้ว่าฉันจะชอบไอ้ศรัณ แต่ไอ้ศรัณเองมันก็มีแฟนแล้ว และมันเองก็ไม่ได้ชอบฉันด้วย ”มึงเดียกูขอโทษ“ ศรัณมันเอ่ยคำขอโทษฉันไม่หยุด ใบหน้าของมันบ่งบอกว่ามันรู้สึกผิดจริง ๆ แต่ฉันมองไปแค่ผ่าน ๆ เพราะตอนนี้ฉันไม่กล้าที่จะสู้หน้ามันอีกแล้ว เพราะความรู้สึกของฉันตอนนี้มันสับสนไปหมด เอาจริง ๆ ถ้าเป็นคนอื่นที่ฉันไม่รู้จักมาทำแบบนี้ ฉันยังจะรู้สึกดีซะกว่าที่เป็นไอ้ศรัณ เพราะมันกับฉันเป็นเพื่อนที่รักกันมาก ”มึงลุกออกไปเลยศรัณ มึงแม่ง..“ ฉันอยากจะด่ามันให้สาแก่ใจ แต่น้ำตาเจ้ากรรมมันก็ไหลออกมา ทั้งที่ฉันพยายามห้ามมันไว้อยู่แท้ ๆ ฮึก ฮึก !! ”เดียมึงร้องไห้หรอวะ“ มือของมันยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน พร้อมทั้งดึงใบหน้าของฉัน ให้หันไปมองใบหน้าของมันด้วย “มึงไม่ต้องยุ่ง” “เดีย” ไอ้ศรัณมันจ้องมองหน้าของฉันนิ่ง และดึงใบหน้าของฉันไว้ ก่อนที่มันจะก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากของฉันอีกครั้ง “อื้อ..“ ไอ้ศรัณมันจูบฉันด้วยความเร่าร้อน พร้อมกับเสียงครางของมันที่ดังออกมาเบา ๆ จนฉันเองเคลิ้มไปตามมันอีกครั้ง แท่งแข็งของมัน ที่มันแช่ไว้ในช่องทางรักของฉันเมื่อซักครู่ ก็เริ่มแข็งใหญ่ขึ้นมาอีกครั้ง จนฉันรับรู้ได้ และมันก็เริ่มขยับสะโพกของมันเข้าออกอีกครั้ง และฉันก็เริ่มเจ็บแสบขึ้นมาในทันที และมันก็ถอนจูบออก แล้วก็มองมาที่ใบหน้าของฉัน ดวงตาของมันดูหยาดเยิ้ม ราวกับคนที่กำลังกระหายหิว “ศรัณกูเจ็บ” “มันเจ็บแปบเดียว เหมือนเมื่อกี้นี่แหละ” หลังจากที่มันบอกฉันเสร็จ มันก็รัวสะโพกของมันอีกครั้ง และไอ้ศรัณมันก็ไม่ได้หยุดลงแค่รอบที่สอง มันยังต่อไปได้อีกเรื่อย ๆ จนเวลาผ่านไปนานแค่ไหนฉันเองก็ไม่รู้ ฉันรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ฉันลืมตาขึ้นมา แล้วพบว่ามันนอนเปลือยกาย ไร้เสื้อผ้าปกปิดอยู่ข้าง ๆ กับฉัน นั่นเป็นนาทีที่ฉันเจ็บแปรบขึ้นมาที่กลางอก เมื่อฉันได้รู้ว่าเรื่องเมื่อคืน ไม่ใช่แค่ความฝัน “ตื่นแล้วหรอ” คำถามแรกที่มันลืมตาขึ้นในเช้าของวันใหม่ “อืม” ฉันตอบออกไปพร้อมทั้งหันหลังให้มัน ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียง ฉันรับรู้ได้ถึงอาการบวมที่กลางหว่างขาของฉัน พร้อมทั้งอาการที่เจ็บแสบไปทั่วบริเวณรอบ ๆ ฉันกัดฟังเดินตรงไปที่ห้องน้ำ เพื่อเข้าไปอาบน้ำและชำระล้างร่างกาย ที่ถูกไอ้ศรัณเพื่อนรักของฉันย่ำยีมาทั้งคืน ฉันอาบน้ำไปพร้อม ๆ กับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ บวกกับความผิดหวัง ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด มันจะทำกับฉันแบบนี้ “เดียกูขอโทษ กู..คือเมื่อคืนกูเมามาก” ผมรีบเดินไปขอโทษไอ้เดีย หลังจากที่มันเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำอยู่นานสองนาน ผมมองไปเห็นรอบดวงตาของมันที่บวมฉึ่ง ผมรับรู้ได้ทันทีว่ามันเพิ่งจะร้องไห้มาอย่างหนัก ผมเองก็รู้สึกผิด แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง นอกจากขอโทษมันด้วยความสำนึกผิดจริง ๆ “อืม..ช่างมันเถอะกูกลับละ” ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ มันบอกผมแค่นั้น แล้วมันก็เก็บเสื้อผ้าของมัน ที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมาสวมใส่ และมันก็ไม่มองหน้าของผมเลยแม้แต่น้อย “มึงโอเครจริง ๆ ใช่ไหมวะ” “อืม” “งั้นเรากลับมาเป็นเพื่อนกัน เหมือนเดิมได้ใช่ไหมวะ” คำถามของมัน ทำให้ฉันเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ฉันต้องตอบออกไปยังไง ฉันเองยังคิดไม่ออกเลยด้วยซ้ำ “อืม” ฉันพยักหน้าตอบมันไป