พลิกชะตามาป่วนรัก

กำหนัด

ใบหน้าหล่อคมของจวิ้นอ๋องพรมจูบร้อนลวกไปทั่วกายนาง ร่างดรุณีน้อยสั่นสะท้านเมื่อเขาเลื่อนปากไปถึงตรงหน้าท้องต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงเนินเนื้อสาวขาวอวบไร้ซึ่งไรขนปกปิด เขาแปลกใจกับเนินเนื้อสาวที่สะอาดเรียบโล่งนั้น พาร่างกายหนากำยำเคลื่อนต่ำลงไปก้มพรมจูบกลางร่างนาง ลิ้นสากตวัดชิมบนตุ่มไตเล็กๆ กลางกลีบเนื้อสาว ตวัดรัวลิ้นลงไปอย่างช่ำชอง

ถึงเขาไม่ได้มีสาวใช้อุ่นเตียงในตำหนักเพราะไม่อยากปวดหัววุ่นวาย แต่จวิ้นอ๋องแม่ทัพใหญ่ก็ผ่านนางโลม คณิกาอี้จีชั้นสูงมามากมาย ประสบการณ์รักจึงไม่เป็นรองบุรุษใด

“อ๊า ท่านพี่ อย่า...” เสียงหวานครางกระเส่า

“เป็นเด็กดี อ้าขาออก”

นิ้วเรียวหนายาวสอดแทรกเข้าร่องรัดรึงกลางกลีบเนื้อ เขาดูดกลืนยอดอกสีชมพู ตวัดลิ้นโลมเลีย นิ้วหนาขยับแทรกเข้ากายสาวช้าๆ เร่งจังหวะเร็วขึ้นจนร่างบางกระตุกถี่ๆ เสร็จสมหายใจเหนื่อยหอบในวงแขนแกร่ง

“ดีรึไม่ คนงามของพี่”

“อืม” นางปรือตามองหน้าเขา ร่างกายยังสั่นสะท้าน ใบหน้านางขึ้นสีระเรื่อ หายใจหอบ

“พี่ขอตามเจ้าไปบ้าง”

“อื้อ...ข้าไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ”

เขาทาบร่างมาบนร่างนางช้าๆ กดแทรกกายหนาเข้ามา

มือเรียวบางของนางเลื่อนลงไปกอบกุมความเป็นชายที่ ‘นุ่ม’ อย่างกับถุงเจลลี่

“ท่านพี่...อย่าทรมานข้าเลย ข้ารอไม่ไหวแล้ว” นางเอ่ยเสียงกระเส่าลามก ความจริงเพียงต้องการถ่วงเวลาให้ถึงหนึ่งเค่อ

จวิ้นอ๋องล้วงมือไปในกางเกงแพรสีแดงเลือด ตรวจสอบมังกรยักษ์ของตน ที่ตอนนี้มันนอนนิ่งเป็นหนอนชาเขียว อะไรที่ควรจะพองมันก็เหี่ยว เขาแทบไม่ได้เอะใจใน ‘ไอ้นั่น’ ของตนเองว่าเหตุใดมันจึงไม่ตื่น มัวแต่ชิมร่างนางอันเป็นที่รัก

“พี่.....เอ่อ.....”

“ท่านพี่ทำต่อเร็วเข้า” นางเอ่ยเว้าวอน

“พี่......พี่ยังทำไม่ได้..”

เสียงหัวเราะในลำคอของสาวน้อยผู้อ่อนหวานดังขึ้น ราวเสียงหัวเราะของนางปีศาจแมงมุมดำบวกกับนางปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง บวกกับความร้ายกาจของนางพญางูขาว

นางผลักร่างแกร่งกำยำให้ผละออกลงไปนอนด้านข้าง ร่างเปลือยเปล่าของนางพลิกไปคร่อมบนตัวเขา นางนั่งทับอยู่บนอะไรๆ ที่มันควรจะ ‘แข็ง’ แต่ไม่ ‘แข็ง’

“พี่.....” เขายังงุนงงอยู่กับความ ‘นุ่ม’ ของตนเอง

ร่างบางสล้างเปลือยเปล่า อกอวบใหญ่ เอวบางคอดรวบได้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา สะโพกงามงอนขาวกลมกลึง นั่งทับอยู่บนแก่นกาย มือใหญ่ทั้งสองจึบเอื้อมไปบีบคลึงบนสะโพกกลมแน่น

