เมีย(ชัง)ไม่ปรารถนา

บทที่ 1 รักไม่ช่วยอะไร(02)

แต่เสี้ยววินาทีต่อมาหญิงสาวก็รีบหมุนตัวกลับไปมอง เพราะได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ ในใจมันอดคิดไม่ได้ว่าปรมัตถ์วนรถกลับมารับเธอ แต่ความหวังของเธอก็เป็นศูนย์ เพราะคนที่เดินมาไม่ใช่เขา

“หนูเอย ลุงมารับกลับบ้านครับ”

จักริน ชายวัยห้าสิบปีผู้รับหน้าที่เป็นพ่อบ้านและคนขับรถเอ่ยบอกกับเจ้านายของตนเอง ซึ่งจักรินก็รับใช้บ้านนี้มาตั้งแต่รุ่นของอิงทัต บิดาของอุรัสยา

“พี่มัตถ์ให้มารับหรือคะ” คิดว่าต้องใช่

“ใช่ครับ คุณมัตถ์สั่งให้ลุงมารับหนูเอยกลับบ้านครับ”

อุรัสยายิ้มจืดชืดออกมา เพราะอย่างน้อยสามีที่ใกล้จะหย่ากันก็ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำกับเธอจนเกินไป

หญิงสาวปาดน้ำตาที่คลอเบ้าทิ้ง เพราะไม่อยากให้ใครรู้ทั้งนั้นถึงความเจ็บปวดในใจ และนั่งรถกลับไปกับจักริน เมื่อถึงบ้านหญิงสาวก็ตรงไปยังห้องนอนก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง

อุรัสยาไม่ได้เปิดไฟให้ห้องสว่างไสว แต่หญิงสาวกลับปล่อยให้มันมืดมิดไม่ต่างจากหัวใจดวงน้อยที่กำลังจมดิ่งกับความใจร้ายของสามี

ตลอดเวลาสามปีเธอไม่สามารถแทรกซึมเข้าไปอยู่ในใจของเขาได้เลยแม้แต่น้อย แม้แต่จะอยู่เพียงขอบใจคนตัวโตก็ยังไม่ยอมให้อยู่

เขายอมอยู่กับเธอเพราะต้องการตอบแทนบุญคุณที่บิดาของเธอชุบเลี้ยงมาเท่านั้น เขาบอกเธอทุกวี่วันและเขาบอกชัดเสมอว่าวันใดที่สิ้นบุญของอิงทัตแล้ว เขาจะไป

แต่เธอไม่เคยคิดว่าปรมัตถ์จะไปเร็วขนาดนี้ และตั้งแต่ที่ทราบว่ากำลังมีเจ้าตัวน้อย อุรัสยาก็คิดว่าคนเป็นพ่อคงไม่ทิ้งลูกไป แต่มันผิดไปเสียทุกอย่าง เพราะเขาจะไปอย่างไม่มีเยื่อใย

หัวใจดวงน้อยเจ็บช้ำไปทั้งดวงและประโยคบาดลึกที่เขาเอ่ยในวันนี้ก็ยังคงดังก้องอยู่ในใจ ไม่ว่าหญิงสาวจะหลับตาลงให้หลับเพื่อจะได้ลืมความเจ็บปวด แต่มันก็ไม่สามารถทำได้ จนกระทั่งตะวันรุ่งของเช้าใหม่มาเยือน เจ้าของห้องก็ยังไม่สามารถข่มตาหลับได้

ครั้นได้เวลาตีห้า หญิงสาวก็ลุกจากเตียงนอนตรงไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า ทุกเช้าเธอจะเป็นคนทำอาหารให้ปรมัตถ์ทาน และวันนี้เธอก็หวังว่าจะได้พบหน้าเขา แต่ทั้งวันอุรัสยากลับไม่ได้พบหน้าของสามีเลยสักวินาทีเดียว

ความเศร้ามันยังเด่นชัดอยู่ในหัวใจของหญิงสาว และเมื่อเวลาเข้าสู่ช่วงบ่าย หญิงสาวก็ให้จักรินขับรถพาไปที่วัดเพื่อเตรียมข้าวของสำหรับงานศพคืนที่หก

