พูมแพ้

EP.3

10.56 PM.

ไม่เข้าใจจริงๆไม่เข้าใจตัวเองจริงๆว่าทำไมถึงมาจบลงที่ร้านเหล้าหลังมอแถมตัวเองยังถือแก้วเบียร์นั่งอยู่ข้างๆไอ้พูมที่กำลังนั่งกอดคอฉันอยู่

"เฮ้ยเอาจริงมึงคบกับมันมานานยัง?"

ฉันหันมองไอ้พูมและมองมันด้วยสายตานิ่งเรียบ

"ไม่ได้คบ"

"ห๊ะ!!?"

"กูบอกมึงแปดรอบแล้วว่าไม่ได้คบแล้วกูก็เป็นผู้หญิง"

"ไอ้นี่มึงเมาแล้วกูว่า"

มีแต่มึงแหละที่กำลังเมาไอ้พูม ฉันถอนหายใจและยกแก้วเบียร์ขึ้นกระดกดื่ม นี่ฉันมาร้านเหล้าจริงๆตามที่ไอ้พูมมันชวนและตอนนี้มันกำลังเมาได้ที่และจริงๆฉันจะแอบหนีไปก็ได้นะแต่ซันขอไว้

ซันเดย์บอกว่าฉันพูดกับมันแล้วมันยอมฟังไม่ร้องไห้อย่างเคย

"เนมม"

ฉันเงยหน้ามองซันเดย์ที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับแก้มแฟนของเขาหลังจากเจ้าตัวบอกจะออกไปรับเพราะแก้มเป็นห่วงฉันจึงยิ้มทักทายแก้มขณะที่แก้มก็ยิ้มให้บางๆ

"รอนานไหมพอดีไปรอซื้อขนมด้วย"

"ไม่นานแต่ไอ้พูมนี่กำลังเมาไม่รู้เรื่องแล้ว"

"ช่วงนี้พูมหาเรื่องเมาได้ทุกวันเลย" แก้มว่าเบาๆและมองพูมอย่างห่วงๆ "ขอโทษด้ยนะเนมที่ต้องติดมาด้วยแบบนี้"

"ไม่เป็นไรจะด่าก็ด่าไอ้พูมมันไปแล้วแหละ"

ฉันว่ายิ้มๆก่อนหันมองไอ้พูมที่กำลังหันมามองฉันพอดีซึ่งมันทำเอาใบหน้าเราใกล้กันมากมันย่นคิ้วมองฉันก่อนจะยกแก้มขึ้นกระดกดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วก่อนซบใบหน้าลงมาที่ซอกคอฉันแถมยังกอดฉันไว้แน่น

"เดี๋ยวๆ อิพูมม"

"เฮ้ยยย"

พูมร้องอย่างขัดใจในตอนที่ซันรีบลุกมาดึงมันออกจากฉันแต่มันไม่ยอมและกอดฉันแน่นขึ้นจนฉันยกมือห้ามซันไว้

"ไม่เป็นไรซัน"

ซันมองฉันก่อนจะถอนหายใจกลับไปนั่งตามเดิมขณะที่แก้มก็มองมาอย่างรู้สึกผิด

"โทษทีนะเนมเวลาเมาแล้วพูมชอบกอดชอบคลอเคลียอ่ะ"

"มันเป็นหมารึไง" ฉันถามอย่างงงๆก่อนมองไอ้พูมที่กำลังซบที่ซอกคอฉันและนิ่งไปคล้ายกำลังจะหลับ "แต่ก็ดีแล้วดูเหมือนจะสงบลงไปมาก"

"แล้วนี่พูมยังคิดอยู่หรอว่าเนมเป็นผู้ชาย?"

ฉันเลิกคิ้วมองแก้มก่อนจะพยักหน้า

"มันไม่ฟังอะไรเลยขนาดเราบอกมันไปแล้วว่าเราเป็นผู้หญิงและไม่ได้คบกับมีน"

"นี่แหละพูมพอมั่นใจอะไรแล้วก็ไม่ฟังเลยยิ่งเมายิ่งบ้า"

แก้มว่าพลางส่ายหน้าไปมาขณะที่ฉันก็พยักหน้าก่อนลูบหลังมันเบาๆ

"มึงไหวป่ะพูม?"

"ไหวว" มันลากเสียงยาวและดมที่ซอกคอฉันเสียงดังจนฉันได้ยิน "เป็นผู้ชายยังไงตัวหอมมาก"

"กูไม่ใช่ผู้ชาย" ฉันกระซิบบอกมันอีกครั้งแต่มันกลับขยับใบหน้ามาหาเล่นเอาฉันชะงักอีกครั้งเพราะหน้าเราใกล้กันอีกแล้ว "ไอ้พูม"

"งั้นกูก็ไม่ใช่ผู้ชายย"

"มึงไม่มีสติล่ะ"

"ไม่มีมานานแล้ว รินเบียร์มาดิ๊!"

