ประธานเย็นชากับเลขาเฉิ่ม

2 เมาแล้วเลอะเทอะ

“โธ่เอ้ย…”

สายธารก้มมองใบหน้าหญิงสาวในอ้อมแขนอีกครั้ง ดวงตาคมกริบกวาดสำรวจอย่างละเอียด ริมฝีปากสีแดงจัด เผยอหอบหายใจแผ่ว ผิวเนียนละเอียดใต้แสงไฟบาร์ชวนให้เขาชะงักมองอย่างเผลอไผล

'คุ้นหน้าโคตรคุ้น แต่จำไม่ได้ว่าเจอที่ไหนวะ' ความคิดยังไม่ทันได้จบดี ร่างบางก็ขยับกะทันหัน

“อึก! อ้วกกกก!!”

ของเหลวสีขุ่นพุ่งออกมารดเต็มอกแน่นของสายธาร เลอะไปทั่วเสื้อเชิ้ตเข้มราคาแพงจนเปียกชุ่ม

“เชี่ยเอ๊ย!! กูว่าแล้ว แม่งซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ แม่งเอ้ย!”

สายธารสบถเสียงต่ำ หน้าคมบึ้งตึงในพริบตา

เขายกมือดันร่างบางออกเล็กน้อย พลางก้มมองเสื้อเชิ้ตตัวเก่งที่เปรอะเปื้อนจนไม่เหลือสภาพ

“นี่เธอ! ตื่นสิวะ ตื่นขึ้นมาก่อน รู้ไหมว่าเธอทำอะไรเลอะลงบนเสื้อฉันหมดแล้วเนี่ย!”

เสียงเข้มกดต่ำแทบกลายเป็นคำขู่ มือหนาเขย่าไหล่บางอย่างหัวเสีย แต่เธอกลับซบหน้าลงแนบอกเขาเหมือนเดิม หลับสนิทไม่ไหวติง ราวกับโลกทั้งใบดับวูบไปแล้ว

สายธารกัดกรามแน่น สายตาคมกริบฉายแววทั้งหงุดหงิดทั้งจนปัญญา เงยหน้ามองไปรอบๆที่มีแต่ผู้คนกำลังสนุกสนาน

“แม่ง…กูไม่น่าเสือกช่วยเลยจริงๆ”

เสียงบ่นพึมพำไม่หยุดปาก แต่แขนหนากลับยังรั้งเอวบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“นี่เธอ…”

สายธารโน้มหน้าลงต่ำ สายตาคมกริบจับจ้องใบหน้าขาวละเอียดที่ซบอยู่ตรงอกเขา

“อื้ม…อย่ากวน คนจะนอน…”

เสียงหวานแผ่วพร่าหลุดออกมา โดยไม่สนใจว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของใคร กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งรอบตัวจนแทบสำลัก

“จิ๊! เวรจริงๆ แดกเหี้ยอะไรเข้าไปนักหนาวะเหม็นฉิบหาย เห็นกูเป็นถังขยะหรือไงวะ”

มือหนาพยายามดึงเนื้อผ้าออกจากอกเพื่อไม่ให้แนบติดผิว แต่ยิ่งเขาแกะออกเธอกลับยิ่งซุกเข้ามา แขนเล็กเกาะเกี่ยวร่างเขาแน่นเหมือนหาที่พึ่ง ท่ามกลางผู้คนที่เบียดเสียดกันไปมา

“อยู่นิ่งๆสิวะเลอะไปหมดแล้ว!”

เสียงเข้มเอ่ยอย่างไปถูกใจเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด และท้ายที่สุดเขาก็กระชากตัวเธอขึ้นมาอุ้ม ในท่าเจ้าสาวอย่างไม่อ้อมค้อม ก่อนก้าวพรวดออกจากบาร์ที่แออัด

สายตาผู้คนหันมามองตามเป็นตาเดียว แต่สายธารกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย แผ่นหลังกว้างกับร่างสูงใหญ่ทำให้เขาดูราวกับนักล่าที่อุ้มเหยื่อออกจากสนาม

“ท่านประธานครับ…เอ่อเธอเป็นใครครับ”

ตี๋ลูกน้องคนสนิทรีบสาวเท้าเข้ามาใกล้ เอ่ยถามอย่างไม่อาจเก็บความสงสัยได้

“อย่าเพิ่งถามเหี้ยอะไรตอนนี้ เปิดรถเร็ว!”

น้ำเสียงห้วนจัดจนตี๋สะดุ้ง รีบวิ่งไปเปิดประตูรถอย่างไม่กล้าอิดออด

สายธารก้มมองหญิงสาวในอ้อมแขนอีกครั้ง ริมฝีปากเขาเม้มแน่น ดวงตาคมกริบฉายแววหงุดหงิดปนระอา ก่อนเขาจะก้มตัวลงวางร่างบางลงบนเบาะหลังรถอย่างไม่เบานัก ก่อนจะขยับตัวออกมาจากด้านในแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูหน้า ทรุดตัวลงนั่งข้างคนขับด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ท่านครับเธอเป็นใครครับ ทำไมถึงได้เป็นสภาพนี้ครับท่าน”

ตี๋เอ่ยถามเสียงสั่น หันมองกระจกหลังอย่างอดสงสัยไม่ได้

“ไม่รู้ อกหักแล้วเมามั้ง”

สายธารตอบห้วนๆ มือหนายกชายเสื้อขึ้นเพื่อกันไม่ให้น้ำอวกเลอะทะลุถึงเนื้อใน ถึงแม้มันจะเปื้อนเละไปแล้ว แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยทิ้งไว้เฉยๆ

“เห็นเอาแต่พึมพำ ด่ามั่วซั่ว แถมยังอ้วกใส่กูอีกแม่งซวยจริงๆ”

