บทที่ 1 รักไม่ช่วยอะไร
1126 Words
บทที่ 1 รักไม่ช่วยอะไร
“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“แต่เอยขอไม่คุยอะไรตอนนี้นะคะ เอยขอไปรับแขก...”
ใบหน้าเล็กของคนที่อยู่ในชุดสีดำสนิทนั้นอมโศก และต้องร้องบอกพร้อมกับรีบหมุนตัวหนีอย่างไว เจ้าหล่อนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองคนพูดตรงหน้า
เธอต้องการไปให้ไกลที่สุดจากเขาในตอนนี้ เพราะคนที่เพิ่งจะสูญเสียบิดาไปอย่างเธอนั้นรู้ดีว่าคนที่อยู่ต่อหน้าเธอต้องการจะคุยเรื่องใด
เพราะเธอไม่อยากจะได้ยินมัน... ตอนนี้หัวใจของเธอไม่แข็งแรงพอที่จะรับเรื่องเจ็บปวดได้อีกแล้ว... แต่ทว่าร่างสูงกลับไม่ยินยอม... เขาพันธนาการข้อมือเล็กเอาไว้แล้วเอ่ยเข้าประเด็นสำคัญ
“ฉันต้องการหย่า”
ประโยคนี้เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ ทำให้อุรัสยาเจ็บปวดเสมือนโดนมีดแหลมคมกระหน่ำเข้ามาแทงหัวใจจนยับเยิน
“ต้องพูดกันเวลานี้เลยหรือคะ รอให้จบงานศพคุณพ่อไปก่อนไม่ได้เลยหรือคะพี่มัตถ์”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีด้วยแววตาตัดพ้อ เธอเพิ่งจะเสียบิดาไป แต่เขาไม่คิดจะรอให้หัวใจดวงนี้แข็งแรงก่อนหรือ ทำไมถึงใจดำมาขยี้หัวใจหล่อนให้แตกสลายไปมากกว่าเก่า
“ฉันอยากได้อิสรภาพคืน”
ปรมัตถ์บอกเสียงหนักแน่น เพราะเขาต้องการมันคืน อิสรภาพที่หายไปเมื่อสามปีก่อน และต้องสูญเสียหัวใจอันมีค่าไป
“แม้จะรู้ว่าเอยท้องแล้ว พี่มัตถ์ก็ยังต้องการหย่าอยู่อีกหรือคะ ไม่สงสาร ไม่รักลูกเลยหรือคะ”
คนท้องอ่อน ๆ ถามน้ำตาคลอ แม้ตลอดสามปีที่ผ่านมาเธอจะได้ตำแหน่งเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายมาครอง แต่หัวใจกลับพบเจอแต่ความอ้างว้างและโดดเดี่ยว
“ฉันรักลูก แต่ไม่ได้รักแม่ของลูก” คำตอบที่เขาสวนกลับมายิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยยิ่งมอดไหม้
“ถ้าเอยไม่ยอมหย่าล่ะค่ะ”
“ก็จะฟ้องหย่า”
“แล้วอยากจะหย่าตอนไหนคะ”
“เร็วที่สุด” แววตาของปรมัตถ์ช่างแน่วแน่ ไม่มีความลังเลอยู่แม้แต่น้อย
“ได้ค่ะ เอาที่พี่มัตถ์สบายใจ”
หญิงสาวบอกริมฝีปากสั่น เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว อุรัสยาอยากจะทิ้งตัวลงกับพื้นแล้วร้องไห้ให้สุดเสียงกับความเจ็บปวดที่ได้รับในวันนี้ แต่เธอไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เพราะไม่อยากให้บิดามีห่วง เนื่องจากท่านไปสบายแล้ว
อุรัสยาแกะข้อมือหนาออก เพราะต้องการไปให้ห่างเขาที่สุด
แต่ปรมัตถ์กลับไม่ยอม เพราะชายหนุ่มมีอีกหนึ่งประโยคที่ต้องการจะบอก
“ฉันมีเรื่องอีกอย่างที่อยากจะบอก ดลกลับมาแล้ว” น้ำเสียงเขาดูดีใจไม่น้อย เพราะชื่อนี้มีความหมายต่อปรมัตถ์
“ยินดีด้วยนะคะ”
อุรัสยามองหน้าเขาอีกครั้งแล้วฝืนยิ้มออกไปเพื่อแสดงความดีใจต่อเขา แม้ก้อนเนื้อด้านซ้ายมันจะเจ็บไม่ต่างจากโดนสัตว์ร้ายเข้ามากัดกินหัวใจ แบบนี้เองสินะที่เขาถึงต้องการจะหย่าให้เร็วที่สุด เนื่องจากคนรักของเขากลับมาแล้ว
