พลิกชะตามาป่วนรัก

โทสะ

ชายหนุ่มหันมาสบตากับหลุนเหอจิ้ง ใจนางเต้นระส่ำ เขายืนอยู่ข้างม้าสีน้ำตาลตัวนั้น ค้อมศีรษะให้นางเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย

“แล้วพบกัน” เขากล่าวเพียงสั้น ๆ

ชายผู้นั้นกระโดดขึ้นม้าควบจากไปอย่างรวดเร็ว

นางยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเป็นเวลาราวครึ่งถ้วยชา

เหตุใดหนอ เขาจึงได้มีแววตา ท่าทาง บุคลิกลักษณะเหมือนกับบุรุษผู้ที่นางมีใจให้ ยกเว้นเพียงหน้าตาที่ไม่เหมือนเขาคนนั้นที่เธอยังคะนึงคิดถึงเสมอมา

“ริชาร์ด เหยียน...” นางเอ่ยเบาๆ

ริชาร์ด เหยียน ลูกครึ่งจีนอิตาเลี่ยนคือหัวหน้าองค์กรมืดที่อลิซ แลงค์มีใจให้ ก่อนที่เธอจะตาย เขายังกอดเธอไว้ในวงแขน ถ้าเสี้ยวสติก่อนตายของเธอไม่ได้เพี้ยน เธอเห็นเขาหลั่งน้ำตาให้กับการตายของเธอในห้องทดลอง ห้องที่เธอปลดสลักระเบิดในวันนั้น

แม่ทัพเหยียนจื่อหยาเดินถือแก้วน้ำมาที่ต้นผิงกั๋วขนาดใหญ่นั้น เขาไม่เห็นชายารักยืนอยู่ มองไปรอบ ๆ ตาเฉียบคมมองเห็นรองเท้าองครักษ์โผล่จากพุ่มไม้ เขาตกใจแทบสิ้นสติ

เขารีบรุดเข้าไปยังพุ่มไม้นั้นทันที กระแทกนิ้วไปที่อกขององครักษ์ทั้งสองคน ทั้งสองลืมตาสะดุ้งตื่นขึ้น

“ชายาข้าเล่า” เขาตะคอกถามเสียงดัง

“ข้าน้อยมิทราบ ข่ะ ขอรับ” องครักษ์ละล่ำละลักตอบ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดพวกตนมานอนตรงนี้

“บัดซบ! ออกตามหานาง” เขาตะคอกอีกครา

ยังไม่ทันที่ทุกคนจะได้ตื่นตกใจมากกว่านี้ หลุนเหอจิ้งก้าวเท้าลอดเข้ามาจากประตูเล็กๆ ข้างกำแพงรั้วนั้น

เขาพุ่งไปกอดนางทันที ใจหายจนรู้สึกวูบโหวงในอก ความรู้สึกร้อนรน กลับคลายลง

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้าตกใจแทบตาย มีผู้ลอบเข้ามาทำร้ายองครักษ์ที่ตำหนักข้า”

“ข้ามิได้เป็นอันใด” นางเอ่ยเรียบ ๆ สายตาครุ่นคิด

“เจ้าเห็นผู้ใดน่าสงสัยรึไม่” เขารีบถาม

“ท่านพี่.... ข้าคิดว่ามีผู้ลอบติดตามข้า” นางเอ่ยเรียบๆ

“มันคือผู้ใด”

“ข้าก็ไม่รู้” นางตอบตามจริง เพราะนางเองก็ไม่รู้ว่าเขาคือมาจากที่ไหน คือผู้ใด

จวิ้นอ๋องเหยียนจื่อหยาโทสะปะทุขึ้นอย่างรุนแรง เขาเรียกรวมองครักษ์และเหล่าทหารทันที ในใจกรุ่นโกรธ ทั้งหวาดหวั่น กลัวเกิดเหตุร้ายกับชายาของเขา องครักษ์และทหารสี่สิบนายรวมกันหน้าลาน เขาสั่งให้อารักขาพระชายาเป็นพิเศษยังเรือนอวี้ฮวา และรอบตำหนักให้เพิ่มกำลังอารักขาขึ้นอีกเท่าตัว

บุรุษในชุดสีน้ำตาลเปลือกไม้ควบม้ากลับไปด้วยโทสะกรุ่นโกรธไม่แพ้กัน ขณะที่เขายืนอยู่บนกิ่งต้นผิงกั๋วเพื่อลอบสังเกตการณ์ เขาเห็นนางใช้หวีสางผมให้จวิ้นอ๋อง แค่นั้นเขาก็โมโหจนแทบเอาดาบบั่นคอคนให้ตาย

ไม่เพียงเท่านั้น สิ่งที่สาวใช้สองคนเดินหัวเราะคิกคักมาหยุดยืนซุบซิบอยู่ใต้ต้นผิงกั๋ว ยิ่งทำให้โทสะเขาปะทุแทบบ้าคลั่ง

