พลิกชะตามาป่วนรัก

แผนร้าย

แม่ทัพหนุ่มอารมณ์ดีกระหยิ่มยิ้มย่อง ร่าเริงเดินผิวปากเบา ๆ เข้าห้องนอนตำหนักตน เขาเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง กำลังครุ่นคิด ‘แผนชายงามสยบชายา’ ที่จะใช้ในรุ่งเช้าวันถัดไป เขาจะยั่วยวนนางเยอะ ๆ ยั่วยวนนางมาก ๆ

เขาเดินไปยังตู้เก็บเสื้อผ้าลวดลายวิจิตรที่ประดับตกแต่งด้วยหยกขาวและปะการังแดง เปิดตู้ออกมาค้นเสื้อคลุมตัวสีแดงเลือดนกโปร่งเบาปักลายพยัคฆ์เหยียบเมฆาที่เดินลายด้วยดิ้นเงินดิ้นทอง มาทาบกับร่างหนากำยำ

หากมิได้เข้าข้างตนเองมากจนเกินเหตุ เขานี่แหละ บุรุษผู้หล่อเหลาองอาจ สง่างามอย่างมิมีใครเทียบเทียม เขาถอดเสื้อออกช้าๆ มองกล้ามเนื้อหนั่นแน่นของตนในกระจก ยิ้มพึงพอใจ ร่างหนาเดินไปหยิบกางเกงแพรผ้าเนื้อบางจนแทบทะลุ ‘เห็นไส้ติ่ง’ สีเดียวกับเสื้อคลุมโปร่งงดงามตัวนั้น

“ข้าจะงามจนเจ้าทนไม่ไหวทีเดียว ชายารัก” เขาพูดเบาๆ กับตนเอง

บุรุษผู้หล่อเหลาพูดพลางสำรวจใบหน้าของตนอย่างละเอียด หนวดเคราสากเริ่มเขียวครึ้มแล้วคงไม่ดีนัก เขาจับผมขึ้นมาดมดูก็ยังไม่หอมเท่าที่ควรแถมยาวเกินงามไปสักเล็กน้อย เขาจะเรียกให้ ‘ลี่ลี่’ สาวใช้ประจำตัวที่รับใช้เขามานานมาเป็นผู้ ‘เสริมหล่อ’ ให้กับเขา ชายารักต้องตกบ่วงเสน่ห์นี้จนถอนตัวไม่ขึ้น

“หลุนเหอจิ้ง เจ้าต้องหลงข้าดุจตกบ่วงมนต์กามา” เสียงทุ้มกล่าวกับตนเอง

จวิ้นอ๋องเหยียนจื่อหยาคิดคำนึงถึงเรื่องแต่หนหลัง ที่เขาได้รู้จักนางครั้งแรกตั้งแต่นางอายุแปดขวบปี เขาเห็นว่านางน่ารักสดใสนัก ชีวิตเขาดังมีดวงตะวันดวงที่สองผุดขึ้นกลางใจ เขาเฝ้ามองดูนางเติบโต นางเป็นกุลสตรีที่ดีพร้อม อ่อนหวาน น่ารัก เสียงหัวเราะดังนกสกุณาที่ไพเราะ เสียงนางหวานทำให้ใจเขาหวามไหวเมื่อเอ่ยเรียกขานชื่อเขา แต่เดิมนางเรียกเขาว่าท่านแม่ทัพหรือบางคราเรียกว่าท่านจวิ้นอ๋อง

วาจานางแต่เล็กจนโตก็ไพเราะเสนาะหู ลงท้ายด้วย ‘เพคะ’ ตามศักดิ์ฐานะของเขาทุกคำ เขาผู้เป็นพระนัดดาองค์โปรดของเสด็จลุงผู้เป็นฮ่องเต้

บิดาของเขาคือฝูอ๋อง เหยียนเฟยหลง องค์ชายต่างมารดากำเนิดจากองค์ฮ่องเต้บิดาเดียวกับเสด็จลุง ตามธรรมเนียมและศักดิ์ฐานะแล้วต้องใช้คำราชาศัพท์

นางไม่ค่อยออกจากจวน มักไม่ออกไปไหนมาไหนเพียงลำพัง มักมีสาวใช้หรือผู้ติดตามจำนวนมาก นางเชี่ยวชาญการเล่นพิณ วาดภาพ ขับร้องเพลง และหมากล้อม ศาสตร์ของสตรีชั้นสูง

นางมักสวมใส่ชุดสง่างามเรียบง่ายสีอ่อน นางไม่ชอบแสงแดด ภาพติดตาเขาคือนางเดินไปที่ใดย่อมต้องมีสาวใช้ติดตามกางร่มให้นางเสมอๆ นางอ่อนหวาน เปราะบางดั่งไข่นก

นางตื่นเวลายามซื่อ เวลาเขานัดพบกับนางย่อมต้องเป็นเวลาสำรับเที่ยงที่จวนบิดานาง

หลุนเหอจิ้งไม่เคยเข้าครัวแม้สักครั้ง แม้แต่ไข่ต้มนางยังทำไม่เป็น เวลาเขาเข้าใกล้นางมักเขินอายไม่เป็นกระบวน นางหลบตาเขาเสมอเวลาสบสายตากัน นางงดงามอ่อนช้อยราวกับเทพเซียนมาจุติ เรียกได้ว่าเป็นนางฟ้าชัด ๆ ตลอดเจ็ดปีที่เฝ้ารอนางเติบโตจนได้รับราชโองการอภิเษกสมรสจากเสด็จลุง เรียกได้ว่าเขาเคยได้จับแค่ปลายนิ้วเรียวขาวของนางตอนยื่นรับส่งสิ่งของกันเพียงเท่านั้น

