คอนโดออสติน
“มะ มองอะไรครับพี่” ออสตินทำตัวไม่ถูกเมื่อกลับมาถึงคอนโดแล้วถูกน้ำผึ้งมองอย่างไม่ละสายตาเลย เพราะสายตาที่เธอจับจ้องมองเขามันดูเหมือนมีคำถามมากมายที่อยากจะถามเขา “ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่าครับ?”
“มานั่งตรงนี้”
“ครับ”
น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง ทำให้ออสตินเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างเรียบร้อย ก่อนที่น้ำผึ้งจะเดินไปนั่งที่โซฟาตรงข้ามกัน แต่ก็ยังไม่วายจ้องมองจนออสตินรู้สึกประหม่าเพราะไม่รู้ว่าไปทำผิดมาหรือเปล่า
“อะไรกันเนี่ยครับ พี่เอาแต่จ้องมองผมแบบนี้ ผมเริ่มกลัวแล้วนะครับ ไม่รู้ว่าไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่า”
“นาย…นายโกหกฉันอะ”
“โกหกอะไรครับ?”
“โกหกเรื่องงานของนายไง”
“ผมโกหกตรงไหนครับ”
“ก็นายไม่ได้บอกฉันอะว่านายเป็นใคร นายทำให้ฉันเข้าใจผิดว่านายทำงานเป็นแค่พนักงานทั่วๆ ไป”
“ก็พี่ไม่ได้ถามผมนี่ครับ ผมก็นึกว่าพี่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้ก็เลยไม่ได้บอก”
“จริงๆ ฉันก็ไม่ได้