เมื่อถึงช่วงเวลาใกล้พระจะสวดเธอก็ได้เห็นสามี แต่เขาเดินคู่มากับใครคนหนึ่ง และนั่นคือคนสำคัญของเขา ทำให้เกิดรอยวูบไหวในดวงตาคู่หม่น

ปรมัตถ์คงจะอยู่กับดลยาทั้งวัน... โดยหลงลืมภรรยาตีทะเบียนอย่างเธอไปแล้ว แม้แต่จะโทร.หาก็ยังไม่มี

“พี่เสียใจด้วยนะน้องเอย แต่คุณพ่อไปสบายแล้ว” ดลยาบอกและตีหน้าอย่างโศกเศร้า แต่อุรัสยากลับไม่พบมันในแววตาคู่นั้น รอยยิ้มที่ทุกคนอาจจะมองว่าจริงใจ แต่สำหรับเธอมันแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง

“ขอบคุณค่ะพี่ดล ว่าแต่กลับมาทำไมหรือคะ”

หญิงสาวถามในสิ่งที่อยากจะรู้มากที่สุด ในเมื่อเคยเลือกที่จะเดินจากไปแล้ว เหตุใดวันนี้ถึงคืนคำแล้วย้อนกลับมาอีก

“ถามบ้าอะไรแบบนี้อุรัสยา”

ปรมัตถ์สวนกลับอย่างไว ดวงตาคู่คมฉายชัดความไม่พอใจอย่างชัดเจน แถมยังบีบข้อมือเล็กแน่นราวกับต้องการลงโทษ และความชิงชังมันสุมแน่นอยู่ในอก

รสชาติแห่งความเจ็บกำลังพุ่งเข้ามาในอก เธอแตะคนสำคัญของเขาไม่ได้เลยหรืออย่างไร เขาต้องกางปีกปกป้องถึงขนาดนี้เลยหรือ เธอก็ไม่ใช่ยักษ์ไม่ใช่มารเสียหน่อย

แถมมันยังมีความอิจฉาที่กำลังแผดเผาก้อนเนื้อด้านซ้ายของอุรัสยา เพราะเธอไม่เคยได้รับสิ่งนี้จากปรมัตถ์เลยสักครั้ง

“ปล่อยเอย เอยก็แค่ถามไม่ได้หรือคะ เอยก็แค่อยากจะรู้ว่ากลับมาเพราะอะไร”

ดลยาแอบแสยะยิ้มออกมาราวกับกุมชัยชนะ เพราะไม่ว่าจะกี่ปี ปรมัตถ์ก็เห็นเธอสำคัญกว่าอุรัสยาเสมอ แม้ว่าตอนนี้คนทั้งสองจะอยู่ในสถานะสามีและภรรยากันแล้วก็ตาม ก่อนจะรีบเอ่ยทำเป็นเหมือนห่วงใยและเสียใจ

“ปล่อยน้องเอยเถอะค่ะมัตถ์ น้องคงกำลังเสียใจ พี่ไม่ได้กลับมาเพื่อแย่งมัตถ์ไปจากเอย พี่จะแย่งสามีของน้องได้ยังไง พี่รักเอย” พร้อมกับดึงร่างน้อยเข้ามากอดไว้แน่น แสดงความรักให้ใครต่อใครได้เห็น

และเสี้ยววินาทีต่อมา คำพูดที่หลุดออกมาจากปากหยักของปรมัตถ์ก็ทำให้ดลยายิ่งแอบยิ้มเยาะอย่างสมเพช ซึ่งทำให้หัวใจของอุรัสยาช้ำแล้วช้ำอีก

“ผมกับเอยจะหย่ากันครับ”

“ทำไมมัตถ์...” ดลยาทำน้ำเสียงตกใจสุดขีด แล้วผละออกห่างจากอุรัสยา ร้องถามด้วยสีหน้าตระหนกไม่น้อย