แต่! เขาประหลาดใจนัก ตั้งแต่นางฟื้นมานางไม่ใส่เสื้อผ้าชุดเดิม สีเดิมที่นางเคยโปรดปราน นางสั่งตัดใหม่ทั้งหมด เพค้งเพคะมิกล่าวเพียงครึ่งคำ นางไม่กลัวแสงแดดอย่างกับแดร็กคูลล่าเห็นพระอาทิตย์ นางขี่ม้าได้อย่างเชี่ยวชาญราวบุรุษนักรบ นางมักตื่นยามเหม่าราวบ่าวไพร่ นางทำอาหารได้แปลกประหลาดอร่อยลิ้น นางดื่มสุรา นางไม่เคยเขินอาย ซ้ำยังเปิดเผยทั้งเรือนกายและนิสัยใจคอ จนบางครั้งเขาได้อายนางเสียเอง

นางน่ารัก นางน่าหมั่นเขี้ยว นางยั่วยวนได้อย่างช่ำชอง แทบเรียกได้ว่าเขาเองเป็นผู้โดนมนต์กามานี้ล่อลวงจนถอนตัวไม่ขึ้น แม้แต่กุญแจคลังสมบัตินางยังเอาเรือนร่างเย้ายวนเข้าล่อฉกชิงไปได้อย่างง่ายดาย

นาง ‘ไม่ใช่คนเดิม’ อีกต่อไป

เมื่อก่อนนั้นเขาเห็นนางเป็นดั่งไข่นกบนฝ่ามือ หากจะกล่าวว่าเป็นมุกบนฝ่ามือคงไม่ถูกต้องนัก เพราะมุกยังมีความแข็ง แต่นางอ่อนแอเปราะบางยิ่งกว่านั้น เขาไม่กล้าหักหาญน้ำใจครอบครองนางแม้เพียงเสี้ยว แม้แต่วันแต่งงานเข้าหอ นางก็ขอผัดผ่อน เขาก็ยินยอมอย่างเต็มใจ เขาคือสุภาพบุรุษนักรบ รักหยกถนอมบุบผา ไม่ล่วงเกินนางเพียงนิด เพียงหอมผมดอมดมกลิ่นกายก็สุขใจมากพอแล้ว

ฮึ! ในเมื่อนางไม่ใช่คนเดิม เขาก็ไม่จำเป็นต้องเป็นคนเดิมอีกต่อไป!!!!!!!!!

กิริยาของนางช่างยั่วยวนกิเลสตัณหาของบุรุษ ร่างของนางเมื่อนางยอมเข้าใกล้ เขาได้เห็นเต็มตา เขาได้สัมผัสแบบเต็มมือ เมื่อเข้าใกล้ไฟราคะเขาลุกโชนกระหน่ำราวเตาเผาหลอมเหล็ก นางแย่งชิงกุญแจสมบัติด้วยมนต์ตราแห่งนมคู่นั้น นางน่าฟัด นางน่าจับกดใต้ร่างเคี่ยวกรำทั้งคืนถึงเพียงนี้ ยิ่งคิดไปถึงตอนนางชวนเขาอาบน้ำ นางบังอาจกล้ากระโดดจูบเขาหน้าตำหนัก นางล่อลวงจูบจุมพิตจากเขาไปหลายต่อหลายครา

หลุนเหอจิ้ง หนอ หลุนเหอจิ้ง เจ้ารนหาที่เองจะว่ากล่าวข้ามิได้

สุภาพบุรุษนักรบผู้นั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว เหลือเพียงแม่ทัพราคะผู้นี้ที่จะจับเจ้ากินไม่เว้นวันเลยทีเดียวเชียว

เขาหมายมั่น ด้วยแววตาที่ฉายออกมาอย่างจริงจัง แผนชายงามที่เขาจะใช้ต้องได้ผลอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากไม่ได้ผลเขามีแผนสอง second plan เตรียมไว้แล้ว

เขาจะปล้ำนาง ย้ำ ปล้ำ การปลุกปล้ำขืนใจภรรยาของตนมันจะผิดตรงที่ใด ในเมื่อนางยั่วกิเลสจนทนไม่ไหว นางต้องรับโทษอย่างหนัก เขาผู้เป็นแม่ทัพไร้พ่าย ชายผู้หล่อเหลา ผู้เพียบพร้อม ผู้องอาจเกรียงไกร เป็นถึงจวิ้นอ๋องผู้สูงศักดิ์มิได้อยู่ใต้อาณัติผู้ใดในใต้หล้า จะให้สตรีตัวเล็กยั่วตัณหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันได้อย่างไร

นางช่างอวดดี!

หากแผนชายงามสยบชายาไม่สำเร็จ นางไม่หลงใหลเขา ไม่ยอมให้เขาพาขึ้นเตียง เอาเช่นนั้นใช่หรือไม่ 'ย่อมได้' เขาจะจัดให้อย่างสาสม หากนางไม่ยอมเขาดีๆ คงต้อง…………

“หลุนเหอจิ้ง ข้าจะปล้ำเจ้า”

เขาพูดเสียงต่ำในลำคอดุจบุรุษวิตถารรอคอยเหยื่อข้างทาง