“เสียดายไหมที่ไม่ได้ไปกับผู้ชายคนนั้น”
เสียงทุ้มต่ำของสายธารดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ภายในรถที่จอดนิ่งอยู่หน้าตึกอพาร์ตเมนต์
มีนาเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบก้มหน้าลงอีกครั้ง เธอไม่กล้ามองสายตาของเขา ที่สะท้อนแสงไฟจากหน้ารถในค่ำคืนแบบนี้
“ไม่ค่ะ หนูไม่ได้อยากไปอยู่แล้ว”
เสียงของเธอเรียบนิ่ง มือเล็กกำชายกระโปรงแน่น
"ที่ไม่อยากไปเพราะไอ้พีนั่นใช่ไหม"
"ไม่ใช่ค่ะ พี่พีไม่เกี่ยวอะไรอยู่แล้วค่ะ"
"แล้วทำไมเธอยังไปไหนมาไหนกับเขาอีก"
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสายธารกำลังเข้าใจว่าพีคือแฟนของเธอแล้วจริงๆ และใช่สายธารเข้าใจแบบนั้นมาโดยตลอด โดยที่ยังไม่ทันได้ฟังความจริงจากปากของเธอเลยด้วยซ้ำ
"ถ้าคุณคิดว่าคนที่หนูไปทานข้าวด้วยพร้อมกับเพลงวันนั้น นั่นเขาคือพี่ชายของเพลงค่ะ เขาไม่ใช่ทั้งแฟนเก่าและก็ไม่ใช่แฟนใหม่ด้วยค่ะ"
มีนาอธิบายเพราะอยากให้เขาเข้าใจตามความจริง ไม่ใช่จะคอยแต่ยัดเยียดความไม่ถูกต
