6 ปีผ่านไป…
อาจเป็นช่วงเวลายาวนานสำหรับบางคนใช้เพื่อเสพสุข… สำหรับภควัตคงมีแต่ทุกข์เท่านั้นที่ถามหา
แววตาเกลียดชังยังวันวานเตือนใจไม่จางหาย มันบาดลึกเสมือนฝันร้ายตามหลอกหลอนทุกราตรี ยามอาทิตย์ร่วงลงสู่พื้นดินช่างทรมานสำหรับคนรอ…
เดือนแรกภควัตเจ็บปวด กินไม่ได้นอนก็สะดุ้งตื่น ภาพเธอร้องไห้ทุรนทุรายขอความรักตัดสลับทิ้งห่างไม่เหลือชิ้นดี ผ่านไปเกือบปีอาการเหล่านั้นเล่นงานหนักหน่วงเสียจนนักธุรกิจหนุ่มต้องพบจิตแพทย์เพื่อขอยานอนหลับ
ปีที่สองคล้ายนิ่งขึ้นแต่เปล่าเลย… ใจแกร่งร้าวรานยามกลับไปที่เดิม รังรักระหว่างเราก็เกือบตัดสินใจขายทิ้งแต่นาทีสุดท้ายก่อนจรดปลายปากกาบนสัญญาพลันเปลี่ยนผัน
เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีซึ่งภควัตลังเล!
กาลเวลาอันยาวนานอาจช่วยเยียวยาบางคนจนหายดีแต่ไม่ใช่สำหรับผู้ชายคนนี้ แม้ภายนอกดูสุขสบายยังคงมาดนักธุรกิจผู้สง่างาม ทว่าน้อยคนนักที่รู้ว่าใจแกร่ง ทั้งอ้างว้าง ว่างเปล่า โด
