“ไวฟาย!” มีอาเอ่ยเรียกชื่อไวฟายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาคู่สวยมองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“เธอทำฉันตกเครื่อง จะรับผิดชอบยังไง?”
“...” มีอาเม้มปากแน่น ก่อนจะโผกอดไวฟายทันที
“แน่ใจแล้วใช่ไหมที่กอดฉัน?”
“ไม่ต้องถาม”
“ถ้าแน่ใจแล้ว ต่อจากนี้ก็อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยเธอไปไหนอีก”
“นายนั่นแหละ อย่าคิดว่าจะหนีฉันไปไหนอีกได้” ไวฟายทิ้งทุกอย่างในมือลง จับใบหน้าสวยดึงเข้ามาประกบจูบโดยที่ไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่มองมาเลยสักนิด...
“ปล่อยได้แล้ว” มีอาดันใบหน้าไวฟายออก เพราะเห็นคนรอบข้างเริ่มมองทั้งสองเยอะขึ้น
“บอกแล้วไงว่าจะไม่ปล่อยให้ไปไหนได้อีก”
“หมายถึงจูบ ปล่อยฉันก่อนคนอื่นเริ่มมองเยอะแล้ว”
“แล้วไง?” ซึ่งคนอย่างเขาก็ไม่คิดที่จะสนใจดึงมีอาไปประกบจูบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่แตะริมฝีปาก เขาโลมเลียริมฝีปากเธออย่างดูดดื่ม
“กลับคอนโดไหมถ้าจะจูบขนาดนี้” เมื่อริมฝีปากเป