ไอ้พูมขยับออกพร้อมเอาแก้วไปให้ซันเทให้แต่ตัวก็ยังเอนมาหาฉันอยู่ซึ่งมันแบบ..มันไม่มีสติแบบจริงจังมากทำไงมันถึงจะเชื่อวะว่าฉันเป็นผู้หญิงจริงๆรึกูต้องเอาบัตรประชาชนให้ดูอ่ะมันถึงจะเชื่อ

1.22 AM.

"มึงเข้าใจไหมอีซันว่ากูอ่ะเจ็บ เจ็บแม่งชิบหายเลย!"

"เออกูเข้าใจเวลาแก้มตีกูก็เจ็บเหมือนกัน!!"

"ไม่ใช่สิวะ!"

"ใช่สิวะ!"

"เออช่ายกะช่ายย"

สถานะการณ์ตึงเครียดมาก ฉันเลิกคิ้วมองแก้มที่กำลังมองซันเดย์กับพูมที่กำลังกอดคอกันแหกปากหน้าร้านระหว่างที่เรากำลังรอเพื่อนอีกคนที่แก้มบอกว่าชื่อกุนซือที่จะมารับขี้เมาทั้งสองกลับหอ

"ไหงเอาไปเอามาซันเดย์ถึงเมาด้วยล่ะเนี้ย"

"ยกกันเก่งแบบไม่คิดจะห้ามกันจะไปเหลืออะไรอ่ะแก้ม"

ฉันตอบแก้มพร้อมกับยิ้มแห้งมองสองร่างที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นหน้าร้านเหล้าอย่างไม่คิดจะคีพลุคอะไรเลยแม้จะเป็นคนดังของมหาลัยทั้งคู่

"เฮ้อถ้ากลับถึงห้องนะแก้มจะตีจนซันร้องไห้เลย"

ขนาดยังไม่กลับมันยังร้องไห้กันเลยแก้ม ฉันกอดอกมองสองหมาที่กำลังนั่งกอดคอร้องเพลงยิ้มๆก่อนที่รถยนต์คันหรูจะขับเข้ามาจอดเทียบ

"กุนซือ"

แก้มยิ้มให้กุนซือขณะที่ร่างสูงที่เพิ่งมาใหม่เพิ่งจะลงจากรถและถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

"วันหลังมึงรีบโทรเรียกกูก่อนพวกมันจะเมาได้ไหมแก้ม"

"โถ่ก็ซันรับปากแก้มแล้วอ่ะว่าจะไม่เมา"

"มันทำไม่ได้หรอกไอ้ซันน่ะแล้วยิ่งไอ้พูมนี่แบบ" กุนซือชะงักและเลิกคิ้วมองฉันด้วยความสงสัย "ใครอ่ะ?"

"อ่อนี่เนมเพื่อนใหม่ของซันกับพูม"

"หวัดดี"

"อือ สวัสดีดี" ฉันยิ้มให้กุนซือก่อนจะหันมองแก้ม "งั้นเรากลับนะแก้ม"

"จ้ายังไงก็ขอโทษด้วยนะที่ต้องมาเจอแบบนี้"

ฉันส่ายหน้าไปมาขณะที่แก้มกำลังมองมาที่ฉันอย่างเกรงอกเกรงใจ

"ไม่เป็นไรเลย"

ฉันยิ้มบางๆก่อนเดินกลับมาที่รถตัวเองและไม่ลืมที่จะหันมองไปที่แก้มที่กำลังช่วยกุนซือพยุงเพื่อนทั้งสองขึ้นบนรถ บ้ามากเลยคนกลุ่มนี้มองภายนอกอาจดูดังดูหยิ่งนะแต่พอได้ทำความรู้จักแล้วก็นั้นแหละ

ถ้าได้อยู่ด้วยกันทุกวันคงประสาทแดกน่าดูโดยเฉพาะอยู่กับไอ้พูมน่ะ

2.45 AM.

โคตรเหนื่อย ฉันถอนหายใจก่อนมองเพดานตรงหน้าหลังจากที่กลับจากร้านเหล้าและอาบน้ำอะไรจนเสร็จวันนี้ไม่ได้แก้งานวาดเลยดิ

ติ๊ง

เสียงแชททำเอาฉันที่กำลังหลับตาอยู่ต้องลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพร้อมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้นมากดดูแชท

Job : ขอโทษที่ต้องทักเวลานี้นะคะน้องเนมแต่ชุดที่พี่ส่งไปให้ลองคุณน้องได้ลองบ้างรึยังเอ่ย

"ให้ตาย.."