นางมิได้เขินอาย เปลือยกายอันงดงามนั่งกดทับอยู่บนร่างเขา

“มิได้แปลกหากวันนี้ท่านพี่จะยังไม่พร้อม” นางเอ่ยเสียงเรียบ

“เหตุใด พี่จึง...เอ่อ...” เขาอายที่จะบอกว่า มังกรเขาหลับปุ๋ย

“ท่านพี่ถูกพิษสลายกำหนัด” นางหัวเราะเบา ๆ พลันร่างเปลือยก็ลุกขึ้นจากกายแกร่ง

“เจ้า....เจ้าวางยาพี่รึ เมื่อใดกัน?” เขาค่อนข้างโกรธทีเดียวที่นางบังอาจวางยาสลบมังกรยักษ์นั่น พร้อมคำถามเต็มหัวที่ว่าเขาโดนวางยาตอนไหน เมื่อใด เขายังไม่ได้ดื่มชาแม้สักจอก

“เปล่า ข้ามิได้วางยาท่าน ข้าเพียงแต่ทามันไว้ตรงนี้” นางพูดพลางนำมือเล็กๆ มากอบกุมอกอวบอั๋นที่ล้นมือของนาง พิษสลายกำหนัดเป็นเพียงพิษไม่ร้ายแรง ไม่มีอันตราย ออกฤทธิ์ในเวลาภายในหนึ่งเค่อ

“….” แม่ทัพหนุ่มถึงกับอึ้งไร้วาจาจะกล่าว

“ท่านวางยาพิษตัวเอง ท่านดูดกลืนพิษสลายกำหนัดบนเนินอก บน ‘ยอด’ ‘อก’ ข้าเอง ท่านจะโทษผู้ใด” นางเน้นเสียงตรงคำว่า ยอด อก

ร่างเปลือยอรชรไม่ได้อายฟ้าดิน เดินออกจากเตียงไปหมุน full turn สามรอบตรงกลางห้อง อวดเรือนร่างงดงามต่อหน้าสวามีตน นางปัดผมที่คลอเคลียออกให้พ้นทรวงอก

“ข้างามจนทนไม่ไหว ใช่รึไม่” เสียงหัวเราะแว่วหวานดังนกสกุณา

ร่างเปลือยยอบกายคารวะอ่อนช้อยเต็มพิธีการ

“ขอบคุณท่านพี่ ที่ช่วยให้ข้าสบายเนื้อสบายตัว”

นางกล่าวจบก็เดินไปยังโต๊ะแกะสลักกลางห้อง หยิบเอี๊ยมกับกางเกงตัวในสีแดงสดในถาดผ้าขึ้นมาสวม แล้วเดินมานั่งที่ขอบเตียง

เหยียนจื่อหยายังอึ้งอยู่กับแผนทาพิษสลายกำหนัดที่อกอวบอึ๋ม เขาได้แต่มองหน้านางอย่างอึ้ง ทึ่ง ปนหวาดระแวง

“ท่านตกใจไปใย มิใช่พิษร้ายแรง มังกรยักษ์ของท่านต้องฟื้นแน่นอน”

“หลุนเหอจิ้ง เจ้าช่างเจ้าเล่ห์นัก” เขาลุกขึ้นยืนทันที กางเกงแพรที่ไม่ได้ผูกหล่นไปกองที่ข้อเท้า เขารีบเอามือมาปิดมังกรยักษ์ที่ตอนนี้นอนเป็นหนอนชาเขียว ถอยไปก้าวหนึ่ง

นางลุกขึ้นยืน ล้วงเข้าไปในซอกซาลาเปายักษ์ของตนเอง ดึงสายสร้อยทองเส้นเล็กนั้นขึ้นมาช้าๆ ปลายสายสร้อยคือกุญแจคลังสมบัติ

นางแกว่งกุญแจบนสายสร้อยไปมา เหมือนจิตแพทย์สะกดจิตคนไข้

“ตามข้าออกมาคุมงานเสียดี ๆ คุมงานเสียให้แล้วเสร็จ แล้วข้าจะให้ยาถอนพิษท่านพี่”