“แล้วคืนนี้ฉันจะไม่กลับบ้าน”
“จะไปนอนบ้านพี่ดลหรือคะ”
อุรัสยากลั้นใจช้อนสายตาขึ้นมอง แม้ว่าสามีจะไม่ได้อ้าปากตอบ แต่ความเงียบมันก็คือคำตอบที่ชัดเจน ดวงตาสีดำคู่นี้มีแต่ความเย็นชาจนเป็นอุรัสยาเสียเองที่ต้องละสายตาเมินมองไปทางอื่น
“เสร็จงานคุณพ่อเมื่อไหร่ ฉันจะเอาเอกสารหย่ามาให้”
“เอยจะรอค่ะ”
จะให้เธอตอบอย่างไรได้นอกจากคำนี้ แม้ว่าเมื่อพูดออกไปแล้วมันจะไม่ต่างจากเธอกลืนยาพิษก็ตาม ทำให้กล้ามเนื้อบริเวณหัวใจเป็นอัมพาตไป
ถึงปรมัตถ์จะเดินไปแล้ว แต่คนท้องก็ยังก้าวไม่ออก สองมือกำแน่น ซึ่งไม่ใช่เพราะความเคืองโกรธ แต่หญิงสาวกำลังระงับความเจ็บปวดและพยายามกลั้นน้ำตา อย่างไรเธอก็จะไม่ยอมให้มันไหลออกมาจนทำให้บิดามีห่วง
ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกความแข็งแกร่งมาสุมไว้ในอก อย่างไรเสียเธอก็จะต้องผ่านมันไปให้ได้สำหรับคืนนี้ แม้จะรู้ว่าเมื่อก้าวพ้นงานศพไป น้ำตาที่เก็บมันไว้คงจะไหลทะลักออกมาไม่ต่างจากเขื่อนแตกก็ตาม
ตอนนี้แขกเหรื่อที่มาแสดงความเสียใจก็ยังมากันเรื่อย ๆ คืนนี้เป็นการสวดพระอภิธรรมศพคืนที่ห้าแล้ว เหลืออีกหนึ่งคืนเท่านั้น ร่างของบิดาก็จะกลายเป็นเถ้าธุลีแล้วล่องลอยไปอยู่บนสวรรค์
ตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านทำเพื่อเธอมาโดยตลอด เธอรักบิดามาก และดีใจที่ท่านจะได้ขึ้นไปอยู่กับมารดาบนสวรรค์ ได้ไปอยู่กับผู้หญิงที่ท่านรักและซื่อสัตย์มาโดยตลอด
แม้ว่ามารดาจะเสียไปตั้งแต่เธอยังเล็ก ๆ แต่บิดากลับไม่คิดมีใครใหม่ ทั้งที่เธอเองก็ไม่เคยร้องห้าม เพราะอยากจะให้มีคนดูแลท่าน แต่บิดากลับไม่ยอมมีใหม่
เพราะต้องการซื่อสัตย์กับภรรยา ท่านสอนเธอเสมอเรื่องการใช้ชีวิตครอบครัว อย่าให้ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ มาสร้างรอยร้าวในครอบครัว
เธอไม่เคยเอาเรื่องเล็กมาใส่ใจ แต่ครอบครัวจะอยู่ได้ก็ต่อเมื่อผู้สร้างครอบครัวมีความรักให้แก่กันและกัน แต่สำหรับเธอและปรมัตถ์แล้ว มันคือเธอรักเขาฝ่ายเดียว
เธอฝืนต้อนรับแขกเหรื่อ กระทั่งเวลาสองทุ่มพระก็เริ่มสวดพระอภิธรรมศพ ใช้เวลาประมาณหนึ่งก็สวดเสร็จ แขกเริ่มทยอยกันกลับ หญิงสาวพูดคุยกับแม่บ้านที่คอยช่วยจัดเตรียมของให้แขกในวันต่อไป และเดินไปยังรถของสามีตามความเคยชิน ก่อนจะมาสะดุด เพราะวันนี้รถคันนั้นได้หายไปแล้ว
อุรัสยายืนเคว้งคว้างให้กับความว่างเปล่า เขาบอกว่าจะไม่กลับบ้าน แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะไม่ไปส่งภรรยาอย่างเธอที่บ้าน... การกระทำที่ไร้หัวใจของเขาเปรียบเสมือนอาวุธที่ไร้รูปวิ่งตรงเข้ามาเชือดหัวใจช้ำร้าวให้ระบมไปอีกหลายเท่าตัว คนตัวเล็กถึงกับน้ำตาคลอ
เขาคงรีบไปหาดลยา... คนรักของเขา...
- Writer