เอาแต่เที่ยวเล่นจนลืมงานอีกแล้ว ฉันถอนหายใจก่อนกดโทรออกหาเบอร์ที่ทักมาทวงงานซึ่งไม่นานทางนั้นก็รับ

"ฮัลโหลนี่เนมนะคะ"

(พี่รบกวนคุณน้องไหมคะเนี้ย?)

"ไม่เลยค่ะเนมเพิ่งกลับถึงห้องและอีกอย่างเนมก็ลืมลองชุดด้วยทั้งๆที่พี่ส่งมาให้ลองเป็นอาทิตย์แล้ว"

(พี่เข้าใจค่ะน้องเนมอีกอย่างพี่ไม่รีบด้วยเพราะถ้าน้องเนมยืนยันจะรีวิวให้พี่ก็รอได้อยู่แล้ว)

"เดี๋ยวยังไงเนมลองคืนนี้เลยแล้วกันนะคะ"

(ขอบคุณนะคะ)

"ค่ะ"

ฉันวางสายจากพี่เขาก่อนลุกเดินมาเปิดดูกล่องที่ตัวเองเก็บใส่ตู้ไว้นานเป็นอาทิตย์เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยว่างมารีวิวในสิ่งที่ชอบทำ ฉันยกยิ้มบางๆมองชุดเดรสสีขาวสะอาดตาตรงหน้าด้วยความชอบใจ..มันเป็นเนื้อผ้าแบบบางจนเห็นชั้นในเลยแหละแต่มันสวยจัง

ในเมื่อไม่ได้ทำอะไรแล้วก็ทำนี่เลยแล้วกัน ฉันคิดได้แบบนั้นก็เดินถือชุดเข้าห้องน้ำก่อนจะลองใส่และมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง

"ไม่เลว"

ฉันยกยิ้มพอใจก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปที่ห้องที่ฉันเอาไว้ใช้ถ่ายรูปโดยไม่ลืมที่จะเดินไปที่หน้ากระจกก่อนเปิดตู้หาวิกที่เข้ากับชุดน่ารักๆนี่มาใส่

"สีขาวน่าจะไม่เลว"

ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิดระหว่างวิกผมสีขาวกับวิกสีชมพูแต่สีขาวน่าจะเข้ากับชุดกว่าเลยคว้าเอามันมาลองใส่ก่อนจะจัดทุกอย่างให้เรียบร้อยและมองตัวเองในกระจกอีกที

ร่างบางในชุดโปร่งสีขาวสั้นเลยเข่าขึ้นมาที่บางจนเห็นซับในสีขาวกับบราลูกไม้สีขาวด้านในกับวิกผมสีขาวมันทำเอาฉันอดจะยกยิ้มออกมาไม่ได้

ฟึ้บ..

ฉันเดินไปหยิบถุงน่องมาใส่อีกและที่คาดผมหูกระต่ายสีขาวก่อนจะมองตัวเองในกระจกอีกครั้งเพื่อเช็กความเรียบร้อนซึ่งมันโอเคมากๆ และนี่คือความลับของฉันจริงอยู่ที่ฉันชอบแต่งตัวง่ายๆเวลาไปเรียนแต่ฉันก็มีสิ่งที่ชอบทำเช่นกันมันเป็นการรีวิวชุดอารมณ์คอสเพลย์และเพราะฉันชอบใส่แบบนี้ฉันจึงใส่และถ่ายรูปตัวเองลงในไอจีอีกอันที่ไม่มีใครรู้จักซึ่งพวกเขาจะรู้จักฉันในชื่อเอ็น

แชะ...

เสียงซัตเตอร์ในกล้องโทรศัพท์ดังขึ้นซึ่งฉันใช้เวลาไม่นานในการถ่ายภาพแต่มันนานในการเลือกภาพนี่แหละว่าจะเอารูปไหนลง บางภาพก็สวยแต่ดันเห็นหน้าบางภาพก็ไม่เห็นหน้าแต่ดันเบลอ..

"โอเครูปนี้แหละ"

ฉันเลือกและแต่งรูปต่อก่อนเอาลงโดยไม่ลืมที่จะรีวิวชุดนี้และให้เครดิตร้านที่ส่งชุดมาให้ฉันลองซึ่งการทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันทำฟรีๆนะ มันได้เงินด้วยไงประเด็น

ดีไหมล่ะได้ทำทั้งสิ่งที่รักและได้ทั้งเงินค่ารีวิว..