พูมแพ้

EP.4

(Poom)

วันต่อมา

11.10 PM.

ฟึ้บ..

นอนพื้นอีกแล้ว...กูได้นอนพื้นอีกแล้ว!!! ผมขยับลุกนั่งพร้อมกับเสยผมก่อนจะหันมองไอ้ซันที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงและที่นี่คือห้องในซัน

"เพราะมึงแน่ๆอีกะเทยควาย"

มันดันผมลงมานอนที่พื้นอีกแน่ๆ ผมนอนลงที่พื้นอีกครั้งพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา..แม่งสิบเอ็ดโมงแล้วและดีนะวันนี้มีเรียนช่วงเย็นทีเดียว

"เฮ้ยเดี๋ยว"

เชี้ยนี่มัน! คุณเอ็นเจ้าหญิงเอ็นของผมอัพรูป!! ผมเบิกตากว้างพร้อมลุกนั่งอีกครั้งมองร่างบางในชุดเดรสบางและโปร่งจนเห็นทั้งบราลูกไม้และซับในสีขาวภายในแถมยังหูกระต่ายนั้นอีก!

"คุณเอ็นเจ้าหญิงของพูม!!!"

"อะไรของมึงเนี้ย!!"

ผมหันมองซันเดย์ที่ลืมตาตื่นก่อนเอาโทรศัพท์แนบอกตัวเองอย่างหวงแหน ผมทนุถนอมของผมมานานโว้ยกูไม่แบ่งปันใครแน่

แต่เดี๋ยว..กูยังไม่ดูในทวิตเตอร์นี่น่า

"อีพูมมึงเป็นอะไรแหกปากแต่เช้า?"

"ไม่มีไรมึงกูไปฉี่ก่อนนะ"

ผมขยับลุกพร้อมเดินเร็วๆออกจากห้องนอนมาเข้าห้องน้ำภายนอกนอกห้องก่อนเดินไปปิดฝาชักโครกและนั่งมองหน้าจอพลางยิ้มคนเดียว

"กูว่าแล้ววว"

ผมมองรูปในทวิตที่เด็ดดวงกว่าในไอจีซึ่งมันเป็นคุณเอ็นที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนเตียงแต่ไม่มีเดรสโปร่งแล้วเพราะคุณเอ็นเธอถอดเลย หัวใจเต้นแรงไม่ไหวแล้วและแม่งสุดยอดเลยว่ะ โคตรดีทั้งหุ่นทั้งชุดกูบับตายพูมคนนี้จะยอมเป็นทาสคุณเอ็นตลอดไป

คุณเอ็นนี่สุดยอดมากเลยนะผมตามเธอตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งเพราะเพิ่งจะรู้จักเธอจากทวิตเธอเล่นไม่บ่อยแต่ทุกรูปที่เธอลงยอดรีเธอเยอะมากเพราะมันทั้งเซ็กซี่และน่ารักซะจนอยากเห็นหน้า..และใช่ครับเธอปกปิดหน้าตาและข้อมูลส่วนตัวทุกอย่าง แต่ไงก็เถอะผมก็ชอบอยู่ดีว่ะเธอคือสุดยอด

ก็อกๆๆ

"ไอ้พูมมึงดูไรแบ่งกูดูด้วย รึคุณเอ็นอะไรนั้นลงรูป?"

"มึงหยุดเลยนะไอ้ซัน!"

ผมรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปถลึงตามองไอ้ซันขณะที่มันกำลังมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองอยู่ด้วยแววตาแวววาว

"โอ้ ขาวครับ"

"มึงอย่า!"

"มึงจะหวงไรนักไอ้พูมคุณเอ็นแม่งคนตามหลักแสนนี่แทบจะเรียกว่าคนสาธารณะใครๆก็รู้จักแล้วไหม"

"ก็กูตามเขาตั้งแต่หลักพัน!"

"มึงจะว่ามึงแฟนพันธุ์แท้งี้??"

"เออ!"

"แฟนพันธ์แท้เหี้ยไรไม่แม้แต่กล้าคอมเม้นรูปคุณเอ็นมีแต่บอกแฮปเดย์วันเกิดกะวันสำคัญ"

"อีซัน!"

