"อ่าครับ พี่ยอมรับผิด พี่ขอโทษ.."
น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นคนตัวเล็กที่ใบหน้าเปรอะไปด้วยน้ำตา และน้ำมูกที่ไหลย้อยจึงจงใจเช็ดมันลงบนเสื้อของเขา ร่างกำยำไม่ได้ห้ามปรามเธอแต่อย่างใด จวบจนเธอค่อยๆ ผละตัวออกจากเขา
"เราโอเคแล้วหรือยังหืม? อยากกอดพี่อีกไหม" น้ำเสียงของคนพี่เจือไปด้วยเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดู และนั่นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองค้อนเขายกใหญ่
เธอร้องไห้เพราะเขา แต่เขายังมีหน้ามาหัวเราะเยาะเธออีก จากน้อยใจตอนนี้เปลี่ยนมาโกรธแล้ว
"พี่กลับห้องไปเลย เราอยากอยู่คนเดียว" คนตัวเล็กอารมณ์เปลี่ยนในเสี้ยววินาทีนั้น แม้แต่เขายังงงเป็นไก่ตาแตก
"อ้าว ไหงเป็นงั้น"
"เราไม่อยากเห็นหน้าพี่แล้ว พี่ช่วยหายไปจากสายตาเราสักชั่วโมงได้ไหม" คนตัวเล็กเช็ดน้ำตาที่หลงเหลือบนแก้มออกลวกๆ ริมฝีปากจิ้มลิ้มในตอนนี้แดงเสียยิ่งกว่ามะเขือเทศสุก มันดูน่ารักจนเขาไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าดื้อรั้นนั้นได้เลย
"เราโกรธพี่ขน
