“เอ่อคือ...หนูขอโทษจริงๆค่ะ หนูไม่รู้เลยว่าคุณคือน้องชายของท่านประธาน หนูขอโทษจริงๆนะคะ”
มีนาก้มหัวลงอย่างรู้สึกผิด เสียงสั่นนิดๆจนดูน่าสงสาร
ซันหัวเราะเบาๆพลางส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรเลยครับ ผมต่างหากที่ไม่ได้แนะนำตัวก่อน แบบนั้นจะให้คุณเลขารู้ได้ยังไงกัน”
น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนของเขาทำให้บรรยากาศในห้องคลี่คลายลง แต่กลับทำให้สายธารที่ยืนมองอยู่รู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
“พอได้แล้ว เธอออกไปรอฉันข้างนอก เตรียมเอกสารให้ครบแล้วอย่าให้ขาดอะไรแม้แต่แผ่นเดียว”
เสียงเข้มดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
“ค่ะ… ท่านประธาน”
มีนาพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบก้มหน้าเก็บเอกสารบนโต๊ะของสายธารด้วยมือที่สั่นน้อยๆ
“ไปไหนกันหรอครับ”
เขาถามเสียงใส แต่สายตากลับยังคงมองตามแผ่นหลังเล็กที่เพิ่งเดินออกไป
“ไปพบลูกค้าข้างนอก”
เสียงสายธารตอบสั้นห้วน และเรียบเย็นจนคนฟังแทบจับอารมณ์ไม่ถูก
“งั้นผมไปด้วยได้ไหมครับพี่”
ซันถามพลาง
