ยืมรักชั่วคราว

บทที่4 ดูดหน่อย[โสดจริงหรือต่งงานแล้ว?]

สายตาเร่าร้อนแฝงไปด้วยความรู้สึกอย่างว่า ใบหน้าสาวน้อยขาวผ่องแปรเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ ปกติไม่ค่อยจะเป็นแบบนี้กับใคร แต่กับเขา..ทำไมถึง

อ๊ะ~

ไม่ทันได้นึกคิดมือหนารุกล้ำล่วงเข้ายังใต้กระโปรงจีบรอบ โนราห์พยายามดีดดิ้นออก

"ไม่เมาเหรอ? ถึงไม่กล้า" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถาม "หรือว่าลีลาของฉันมันยังดีไม่พอ"

"มะ ไม่ใช่แบบนั้น ที่นี่เป็นสถาบันศึกษา อีกอย่างคุณก็เป็นผู้อำนวยการ ส่วนหนูเป็นผู้มาเล่าเรียนแบบนี้มันผิดนะคะ"

"ที่นี่ฉันเป็นคนตั้งกฎ ทุกคนที่เข้ามาเรียนต้องเซ็นยอมรับอีกทั้งยังช่วยดันให้ประชากรมีงาน และ เติบโตก้าวหน้าไปยังต่างประเทศ เธอคิดว่าทำไมโรงเรียนของฉันถึงโด่งดัง เพราะมีผู้นำที่ฉลาดไง"

เขาดูเป็นผู้ใหญ่สมกับเป็นผู้อำนวยการ โนราห์เองก็ไม่ใช่ผู้หญิงโง่เขลาเธอรู้ทุกอย่างที่เขาพูดมานั้นว่าเป็นความจริง

"ขอดูดหน่อยเดี๋ยวปล่อย" เบสใช้ร่างกำยำยกอุ้มนักเรียนตัวเล็กขึ้นนั่งบนโต๊ะ

"ที่นี่..."

"ทุกคนเข้าเรียนหมดไม่มีใครมาตึกนี้หรอก"

"จะบ้าไปแล้วหรือไง อ๊าาา"

"เก็บเสียงลามกของเธอสักนิด ถึงจะไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมาแต่อย่าลืมว่าแม่บ้านยังคงทำความสะอาดตลอดเวลา

สองขาถูกยกขึ้นจนเข่าตั้งฉาก กระโปรงสั้นถดถอยถกลงไปจนเห็นกางเกงในสีขาวผ้าบาง

ความเป็นชายฮึกเหิมขึ้นทันทีนิ้วชี้ของเขาเริ่มแตะสัมผัสกรีดกรายลงมาเป็นทางลากยาว

"เยิ้มจัง" ทันทีเมื่อเห็นน้ำเมือกซึมจึงได้จังหวะ

"งืออออ~อะ~อะ"

"ชวุ่ว ครางเบากว่านี้อีกนิด"

"หยุด อึกกก นะ"

แม้เสียงเล็ดลอดจะปฏิเสธแต่ยอมรับว่าความรู้สึกนี้ทำให้ซาบซ่าน เรียวลิ้นสากเลียรากซึมซับน้ำเมือกหวานหล่อลื่นผ่านทางกางเกงสีขาวจนเปียกชุ่ม

พรึ่บ

ดวงตากลมถลนตกใจ กางเกงในโดนถอดลงมาคาปลายเท้าแถมแขนล่ำยังสอดข้างใต้สองข้างแก้มก้นงามเพื่อยกเนินโหนกสามเหลี่ยมให้แผ่หงาย

ใบหน้าหล่อเอียงซ้าย พุ่งริมฝีปากแนบชิดกลีบอูมที่มีขนเพียงน้อยนิด แต่รูปทรงสวยงาม สีเนื้อชมพูยิ่งทำให้ใจวาบหวาม ครู่เดียวมิอาจทนฝืนกลั้น ละเลงความเสียวจากปลายลิ้นให้อย่างระรัว

