เมีย(ชัง)ไม่ปรารถนา

บทนำ “ทำบ้าอะไรเอย”                       เขาร้องถามน้ำเสียงเข้มแล้วนัยน์ตาสีดำสนิทของปรมัตถ์วาววับขึ้นอย่างขุ่นขลัก ไม่พอยังนั่งไม่ติดลุกขึ้นจากเก้าอี้ใกล้เตียงคนไข้แล้วก้าวไปหาคนมาเยือนด้วยใบหน้าทมึงถึง           “เอยมาเยี่ยมพี่ดลค่ะ พี่ดลป่วยเอยก็ต้องมาเยี่ยม”           คนถูกถามตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบ แม้ว่าในหัวใจจะมีกระแสความเจ็บปวดไหลวน ก่อนจะยกยิ้มอย่างชอกช้ำยามเห็นสายตาของสามี           เขาเคยห่วงใยเธอเหมือนกับผู้หญิงที่นอนบนเตียงนั้นบ้างหรือเปล่า ทั้งที่เธอก็มีสถานะเป็นเมียของเขาและคำตอบมันคือไม่มี เพราะสายตาของเขาไม่ได้มองเธออย่างเอ็นดูหรือรักใคร่สักนิด มันมีแต่ความชิงชัง            “แล้วใส่ชุดคนป่วยมาทำไม จะทำบ้าอะไร”            ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังลั่นและคว้าข้อมือเล็กดึงมาใกล้ เพราะจะให้เขาคิดอย่างไรได้นอกจากอุรัสยาแต่งตัวมาประชดกัน           “เอยเจ็บนะคะพี่มัตถ์”               อุรัสยาใบหน้าเบ้เพราะความเจ็บ ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นเพราะเขาคงมองเธอร้ายเสมอ ทั้งที่ความจริงแล้ว คนที่ร้ายกาจคือผู้หญิงบนเตียงที่เขาเอาแต่รักแบบไม่ลืมหูลืมตาจนทำให้มองไม่เห็นความร้ายกาจที่อีกฝ่ายมีแฝงไว้ในรอยยิ้มหวาน                                     “ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้อย่าให้พี่ต้องลากออกไป”               เขาชี้นิ้วไล่พร้อมกับตวาดอย่างเหลืออด เพลิงโทสะเจิดจ้าเป็นประกายเพราะคิดได้ทางเดียวว่าอุรัสยาต้องการมาประชดประชันทั้งเขาและดลยา                และคงจะน้อยใจที่วันนั้นเขาตอบออกไปว่าเลือกดลยา แต่มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือที่เขาจะเลือกมาหาคนเจ็บซึ่งได้รับอันตรายแล้วต้องรีบนำส่งโรงพยาบาล           “มัตถ์คะ ไม่เป็นไรค่ะ น้องเอยก็คงน้อยใจที่คุณขลุกอยู่กับดลตลอด ไม่ได้สนใจน้องเอยเลย น้องเอยพี่ขอโทษนะคะ”                       คนป่วยบนเตียงตีหน้าเศร้าแล้วก้มหน้าลงอย่างคนรู้สึกผิดแต่ในใจกลับแสยะยิ้ม           ใบหน้าอมโศกต้องฝืนน้ำตาเอาไว้เพราะไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้าเขาทั้งสองคน ซึ่งตอนนี้ก้อนสะอื้นวิ่งมาจุกที่ลำคอเพราะสิ่งที่เธอจะพูดออกไปมันมีแต่ทำให้หัวใจเธอเจ็บปวดและความรู้สึกนี้ไม่มีวันจางหายไปได้แน่นอน “ก่อนจะออกไปเอยมีเรื่องจะบอกพี่มัตถ์”                   “แต่พี่ไม่อยากฟังอะไร ไว้ค่อยพูดกันทีหลัง”                      เขากระแทกเสียงบอกพร้อมกับก้าวเดินออกห่างทำราวกับไม่อยากจะอยู่ใกล้             แต่ประโยคไม่ยาวมากนักที่หลุดออกมาจากปากสีซีดของอุรัสยากลับทำให้ปรมัตถ์ไม่สามารถก้าวเท้าต่อไปได้ ก้อนเนื้อด้านซ้ายบีบรัดตัวอย่างรุนแรง            “แม้แต่เอยจะบอกว่าเอยแท้ง พี่ก็ไม่ฟังหรือคะ”                 น้ำเสียงของคนพูดมีแต่ความเจ็บปวดและทรมาน หัวใจดวงน้อยได้มอดไหม้ไปหมดทั้งดวงกับสิ่งมีค่าที่ต้องสูญเสียไป                      คนถูกถามใบหน้าซีดราวคนตายเพราะสิ่งที่ได้รู้จากปากของอุรัสยาทำให้หัวใจเขาแทบหยุดเต้น แม้แต่ก่อนจะเคยบอกว่าไม่ได้รักอุรัสยาแต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ปรมัตถ์ยืนนิ่งราวกับถูกสาป            “พี่สองคนสบายใจได้ค่ะเพราะจะไม่มีสายเลือดของเอยไปขัดขวางหรือทำลายชีวิตรักของพี่สองคนอีก” มันพอแล้วกับการที่เธอวิ่งตามเขาและเธอเจ็บปวดมามากแล้ว           “แล้วเอยขอบอกพี่มัตถ์อีกเรื่อง แกเสียไปเมื่อสองวันก่อน วันที่พี่เลือกจะวางสายเอยแล้วไปหาพี่ดลแทน” ซึ่งมันทำให้ปรมัตถ์แทบทรงตัวไม่อยู่ ความจริงที่ออกจากปากของอุรัสยามันเสมือนมีดนับพันที่กระหน่ำแทงเข้ามากลางใจ            “เอยไปนะคะ ไม่ต้องมาเยี่ยมหรือสงสารเอยนะคะ เอยอยู่ได้ค่ะ” พูดจบหญิงสาวก็ก้าวออกไป แม้ว่าเท้าคู่นี้จะสั่นเทาเพราะแทบไม่มีเรี่ยวแรง               แต่หญิงสาวก็ยังคงฝืนเดินออกไป เพราะเธออยากจะไปให้พ้นหน้าจากสามีไร้ใจและการได้เห็นหน้าเขาในตอนนี้มันก็ยิ่งทำให้หัวใจเธอยิ่งจมดิ่งไปกับความทรมานเนื่องจากหากวันนั้นเขาฟังเธอสักนิด เธอก็คงจะไม่ต้องเสียลูกไป