“จิ้งเออร์ เจ้าเล่นแรงเกินไปแล้ว”

“ท่านต่างหาก ที่เล่นแรง หากท่านมิได้บังคับขืนใจ ย่ำยีร่างข้า ท่านจะเป็นเช่นนี้รึไม่ ท่านก็สมควรโดนแล้ว” นางกล่าวเสียงเข้ม ถลึงตาใส่เขา

มันจะมีผู้หญิงคนไหนอยากได้ feel แบบข่มขืนมั่งล่ะ มันไม่มีหรอก ใครก็อยากซั่ม have something แบบ make love ทั้งนั้นแหละ ไม่ใช่กะจะมา fuck fuck fuck แล้วก็จากไป

เฮอะๆๆๆๆ เหยียนจื่อหยา You know me น้อยไปซะแล้ว คนอย่างอลิซ แลงค์ ‘ร่านอย่างมีสไตล์ และไม่ได้ง่ายขนาดนั้น’

เรือนร่างของผู้หญิงก็นับเป็นอาวุธอย่างหนึ่ง มีหลายปฏิบัติการในหน่วยของนางในชาติก่อนที่นางสั่งให้ใช้หญิงสาวสวยเซ็กส์ใช้เรือนร่างเป็นเหยื่อลอบฆ่า ฆ่าง่าย ๆ ไม่เปลืองแรงหรอก ฆ่าผู้ชายในตอนหื่นๆ นี่ฆ่าง่ายสุดแล้ว ผู้ชายที่ตายเพราะความหื่นมันมีเยอะแยะ

เรียกว่า “ฆ่าง่ายๆ ตายตอนอยู่บนเตียง I will kill you softly”

อีกอย่างถึงจะเป็นสามีภรรยากัน คิดจะมาขืนใจข่มขืนเมียตัวเองนี่มันไม่ใช่นะคะ มันไม่ใช่! คุณเป็นผู้ชายคุณมีแรงมากกว่า คุณควรปกป้องไม่ใช่เอามารังแกฉัน ได้รับบทเรียนเท่านี้นี่มันยังน้อยไป

ถ้านางทายาพิษปลิดชีพที่นมจริงๆ เขาก็คงตายห่าไปแล้ว ถึงจะหล่อลากแค่ไหนถ้าคิดแบบคอมมิวนิสต์ ทำแบบนี้กับภรรยาผู้แสนอ่อนหวาน แสนอ่อนแอ และใสซื่อ คำจำกัดความที่ให้คือ It sucks ห่วยแตก บัดซบ! ค่ะ ต้องโดนจังๆ จะได้ไม่อวดดีอีก

นางผู้งดงามในชุดเอี๊ยมสีแดงสุดน่ารักวาบหวิว เดินไปหยิบเสื้อผ้า และหิ้วรองเท้ามาช่วยเขาแต่งกายในขณะที่เขายังยืนงงอยู่

“จวิ้นอ๋องเพคะ ข้าน้อยจะช่วยท่านแต่งกายเพคะ” นางกล่าวน้ำเสียงอ่อนแอ ใสซื่อ

เขาได้แต่ยืนเป็นหุ่นไม้ขับกายตามที่นางบอก นางนั่งย่อตัวลงช่วยสวามีสวมรองเท้า นำผ้านุ่มสีดำมาพันข้อมือสวามีทั้งสองข้างผูกด้วยเชือก

เอาไว้เช็ดเหงื่อจ่ะ Today you have to work hard! You ต้องทำงานหนัก

นางเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตนขึ้นสวมใส่ สวมเสื้อผ้า รองเท้าแบบเดียวสีเดียวกัน รู้สึกสบายเนื้อสบายตัวที่ได้ปลดปล่อยสยิวร่าง ลิ้นสว่านกับนิ้วสวรรค์นั้นก็ถือว่ายอดเยี่ยม มีแต่ได้กับได้

อลิซ แลงค์แต่งกายพลางฮัมเพลง I will survive เบาๆ

แค่อยากจะบอกผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้ว่า “You all deserves the best and to get treated with some sense of respect” ผู้หญิงทุกคนควรได้รับการปฏิบัติอย่างถูกต้องด้วยความให้เกียรติ

นางยังร้องเพลงเบา ๆ พลางจูงแขนสวามีออกมาหน้าตำหนัก