“มาให้แม่กอดที เป็นไงลูกเรียนเหนื่อยไป”
แม่เดินเข้ามากอดฉัน ฉันต้องอดทนต่อความเจ็บ เมื่อแม่ถูกตัวฉัน แล้วก็กอดฉันแรง ๆ ไปหนึ่งที
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะแม่ แม่กับพ่อเหนื่อยมากกว่าหนูเยอะเลยค่ะ”
“ปากหวานจริง ๆ ลูกคนนี้”
พ่อยืนมองฉันกับแม่พร้อมทั้งยิ้มตามไปด้วย
“เย็นนี้พ่อกับแม่ว่างไหมคะ หนูอยากไปทานข้าวค่ะ แล้วก็พี่ภูด้วยนะคะ”
“เย็นนี้หรอลูก..อืม..เย็นนี้หน้าจะไม่ได้นะ พ่อมีประชุมส่วนแม่ก็มีประชุม และพี่ชายของลูกก็หน้าจะติดเคสผ้าตัดด่วน ที่เพิ่งจะย้ายมาที่โรงพยาบาลเราเมื่อบ่าย ๆ นี้เองลูก”
แม่บอกฉันถึงตารางงานของคนทั้งสาม ฉันแอบเศร้าลงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไร เพราะฉันรู้ดีอยู่แล้วว่างานที่โรงพยาบาล จะไม่เหมือนกับงานตามบริษัท เพราะงานที่โรงพยาบาลหาเวลาว่างแทบจะไม่มีเลย
“อืม..ไม่เป็นไรค่ะ งั้นไว้เรานัดกันใหม่ก็ได้ค่ะแม่”
“นาเดียหนูมานั่งตรงนี้สิลูก”
แม่ดึงแขนของฉันไปนั่งที่โซฟาตัวใ