“แล้วท่านจะให้พาเธอไปที่ไหนดีครับ”

ตี๋กลั้นใจถามต่อ เพราะกลิ่นที่ลอยอบอวลในรถมันแทบทำให้เขาสำลัก

สายธารถอนหายใจแรง

“คอนโดกูสิ สภาพนี้ทิ้งไว้ก็คงเดินกลับเองไม่ได้ อีกอย่างเธอจะได้ฟื้นมาแล้วซักเสื้อกูด้วย โทษฐานกล้าอ้วกใส่กู”

เขาหันไปมองร่างบางที่นอนซบอยู่บนเบาะหลัง ริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างเอาเรื่อง

“ได้ครับท่าน”

ตี๋รีบรับคำก่อนเหยียบคันเร่งพุ่งออกไปบนถนนใหญ่

ไม่ทันถึงสิบนาที เสียงสำรอกก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ฉัน…เวียนหัว…อึก! อะ... อึก! อ้วก! อ้วก!”

หญิงสาวอาเจียนออกมาเต็มเบาะ รถหรูราคาแพงกลายเป็นสนามรบกลิ่นแอลกอฮอล์ในพริบตา

ตี๋เบ้หน้าแทบจะหัก หายใจติดขัดจนต้องเอามือปิดปาก

“ท่านครับ ผมจะอ้วกตามเธอแล้วครับ”

“หยุดเลยนะมึง!!”

เสียงห้าวดุดันดังขึ้นทันที แรงกดดันในน้ำเสียงทำให้บรรยากาศเย็นวาบลง จนตี๋ตัวแข็งกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก

“กลืนลงไปเลย ห้ามอ้วกออกมา! ถ้ามึงกล้าอวกออกมาเลอะรถกูเพิ่มกูฆ่ามึงแน่!”

ตี๋สะดุ้งเฮือกรีบพยักหน้ารัวๆ ทั้งที่หน้าซีดแทบจะกลืนเผือดพร้อมที่จะอวกออกมาเต็มที่

สายธารยกมือขึ้นบีบสันจมูกตัวเองแน่น ดวงตาคมกร้าวกวาดมองร่างบางที่ยังนอนนิ่งอย่างไม่รับรู้อะไรเลย เขาเม้มปากแน่น รู้สึกเหมือนคืนนี้เป็นคืนซวยที่สุดในชีวิต

“แม่งเอ๊ยกูไปก่อเวรอะไรไว้ ถึงต้องมาเจอผู้หญิงบ้านี่วะ!”

รถหรูเคลื่อนเข้ามาจอดยังลานจอดใต้คอนโดสุดหรูใจกลางเมือง สายธารผลักประตูลงมาอย่างหัวเสียเต็มที เสื้อเชิ้ตตัวแพงยังเต็มไปด้วยคราบสกปรกที่แห้งติดผืนผ้า เขาเดินไปเปิดประตูหลัง ก่อนก้มลงช้อนร่างบางขึ้นมาในท่าเจ้าสาวอีกครั้ง

“ท่านให้ผมช่วยไหมครับ”

ตี๋เอ่ยถามอย่างเกรงใจ

สายธารหันขวับ สายตาคมกริบวาบดุจนอีกฝ่ายสะดุ้ง

"ไม่ต้อง มึงเอารถไปทำความสะอาดอย่าให้เหลือแม้แต่กลิ่น"

“ค…ครับท่าน”

ตี๋รีบก้มหน้าตอบทันที ทั้งที่ในใจยังกระอึกกระอักอยู่ไม่หาย พร้อมคิดหนักขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงอวกของหญิงสาว ที่กลิ่นตลบอบอวนอยู่ภายใน อย่าว่าแต่ทำความสะอาดเลยแค่ได้กลิ่นก็ทำเขาอ้วกแทบพุ่ง

ร่างบางในอ้อมแขนยังคงพึมพำเสียงแผ่วเหมือนคนละเมอ

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ทำไมต้องทิ้งฉันด้วย”

สายธารกัดกรามแน่น ก่อนก้าวขายาวๆมุ่งตรงไปยังลิฟต์ กดชั้นเพนต์เฮ้าส์ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เลยสักนิด

เมื่อประตูห้องเปิดออก เขาเดินตรงไปยังโซฟาตัวยาว วางเธอลงอย่างไม่เบามากนัก ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยแต่ยังไม่ตื่นเต็มตา

สายธารยืนเท้าสะเอวมองภาพตรงหน้า ด้วยความหงุดหงิดปนระอา

“ผู้หญิงบ้าอะไร เมาแล้วเลอะเทอะไปหมด ขืนปล่อยให้นอนทั้งอย่างนี้พรุ่งนี้คงไข้แดกแน่”

เขาถอนหายใจยาว ก่อนสะบัดเสื้อเชิ้ตตัวที่เปื้อนออก เหลือเพียงกล้ามเนื้อแน่นเป็นมัดๆเปลือยท่อนบน แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับกะละมังน้ำอุ่นกลับมา

สายตาคมจ้องร่างบางนิ่งอีกครั้งเหมือนจะชั่งใจ แต่สุดท้ายก็ก้มลงใช้ผ้าเช็ดคราบสกปรกบนแขนและใบหน้าเธออย่างเสียไม่ได้

“จะรู้บ้างไหมว่าคนอย่างฉันไม่เคยดูแลผู้หญิงที่ไหนแบบนี้มาก่อน"

เขาพึมพำเบาๆ ริมฝีปากกระตุกยิ้มเย็นขณะมองใบหน้าขาวละเอียด ที่ตอนนี้ดูไร้สติไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมาดูด้วยซ้ำ ว่าใครเป็นคนที่กำลังเช็ดคราบอวกสกปรกออกให้เธอ