หลังจากประตูปิดลงน้ำสีใสก็ไหลออกมาไม่หยุด มีอายกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ถ้าเธอเป็นคนใจกล้าไม่ตาขาวแบบนี้เธอคงให้โอกาสเขาไปแล้ว…
“อึก ฮือ บอกไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา แต่พอเขาไป กลับนอนร้องไห้น้ำตาไหลถึงตีน” มีอาบ่นพึมพำคนเดียวในขณะที่น้ำตายังไหลไม่หยุด ความสับสนวุ่นวายจนไม่รู้เลยว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิต
เธอมีความคิดอยากวิ่งตามไวฟายออกไปแล้วบอกเขาว่าเธอจะลองให้โอกาสเขาดูอีกสักครั้ง แต่ความรู้สึกในใจตอนนี้มันก็ยังกลัวว่าตัวเองจะเสียใจกับเขาซ้ำ ๆ
เธอจึงเลือกปล่อยเรื่องราวทั้งหมดของเธอกับเขาให้มันเป็นเรื่องของโชคชะตาแล้วกัน ถ้าวันหนึ่งเธอพร้อม แล้วเขายังรอเธอก็จะกลับไปหาเขา...
ทางด้านไวฟายหลังจากที่ประตูห้องมีอาปิดลงเขาก็ทิ้งตัวนั่งลงที่หน้าห้อง ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเดินต่อ ตอนนี้ชีวิตมันเหมือนไร้แรงขับเคลื่อนเมื่อรู้ว่าทุกอย่างมันต้องจบลงแล้วจริง ๆ
เขาหลับตาแล้วก้มหน้าลงเพื่อกลั้นน้ำตาลูกผู้ช