"มึงอ่ะป๊อดกูบอกให้ลองๆทักไปเผื่อฟลุ๊ค"

ผมถอนหายใจก่อนจะเดินมานอนหงายลงบนเตียงของไอ้ซัน

"ชีวิตกูมันไม่มีคำว่าฟลุ๊คขนาดนั้นไหม" ผมเหลือบมองไอ้ซันก่อนจะยกยิ้มบางๆ "แค่กูได้ตามเป็นแฟนคลับกูก็พอใจล่ะ"

"ไม่อยากจีบดู?"

"ไม่ก็ไม่ดิวะ"

ผมไม่กล้าหรอกคุณเอ็นนี่สุดยอดหญิงภายในใจและจะอยู่ในใจแบบนี้ไปตลอดกาล ถ้าคุณเอ็นขายแท่งไฟกูก็จะไปเหมามาถือเชียร์เธอ ถ้าเธอขายกางเกงในผมก็จะไปเหมามาใส่ถ้าเจอตัวจริงสักครั้งผมจะบอกเธอว่า..คุณเอ็นสุดยอดครับรูปร่างคุณแม่งได้ใจผมมากจริงๆ

(Name)

สองวันต่อมา

11.54 AM.

"กินข้าวไหนดีอ่ะเนม"

ฉันหันมองดิวเพื่อนสนิทอีกคนก่อนจะขมวดคิ้วใส่เพราะฉันเกลียดมากไอ้คำถามนี้ มันโคตรวัดใจเลยว่าถ้าเราเสนอไปมันจะกินรึไม่กิน

"ใต้คณะไหม"

แต่ในเมื่อเพื่อนให้เสนอฉันก็ต้องเสนอเพราะกลัวมันจะเสียอกเสียใจ

"ใต้คณะก็ดีนะมึง" ฉันยิ้มบางๆพร้อมพยักหน้า "ข้าวมันไก่ใต้คณะนิเทศอร่อยมากไปกินกัน"

"เดี๋ยวมึงกูหมายถึงใต้คณะเรานะ"

"ไม่มีไรอร่อยไปเถอะดะกูบอกพวกอีมีน"

ฉันได้แต่ยิ้มแห้งและเก็บของตามมันออกจากคลาสและแม้จะงงใจกับเพื่อนมากอยู่แต่ก็ว่าไรไม่ได้ ยังไงก็ได้แหละฉันน่ะกินไหนก็อิ่มเหมือนกัน

"อีมีนกะมากะพวกไอ้ท็อป"

ดิวหันมาบอกฉันขณะที่เรากำลังเดินเข้าในคณะนิเทศซึ่งดิวมันมาบ่อยแหละเพราะแฟนมันเรียนนี่เผลอๆมันคงชวนแฟนมันมาด้วย

"มึงดะแฟนกูมากินด้วยนะ"

ฉันพยักหน้าเพราะคิดไว้อยู่แล้วก่อนเราจะเดินไปถึงโต๊ะที่แฟนดิวนั่งรออยู่ ฉันมองโรงอาหารคณะนิเทศที่คนโคตรจะเยอะด้วยความเซ็งจิต

ก็จริงอยู่แหละว่ากินไหนก็อิ่มแต่ฉันดันไม่ชอบที่คนเยอะๆนี่

"เนมมึงกินข้าวมันไก่เหมือนกูไหมกูจะได้ซื้อมาเผื่อ"

"อืม งั้นมึงซื้อมาเลยกูจะนั่งเฝ้าโต๊ะให้"

ดิวพยักหน้าก่อนชวนแฟนมันเดินไปซื้อฉันจึงเล่นโทรศัพท์ดูนั้นดูนี่ไปเรื่อย อ่อโทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ใช่เครื่องที่ฉันมีไว้สำหรับถ่ายงานหรอกนะมันต้องใช้คนล่ะเครื่องไม่งั้นได้รำคาญเสียงแจ้งเตือนตายแต่จะปิดก็ไม่ได้อีกเพราะต้องดูงาน

พรึ่บ!

"อ๊ะ!?"

