"ใช่เพื่อนแน่เหรอ?" คนตัวเล็กเลิกคิ้วถามเขาอย่างท้าทาย ไม่ได้ตั้งใจจะทำน้ำเสียงแบบนี้ใส่เขา แต่เธอก็มีขีดจำกัดความอดทนเหมือนกัน
เธอรอเขานะ รอเขามาตลอดเลย แต่ทำไมเขาถึงไม่นึกถึงเธอบ้างล่ะ
"ครีม ทำไมพูดแบบนั้น.." น้ำเสียงเขาอ่อนลง หัวคิ้วดำขมวดมุ่นจนแทบจะเป็นปมอยู่แล้ว
เขาคงรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ ใบหน้าสวยแดงก่ำไม่ต่างจากดวงตาที่พยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
เธอไม่อยากเผยด้านอ่อนแอให้ใครเห็น ยิ่งเป็นตอนที่เธอโกรธหรือเสียใจมันก็ยิ่งควบคุมอารมณ์ได้ยาก ริมฝีปากเธอสั่นระริก มันน้อยใจเขาที่กล้าทิ้งให้เธออยู่คนเดียว
"ทำไมพี่ไม่บอกเราตั้งแต่แรกว่าจะมาดึกขนาดนี้ พี่แค่โทรหาเราก็ได้ เราจะได้ไม่ต้องรอ" เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและผะแผ่วจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
"..." พี่พายุทำได้แค่นิ่งเงียบ และปล่อยให้เธอพูดอยู่คนเดียว
"หรือที่พี่ไม่โทรมา เพราะพี่กำลังทำอย่างอื่นอยู่จนไม
