บ่วงเสน่หาวิวาห์ลวง

โดนบังคับ...2

“ขวัญ คงสะใจมาสินะที่เอาคืนพี่ได้” เขมินท์กล่าวออกมาเสียงห้วน เมื่อมองไปเห็นร่างบางนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างสบายอารมณ์

“พี่มินท์พูดเรื่องอะไรขวัญไม่รู้เรื่อง” อรินดาทำหน้าเป็นใส่ชายหนุ่ม มองยังไงก็รู้ว่าเธอกำลังยั่วโมโหเขาอยู่

“ทำไมไม่ปฏิเสธเงื่อนไขของคุณยายไป ขวัญไม่ได้รักพี่แล้วขวัญจะมาแต่งงานกับพี่ทำไม” อารมณ์ของชายหนุ่มยังคงคุกรุ่น ในขณะที่คนตัวเล็กได้แต่กลั้นยิ้ม เธอรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากที่ทำให้ชายหนุ่มหัวเสียได้มากขนาดนี้

“ใช่ค่ะ ขวัญไม่ได้รักพี่ แต่ขวัญจะแต่งงานกับพี่ ใครจะทำไมคะ ไม่อยากแต่งก็ต้องแต่งค่ะ เพราะไม่งั้นคุณยายก็จะตัดขาดจากพี่มินท์ทันที” น้ำเสียงของหญิงสาวถือไพ่เหนือกว่าชายหนุ่มชัดเจน นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกโมโหหญิงสาวมากยิ่งขึ้น

“ขวัญ พี่ขอร้องล่ะ ไปบอกคุณยายทีว่าขวัญจะไม่แต่งงานกับพี่ ถ้าพี่แต่งงานกับขวัญแล้วเพลงจะทำยังไง” เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ ชายหนุ่มก็จำเป็นต้องใช้ไม้อ่อนกับหญิงสาว แต่ดูท่าแล้วว่าหญิงสาวคงไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการแน่นอน

“อันนั้นมันเป็นปัญหาของพี่มินท์ ไม่ใช่ปัญหาของขวัญ เพราะฉะนั้นพี่มินท์ควรจะแก้มันเองนะ เพราะขวัญแล้วแต่คุณยาย ถ้าคุณยายต้องการให้ขวัญทำอะไรขวัญก็จะทำ”

อรินดากล่าวด้วยแววตาสลด เมื่อได้ยินชายหนุ่มเอ่ยถึงแฟนสาวของเขา เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำมันไม่ถูกต้อง แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธคำขอร้องคุณดวงใจได้ เพราะส่วนลึกแล้วเธอก็ต้องการเอาชนะคำพูดของเขา ที่เขาเคยปรามาสเธอในตอนเด็ก ว่าคนอย่างเขาไม่มีทางจะหันมาสนใจผู้หญิงอย่างอรินดาแน่นอน

ในตอนนั้นเด็กสาวรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เพราะเขมินท์คือพี่ชายข้างบ้านที่เธอแอบปลื้มมาตลอด แต่เขากลับทำลายความรู้สึกดีๆ ที่เธอมีให้เขาหมดสิ้น ดังนั้นหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา อรินดาจึงไม่เคยคิดที่จะพูดดีกับชายหนุ่มเลยสักครั้ง

“นี่ขวัญกับคุณยายเป็นอะไรกันไปหมด เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ” เขมินท์โวยวายออกมาด้วยความไม่พอใจ เสียงของเขาดังไปจนทำให้คุณอารยาได้ยิน แต่เธอก็เลือกที่จะไม่เข้ามายุ่งเรื่องราวระหว่างเด็กทั้งสองคน เพราะเธอพอจะมองออกว่าอรินดานั้นมีใจให้เขมินท์

“ถ้าพี่มินท์มีธุระแค่นี้ก็กลับไปเถอะค่ะ ขวัญไม่มีวันทำร้ายจิตใจคุณยายแน่นอน ถ้าพี่มินท์ไม่อยากแต่งงานกับขวัญ พี่มินท์ก็ออกจากบ้านไปสิคะ ขวัญจะได้ไปสมัครเป็นหลานคุณยายแทน” อรินดายิ้มเยาะชายหนุ่ม เธอรู้ดีว่าเขมินท์ไม่มีทางทิ้งคุณยายของเขาได้อยู่แล้ว ดังนั้นทางเลือกเดียวที่เขามีก็คือต้องแต่งงานกับเธอนั่นเอง

“ขวัญจำไว้นะ ต่อให้พี่แต่งงานกับขวัญ พี่ก็จะไม่มีวันรักขวัญ” เขมินท์กล่าวออกมาด้วยเสียงกร้าว อรินดาปั้นหน้าใส่ชายหนุ่ม แม้ว่าข้างในใจของเธอจะเจ็บปวดที่ได้ยินชายหนุ่มกล่าวเช่นนี้

“ขวัญจะจำใส่สมองทึบๆ ของขวัญไว้นะคะพี่มินท์” อรินดากล่าวด้วยความเจ็บปวด แต่ท่าทีที่แสดงออกไปมันกลับตรงกันข้ามกับความรู้สึก

“แล้วเราจะได้เห็นดีกันขวัญ” เขมินท์กล่าวพร้อมทั้งจ้องในดวงตาสวยด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่จะเดินออกไปจากบ้านของหญิงสาวด้วยโทสะ

เมื่อชายหนุ่มออกไป หญิงสาวจึงปล่อยให้ความอ่อนแอเข้าครอบงำ คุณอารยาซึ่งเดินมาจากหน้าบ้านได้แต่เข้ามากอดปลอบบุตรสาวด้วยความรู้สึกเห็นใจ แต่เมื่อบุตรสาวเลือกทางนี้แล้ว ท่านก็ทำได้เพียงอยู่ข้างๆ เพื่อให้กำลังใจเธอเท่านั้น