ดวงตาฉันเบิกกว้างเมื่อถูกจับเข้าที่ไหล่ก่อนฉันจะเงยหน้ามองไอ้พูมที่กำลังโน้มใบหน้าลงมายิ้มกว้างให้อย่างกวนๆแต่มันใกล้อีกแล้ว ปกติมันชอบเอาหน้ามาใกล้เพื่อนขนาดนี้เลยรึไง?

"มึงมากะใครเนี้ย!?"

พูมว่าพร้อมกับนั่งลงข้างๆฉันพร้อมกับฉันที่ยกมือขึ้นจับหน้าอกตัวเองไว้เพราะหัวใจมันดันเต้นแรงซะงั้น ฉันสูดลมหายใจก่อนถลึงตามองพูม

"กูตกใจหมด!"

"เอ้า กูขอโทษกูแค่แปลกใจที่เห็นมึงมานั่งที่คณะกู"

"กูมากินข้าวกับเพื่อน"

"ข้าวมันไก่ล่ะสิของขึ้นชื่อคณะกูเลย" พูมว่ายิ้มๆก่อนมันจะมองฉันด้วยสายตานิ่งๆ "ตั้งแต่วันที่ไปแดกเหล้ากันคือมึงหายหัวเลยนะเนม"

"กูก็มีเรียนไหมล่ะใครจะว่างเหมือนมึง"

"ตบปากเท่าอายุเลยจ้ากูอ่ะมีงาน งานเยอะด้วยดูมึงดูโปรเจคกู"

ฉันเลิกคิ้วมองโน้ตบุคไอ้พูมที่มันกำลังตีเข้าที่เครื่องดังปักๆแบบอวดอ้างจนฉันอดจะหัวเราะขำไม่ได้

"ไฟล์งานคงจะล้นเครื่องสินะ"

"ฮึๆ คลิปโป๊ดิจะล้น"

"ไอ้พูมๆไอ้จัญไร"

"แหมเนมมึงอย่ามาทำเป็นไม่ดู เราแม่งผีเห็นผีเว้ย"

"ผีเห็นผีที่หน้ามึงสิ"

ไอ้พูมหัวเราะเสียงดังก่อนมันจะหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด

"แล้วตกลงคืนนั้นมึงกลับไงกูจะโทรจะไลน์ถามก็ไม่ได้เพราะไม่มีเบอร์"

"กูก็ขับรถกลับแหละ"

ฟึ้บ

ฉันเลิกคิ้วมองไอ้พูมที่ยื่นไอโฟนตัวเองมาให้ก่อนจะเงยหน้ามองมันอีกครั้ง

"อะไร?"

"เอาเบอร์ไลน์ไอจีมึงมา"

"กูไม่ให้"

"ไอจีมึงหาไม่ยากแต่เบอร์อ่ะควรให้ไหมวะ" ฉันขมวดคิ้วมองไอ้พูมขณะที่มันก็ถอนหายใจมองฉัน "กูเป็นๆห่วงไงเผื่อเราไปกินเหล้ากันอีกแล้วมึงเกิดหลงจำทางกลับห้องไม่ได้จะได้โทรหากูงี้"

"ไม่ใช่มึงหรอที่เมาเป็นหมาจนกลับไม่ได้?"

"ดะตบเลยนี่"

ฉันหัวเราะในลำคอก่อนหยิบโทรศัพท์มันมากดเบอร์ตัวเองก่อนกดโทรออกเพื่อยิงเอาเบอร์มันด้วยแต่มันไม่ดัง โทรศัพท์ฉันไม่ดังอ่ะ

"กูลืมบอก" ฉันเงยหน้ามองไอ้พูมขณะที่มันก็หัวเราะขำ "กูไม่มีตังในโทสับว่ะ"

"ไอ้พูมคือมึงมีเงินไปแดกเหล้าแต่มึงไม่มีเงินเต็มตังโทรศัพท์เนี้ยนะ??"

"อย่าพูดดังไอ้เนมกูอาย"

"กูล่ะเอือมระอากับมึงจริงๆ เอาเบอร์มึงมา!"

