"มึงจะดุเธอทำไมวะเธอก็ออกจะบริการดี ตั้งแต่กูมาเธอยังไม่ได้หยุดพักเลยนะเว้ย"
น้ำเสียงของธาราแม่จะแค่บ่นติดเล่น แต่แฝงไว้ด้วยความจริงจัง เพราะเขาสังเกตตั้งแต่เกวเดินเข้ามา เธอไม่ได้แค่สวยแต่ขยันผิดจากพนักงานคนอื่น
แต่ครามกับเอนหลังพิงพนักโซฟาหน้านิ่งไร้อารมณ์
"แต่กูไม่ชอบให้เด็กในร้านมายืนฟังเวลากูคุยกับแขก"
"กูนึกว่ามึงกลัวกูจะเอาเด็กในร้านมึงไปแดกซะอีก"
ธาราหัวเราะเบาๆนั่งพิงหลังชิวๆกับพนักงานโซฟา สายตายังไล่มองไปตามแผ่นหลังบอบบางของเด็กสาวที่พึ่งเดินออกไปเมื่อครู่
"มึงไปหามาจากไหนวะแม่งโครตสวยชิบหาย"
น้ำเสียงนั้นฟังดูไม่ได้ล้อเล่น แต่ก็ไม่ถึงกับหยาบโลนแค่พูดตามความจริง
กริ๊ก!
เสียงกระแทกแก้วกับโต๊ะไม่แรงแต่พอจะทำให้ธาราหันกลับมามอง เขาถอนหายใจแล้วอมยิ้มเล็กๆอย่างรู้ทัน
ธารายิ้มกว้างกว่าเดิมก่อนจะพูดขึ้น
"เออๆใจเย็นมึงกูแค่ชมเฉยๆไม่ได้จะลากไปแดกจริงๆซะหน่อย"
ธาราพูดขำๆพลางยกแ