โดยที่ฉันไม่ได้มองหน้ามันเลย เพราะตอนนี้ฉันไม่รู้จะต้องรู้สึกยังไงดี ระหว่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม หรือเลิกเป็นเพื่อนกับมัน และลืมเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ให้หมด “กูขอโทษมึงจริง ๆ นะเว้ย แต่กูสัญญาเดีย กูจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร มึงสบายใจได้เลย” “มึงเลิกพูดเถอะ กูบอกว่ากูไม่เป็นไรไง” ฉันหันไปพูดกับมันแค่นั้น ก่อนที่ฉันจะเดินไปคว้ากระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะ ที่เรานั่งดื่มกันเมื่อคืน และฉันก็เดินออกจากห้องมาในทันที ปั้ง !!!! ฉันปิดประตูห้องของมันลง พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาในทันที ก่อนที่ฉันจะกลับไปที่คอนโดของฉัน วันนี้ฉันไม่ได้ไปเรียน เพราะตื่นมาก็สายแล้ว ฉันจึงเอาแต่นั่งนึกถึงเรื่องของเมื่อคืน พร้อมกับความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย วิ่งเข้ามาภายในใจของฉันอยู่ตลอดเวลา เพราะฉันกับไอ้ศรัณ เราเป็นเพื่อนที่รักกัน และดีต่อกันเสมอมา ฉันนั่งคิดเรื่องราวของฉันกับไอ้ศรัณอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงเปิดประตู ติ๊ด !!!! ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าเป็นไอ้ศรัณ เพราะมีมันคนเดียว ที่มีคีย์การ์ดคอนโดของฉัน ก่อนที่ฉันจะรีบหันไปดู และมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ไอ้ศรัณมันเดินตรงมาที่ฉัน พร้อมในมือของมันก็ถือถุงอะไรซักอย่าง “กูซื้อข้าวมาให้มึงอ่ะ” มันวางกล่องข้าวไว้บนโต๊ะต่อหน้าฉัน “มึงกินยาหรือยัง” “ยา ???” นาเดียมันทำหน้างง ๆ ใส่ผม ผมรู้ได้ทันทีว่ามันยังไม่ได้กินแน่ ๆ ก่อนที่ผมจะถอนหายใจออกยาว ๆ เพราะผมคิดไว้อยู่แล้ว ว่ามันต้องไม่รู้จักยาคุมฉุกเฉิน ”มึงกินข้าวไป เดี๋ยวกูลงไปซื้อมาให้กิน“ ผมบอกมันแบบนั้น และผมก็เดินออกมาเพื่อที่จะไปซื้อยามาให้มันกิน ผมลงมาไม่นานมาก ก่อนจะกลับไปที่ห้องของไอ้เดีย แล้วผมพบว่ามันยังไม่ยอมกินข้าวกล่องที่ผมซื้อมาให้มันเลย ”มึงทำไมไม่กินข้าว“ ”กูยังไม่หิว“ ”ไม่หิวก็กินซะจะได้กินยา“ ”ยาอะไรของมึง แล้วทำไมกูต้องกินด้วย” “ยาคุมฉุกเฉินอืม..กินซะ !! ” ผมยื่นยาให้มันมันยังทำหน้างง ๆ ใส่ผมอยู่เลย ผมจึงแกะเม็ดยา แล้ววางลงไปที่ฝ่ามือของมัน เพราะถ้ารอให้มันกินเอง ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรมันถึงจะกิน เพราะผมยังไม่อยากที่จะต้องมีลูกในตอนที่ผมกำลังเรียนอยู่ ผมจึงพยายามทำให้มันกินยาให้ได้ ก่อนที่มันจะมองดูเม็ดยาแล้วยอมกินยาเข้าไป ทั้งที่สีหน้าของมันก็ไม่ได้พอใจผมมากนัก ติ๋ง !!!! เคธี่ : ศรัณทำไมไม่มาเรียน เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น ขณะที่มือถืออยู่ในมือของผม ก่อนที่ผมจะเปิดหน้าจอขึ้นมาดู แล้วพบว่าเป็นเคธี่ที่ทักมา ผมจึงแอบตอบเคธี่ ขณะที่นาเดียมันก็จ้องมองมาที่ผมอยู่ ศรัณ : เปล่า เคธี่ : โกรธหรอ ศรัณ : เปล่า เคธี่ : เคธี่ขอโทษนะ พอดีเมื่อคืนเคธี่ไปกับกลุ่มเพื่อน ๆ ของพี่ชายน่ะ เคธี่ก็เลยไม่กล้าไปหาคุณค่ะ เพราะพี่ชายของเคธี่ดุมาก ๆ และก็ยังห้ามไม่ให้เคธี่มีแฟนอีกด้วยค่ะ เคธี่ก็เลยไม่กล้าที่จะทักคุณค่ะ “ใครทักมา ทำไมมึงต้องแอบด้วยวะ” “เปล่าไม่มีอะไรแชทกลุ่มน่ะ” ผมบอกไอ้นาเดียไปแบบนั้น เพราะผมไม่อยากให้มันคิดเรื่องนี้ไปมากกว่านี้ อีกอย่างที่ผมกับมันได้กันเมื่อคืน ก็เพราะผมทะเลาะกับเคธี่ ผมเลยยังไม่อยากให้มันรู้ ว่าเคธี่เป็นคนทักผมมา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more