“สวยได้ก็เท่านั้นแหละยังไงก็เฉิ่มเหมือนเดิม ดูยังไงก็คงไม่ต่างจากเดิมหรอก”
โอบพึมพำเสียงแข็ง ขณะก้าวเดินตรงไปยังลิฟต์ด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ
ติ๊ง!!
ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี ทันใดนั้นหญิงสาวคนหนึ่งก็ก้าวออกมา ใบหน้าของเธอหวานสะกดสายตา ความมั่นใจแผ่กระจายออกมาทุกอิริยาบถ เธอสวยเกินกว่าที่โอบจะละสายตาได้
“สวยจัง”
เสียงพึมพำหลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว เขายืนนิ่งเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ ก่อนจะหันไปมองตามแผ่นหลังบอบบางที่กำลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆ
คิ้วเข้มขมวดแน่น
“ใครวะแม่งโคตรสวยเลย”
ในจังหวะนั้นเอง สายตาของโอบก็เหลือบไปเห็นปากกาด้ามหนึ่งตกอยู่บนพื้นลิฟต์ เขารีบก้มเก็บขึ้นมาแล้วตะโกนตามหลัง
“เอ่อคุณครับ ปากกาคุณตกหรือเปล่าครับ”
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที หญิงสาวคนนั้นกลับหายไปแล้ว ราวกับภาพลวงตา
โอบกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างร้อนรน ใจเต้นแรงอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
“หายไปไหนเร็วจังวะ แต่สวยดีว่ะอยู่แผนกไห