เอวบางดิ้นพล่านสองมือจับขอบโต๊ะกั้นล้มนอน ความรู้สึกนี้ช่างทรมานจนต้องดึงหลังมือขึ้นมากัดเก็บเสียงครวญครางที่ดังอยู่ในลำคอ

ผละ

หลังจากที่เขาผละออก สายตาเจ้าเล่ห์ยังคงจดจ้องพร้อมเลียริมฝีปากราวกับว่าเอร็ดอร่อย

"น่าเสียดายที่วันนี้ฉันมีประชุม ไม่งั้นก็คงได้ต่อเรื่องนี้จนจบ" คำพูดบ่งบอกว่ายังค้างคา "เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อสิ"

"ไม่! ใครอยากจะไปไหนกับคนลามกพวกอย่าง ผอ."

"ตอนเธอเมาก็ใช่ย่อย ถ้าไม่เห็นเลือดบริสุทธิ์ฉันนึกเป็นผู้หญิงกร้านโลก"

"เลิกเอาเรื่องนั้นมาพูดสักที บะ บอกแล้วว่าเมา"

"พอเถอะฉันไม่อยากถกเถียงกับเธอ หนึ่งทุ่มตรงฉันจะไปรับที่หอพักก็แล้วกัน"

เหมือนคำปฏิเสธจะไม่เป็นผล เบสจัดแจงเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่จากแรงผลัก ส่วนโนราห์ก็รีบสวมใส่กางเกงในแล้วหันหน้าไปอีกทาง ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง

"เดี๋ยวค่ะ" โนราห์เรียกรั้ง "ขอถามข้อหนึ่งได้ไหม..ผอ.ยังไม่แต่งงานจริงหรือเปล่า? ใช่ว่าพูดเอาใจสาว"

"ถามเหมือนจะสานสัมพันธ์ต่อ หรือเธอติดใจ"

"มีสักครั้งไหมคะที่คุณจะตอบตรงคำถามของหนู"

"หึ แค่หยอกเล่นทำหงุดหงิดไปได้"

"สรุปว่าคุณมีแฟนหรือแต่งงานหรือคบหากับใครอยู่หรือเปล่า ขอความจริง"

"ไม่บอก"

เขาเดินออกไปอย่างนั้นทิ้งคำถามให้วนเวียนอยู่ในหัวสมองของตัวเล็ก คิ้วบางย่นจนผูกปม โนราห์ถอนหายใจฟึดฟัดพร้อมสบถอย่างไม่สบอารมณ์ 'คนบ้า เจ้าเล่ห์ชะมัด!!'

หอพัก

สถานที่นี้ออกแบบเป็นทาวน์เฮาส์ซึ่งมีหลายชั้น แต่โนราห์อยู่ชั้นแรกทางด้านหลังไม่ต้องผ่านประตูใหญ่แค่เดินเข้าซอยก็สามารถเข้าห้องของตัวเองได้

ภายในถูกกั้นด้วยของน่ารักมีเตียงนอนพร้อมกับโซฟา ตรงทางเดินมีห้องครัวเล็กแยก และ ระเบียงไว้ตากซักเสื้อผ้า

ฟุบ

เสียงทิ้งตัวขณะที่เหนื่อยล้าบนเตียง 3.5ฟุต เป็นขนาดเหมาะสำหรับการนอนคนเดียวของเด็กสาววัยกำลังน่ารักมักตกแต่งไปด้วยสีชมพูหวานส่วนมาก

"สรุปไอ้ตา ผอ. มันมีเมียหรือยัง"

คำถามนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในสมอง ตัวเล็กรีบลุกนั่งพร้อมหยิบโน๊ตบุ๊กขึ้นมา เปิดเพื่ออ่านข่าวสารของโรงเรียนภาษา

ติก'

เมื่อข้อมูลค่อยๆ เลื่อนขึ้นจึงเห็นใบหน้าหล่อเหลาชัดเจน โนราห์อ่านประวัติออกเสียง "ผู้อำนวยการ เบสสึโตะ ลูกครึ่งไทย-แจเปน ครอบครัวเป็นเจ้าของโรงแรมห้าดาวหลายประเทศ สถานะภาพ..."