“ไหวมั้ย” เสียงทุ้มเจืออ่อนลงขณะวางร่างบางบริเวณโซฟาห้องนั่งเล่น หลังอาละวาดจนณดลห้ามไว้ไม่ทันพอรู้สึกตัวก็รีบจ้ำอ้าวหาหญิงที่รักทันที
ยิ่งเห็นใบหน้าหวานแดงก่ำ ดวงตาปูดบวมบ่งบอกว่าผ่านมรสุมน้ำตาสาหัสยิ่งอยากบดขยี้หน้าไอ้ห่านั่นให้จมตีน
“ขะ…ขอบคุณ” ปลายเสียงเหมือนไหมสั่นระริกตามจังหวะการเต้นของหัวใจ เกือบคิดว่าจะไม่รอดเสียแล้ว แต่วินาทีสุดท้ายก่อนถูกพ่อเลี้ยงศักดิ์ล่วงเกินภควัตก็โผล่มาช่วยทันเวลา
“ผมให้ณดลโทร. แจ้งตำรวจเรียบร้อย ไหมมีอะไรอยากได้หรือเปล่า ไปโรงพยาบาลมั้ยเดี๋ยวพาไป” เหมือนไหมไม่ตอบเพียงส่ายหน้าปฏิเสธ ภควัตถอนลมหายใจหนักหน่วงรู้ว่าเธออึดอัดเพียงใดที่ต้องใกล้ชิดเขา แต่เวลานี้ชายหนุ่มปล่อยให้เหมือนไหมอยู่คนเดียวไม่ได้จริง ๆ ใจแกร่งเป็นห่วงคนตัวเล็กแทบบ้า เขาเหมือนคนใกล้ประสาทขึ้นทุกวัน
ก๊อก! ก๊อก!
“ณดลคงเอาอุปกรณ์ทำแผลมาเรียบร้อย” เสียงประตูดังขัดจังหวะช่วยชีวิตสองหนุ่มสาวไ