“เมื่อยามเหม่า จวิ้นอ๋องขืนใจพระชายา” สาวใช้นางหนึ่งเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“เจ้าแน่ใจรึ”

“ยิ่งกว่าแน่ใจ สภาพห้องนอนจวิ้นอ๋องไม่ต่างจากสมรภูมิสงคราม” นางหัวเราะคิกคัก

“จวิ้นอ๋องคงชอบรสรักอันรุนแรงกระมัง น่าสงสารพระชายาไม่น้อย”

เขายังสังเกตการณ์อยู่ราวครึ่งชั่วยาม เห็นนางผู้ที่เขาคะนึงหายืนอยู่บนกองดิน สั่งการบ่าวไพร่อย่างทะมัดทะแมง เขามองนาง มองรูปร่างอรชร มองผิวขาวผ่อง เอวคอด สะโพกงามในกางเกงอันรัดรึงเรือนกาย ทรวงอกนางอวบอิ่ม ใบหน้าขาวผ่อง ขึ้นสีระเรื่อ มีหยาดเหงื่อเกาะกุมอยู่ทั่วกรอบหน้า

ไม่นานเหยียนจื่อหยาก็เดินมาหยุดใต้ต้นผิงกั๋ว ชายหนุ่มในอาภรณ์สีน้ำตาลแทบอยากซัดเข็มพิษใส่จวิ้นอ๋องให้ดับดิ้น เขาเห็นเหยียนจื่อหยาลูบผมนาง จูบไปบนหน้าผากมนชื้นเหงื่อ มือพลันกระชากเด็ดผิงกั๋วสีเขียวเขวี้ยงใส่หัวจวิ้นอ๋องโดยแรงทันที หากเป็นอาวุธคงสาสมกว่านี้กับคำว่า “ขืนใจ” ที่เขาเผอิญได้ยิน

ร่างแกร่งกำยำควบม้าสีน้ำตาล เฆี่ยนม้าจนเลือดซิบ พุ่งไปยังโรงเตี๊ยมนั้น เขารีบรุดขึ้นไปยังชั้นสองของโรงเตี๊ยม นั่งหายใจหอบเหนื่อย อารมณ์คุกรุ่นปะทุขึ้นกลางใจ

“เหยียนจื่อหยา เจ้ากล้าขืนใจนาง” เขาพูดลอดไรฟัน กรามขบกันจนเป็นสันนูน

เหตุใดจึงไม่เป็นเขา ผู้ที่นางดูแลสางผม ผูกผมให้ เหตุใดนางจึงต้องถูกขืนใจอยู่ใต้ร่างชายอื่น

เขาเทสุรารสแรงใส่จอก กระดกเข้าปากดับอารมณ์ ไม่หนำใจเทสุราทั้งกาลงคอ

เหตุใดจวิ้นอ๋องผู้นั้นจึงไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผา กล้าหักหาญขืนใจนางงั้นรึ หากเป็นเช่นนั้นเรื่องที่นางฆ่าตัวตายในสระท้ายตำหนักอาจเป็นเรื่องจริง

ร่างสูงสง่ากำยำยืนขึ้น เขากำมือแน่น หยิบจอกสุราขว้างไปบนฝาผนัง จอกนั้นแตกป่นละเอียดแทบเป็นฝุ่นผง

“พวกเจ้าออกมา!” เขาตวาดเรียกเงาร่างที่แฝงกายอยู่

“กลับแคว้นถัง” เขาเอ่ยด้วยความกรุ่นโกรธ หมายมั่นว่าต้องกลับมาจัดการบางสิ่งให้แล้วเสร็จในเร็ววัน

มิรู้ได้เลยว่าโทสะของบุรุษใดปะทุมากกว่ากัน ล้วนเป็นเพราะหลุนเหอจิ้ง นางผู้อยู่กลางดวงใจบุรุษทั้งสอง

*****************

เสียงจิ้งหรีดแว่วระงมหวานดังไปทั่วบริเวณเรือนพักสาวใช้ท้ายตำหนัก ลมพัดอ่อนโชย

แสงเทียนส่องสว่างยามค่ำคืน ลี่ลี่นั่งหวีผมอยู่หน้ากระจก นางนำเส้นผมของจวิ้นอ๋องที่มัดด้วยด้ายสีแดงออกมาจากกล่องไม้ นำผมปอยผมของตนที่มัดด้วยด้ายสีแดง มาผูกเข้ารวมด้วยกัน

หญิงสาวยิ้มอ่อนโยนมีความสุข นำผมที่ผูกไว้ด้วยกันนั้นเก็บเข้ากล่องขนาดกลางที่ดูมีราคา ในกล่องมีขวดกระเบื้องเคลือบสีแดงเล็กๆ อันหนึ่งและแหวนทองคำลวดลายวิจิตรที่มีสัญลักษณ์ตะขอคาดดวงดาว ลี่ลี่ยกมือซ้ายขึ้นสางผม บนข้อมือมีรอยสักลายสักเดียวกับแหวนทองคำวงนั้น