มิ่ง ชางมิ่ง
หลายครั้งที่ผมต้องลุกเก้อเพื่อหวังจะได้เจอผู้มาเยือนเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์คุ้นหูที่วิ่งผ่านชะลอที่บริเวณประตูหน้าบ้านของยายแก้ว
"ไม่ใช่ไคด้าเหรอมิ่ง ยายว่าคันเมื่อกี้น่าจะเป็นรถของไคด้านะนั่น" ยายแก้วถามผมอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าหมดหวังจากผมก็ทำให้ท่านรู้ถึงคำตอบโดยที่ผมไม่ต้องเอ่ยคำพูดใดๆ
"ใจเย็นๆ นะลูก ยายว่าไคด้ากำลังมาหาเราแน่ๆ แต่รถคงติดอยู่ตรงไหนสักจุดล่ะลูก" ผมรู้ว่ายายแก้วกำลังพูดปลอบใจผมเพื่อให้ความสบายใจแต่ลึก ในใจของผมกลับคิดว่าไคด้าเขาคงไม่อยากมาเจอผมและคำพูดทุกคำที่พูดกับยายแก้วเมื่อกี้ก็คงจะพูดไปอย่างนั้น
"เขาคงไม่อยากมาที่นี่แล้วครับยาย เรากลับเข้าบ้านไปเตรียมทำอาหารกลางวันกินกันเถอะครับ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงหมดหวังก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงไปหายายเพื่อประคองท่านเดินเข้าบ้านแต่ขณะเดียวกันก็มีเสียงรถยนต์คุ้นหูอีกครั้งวิ่งมาจอดอยู่หน้าบ้านพอดิบพอดี ซึ่งควา
