“อย่าพึ่งขยับ มันจะเลอะกระโปรงเธอ”
เสียงทุ้มของสายธารดังขึ้นเรียบนิ่ง แต่กดดันจนมีนาชะงักนิ่งแข็งทือ กลัวว่ากระโปรงของเธอจะเลอะอย่างที่เขาบอก
“แล้วยังไงคะ แล้วหนูต้องนั่งอยู่อย่างนี้งั้นเหรอคะ”
เธอถามเสียงสั่น ดวงตาเบิกกว้างปนความกังวล คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น หากต้องแช่อยู่บนตักเขาแบบนี้อีกสักพักมีหวังมีใครเดินเข้ามาเห็นแน่ๆ และมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเกิดขึ้นเลย
“แป๊บ”
สายธารตอบสั้นห้วน ก่อนจะยกเท้าดันพื้น เลื่อนเก้าอี้ถอยไปข้างหลัง
“ท…ท่านประธานจะทำอะไรคะ”
เสียงเธอสั่นสะท้านรีบเงยหน้าขึ้นถามด้วยความตกใจ เมื่อเก้าอี้ขยับไปใกล้มุมโต๊ะทำงาน แต่สายตาคมของเขากลับไม่ตอบอะไร เพียงเอื้อมมือไปหยิบกล่องทิชชูแล้วดึงออกมาหลายแผ่น
มีนากัดริมฝีปากล่างแน่นใจเต้นระส่ำ เธอพอจะเดาออกว่าเขาน่าจะหยิบทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดนั่นแหละ
“ค่อยๆยืนขึ้น”
เสียงสั่งราบเรียบดังขึ้นพร้อมทิชชูในมือแกร่ง
มีนา
