เกวลินเมมปากแน่น หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา
เสียงหัวเราะ เสียงหยอกล้อกันในห้องน้ำยังคงดังอยู่ข้างหลังเธอ มือเล็กกำสายกระเป๋าแน่นจนเส้นเลือดขึ้น เธอสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะหมุนตัวช้าๆ ไม่มีคำอธิบายไม่มีเสียงบอกลา
ระหว่างทางเดินยาวที่ทอดไปยังลิฟท์ เกวลินยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาแรงๆอย่างหงุดหงิด น้ำตาที่ไม่ควรไหลเพราะคนอย่างเขา น้ำตาที่ไม่ควรมีตั้งแต่แรก
"หนูมันโง่เอง หนูมันโง่เอง...คนที่คู่ควรและพ่อแม่ของคุณครามชอบก็คือคุณหมอครีม"
เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนคำปลอบใจที่ไม่มีใครพูดให้ฟัง
ห้องพักผู้ป่วย
"เฮ้ยเป็นไงบ้างวะ หายแล้วนี่หว่า โฮ้...กำลังใจดีเลยนี่หว่า"
เสียงของธาราดังขึ้นพร้อมกับที่เจ้าตัวผลักประตูเข้ามาในห้อง
แววตาเขาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นว่าคุณหมอครีมยังอยู่ในห้องกับคราม
"มึงไม่รอมาพรุ่งนี้เลยวะ"
ครามพูดติดขำพร้อมยิ้มบางที่มุมปาก
"แหม มีกำลังใจดี