ไอ้พูมยิ้มกว้างก่อนจะบอกเบอร์มันกับฉันซึ่งฉันก็จัดการโทรออกหามันและสบตากับมันอย่างเอือมๆ

"เติมตังบ้าง"

"น่าา"

มันลากเสียงยาวก่อนชะงักพร้อมมองผ่านฉันไปทางด้านหลังจนฉันต้องหันตาม ฉันเม้มปากมองมีนที่กำลังยืนมองฉันกับพูมด้วยท่าทีแปลกๆจนพูมขยับลุกนั้นแหละมีนถึงยิ้มให้เขาบางๆ

"หวัดดีพูม"

"หวัดดี มากินข้าวกับไอ้เนมหรอ?"

พูมถามก่อนมีนจะพยักหน้าตอบด้วยท่าทีเกร็งๆจนพูมยิ้มให้

"เค เราไปก่อนต้องส่งงานจาร"

"อ่อ โอเคไว้เจอกันนะ"

"อ่า..ครับ"

ฉันยิ้มแห้งให้พูมที่ยิ้มให้บางๆก่อนเดินออกไปซึ่งทันทีที่พูมเดินลับตามีนมันก็นั่งลงที่เก้าอี้พร้อมจับแขนฉันเขย่าแรงๆ

"มึงรู้จักกับพูมได้ไงอ่ะ?"

"มันคิดว่ากูเป็นแฟนมึงเลยมาหาเรื่อง"

"เฮ้ย" มีนเบิกตากว้างก่อนมองฉันด้วยความเป็นห่วง "พูมทำไรมึงไหม?"

"ไม่ๆมันหาเรื่องกูเมื่อหลายวันก่อนแต่ตอนนี้กูกะมันเป็นเพื่อนกันล่ะ"

"จริงอ่ะ แน่ใจนะว่าเขาไม่ทำไรมึง"

"อืมพูมก็น่ารักดีนะมึง"

ฉันตอบตามที่คิดเพราะพูมมันก็ไม่ได้ดูมีพิษมีภัยอะไรต่างจากที่มีนเคยพูดเคยบ่น กลับกันแม้เขาจะยังเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นแฟนมีนแต่พูมมันก็ยังมีความเป็นห่วงทั้งๆที่จะไม่ทำก็ได้อ่ะ

"หรอ" มีนว่าเสียงเบาก่อนมันจะเกาแก้มตัวเองเบาๆ "กูเพิ่งเคยเจอพูมครั้งแรกนี่แหละ"

"ห๊ะ เดี๋ยวได้ข่าวว่าคุยเป็นเดือน?"

รึไอ้พูมมันมโนไปเองว่ามีนมันคุยกะมันเป็นเดือนวะ?

"ไม่ๆคุยเป็นเดือนจริงๆแต่กูอ่ะไม่กล้าเจอพูม" ฉันเลิกคิ้วมองเพื่อนตัวเองด้วยความสงสัย "มึงก็ดูพูมสิโคตรดูแบดบอยอ่ะสมมุติว่าถ้ากูคบแล้วมันนอกใจอ่ะทำไง?"

"มันไม่ได้เป็นแบบที่มึงคิดนะมีน"

"โอ้ย ช่างเถอะมึงยังไงกูก็ปฏิเสธพูมไปแล้ว"

ฉันค่อยๆพยักหน้าและมองมีนที่ยังคงมองตามไปทางที่พูมเดินไปแม้เขาจะเดินไปนานแล้วก็ตาม...ฉันเม้มปากนิดๆและมองมีนอีกครั้ง

แสดงว่าเมื่อกี้คือการเจอกันครั้งแรกของมีนกับพูมและทั้งๆที่คุยกันมาเป็นเดือนแต่มีนไม่ยอมคบเพราะคิดว่าไอ้พูมมันแบดบอย อืมโอเคฉันเข้าใจลึกซึ้งแล้ว

คิดแล้วก็สงสารพูมมันนะทั้งๆที่มันก็ออกจะน่าคบและรักมีนจริงแต่ดันถูกปฏิเสธเพราะลุคภายนอก..พูมนี่ก็ไม่ต่างจากฉันเลยดิที่มักถูกคนอื่นตัดสินเพียงเพราะลักษณะภายนอกที่เขาเห็น