บทที่5 กลั่นแกล้ง [รุกราน]สำคัญ
1017 Words
โนราห์วางโทรศัพท์ลง ไม่รู้ว่าทำไมถึงโล่งใจ สำนักข่าวที่ขีดเขียนคงพอเชื่อถือได้ ว่าเขายัง โสดสนิท
ทว่า..แต่สมองประมวลผลสถานะแต่ภาพลามกที่เขาพยายามคุกคามอย่างน่ารำคาญใจ ถึงแม้ฐานะทั้งหน้าตาดีกว่าใครแต่โนราห์เองก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงที่จะชอบคนง่ายขนาดนั้น
ด้านความฉลาดก็มีไม่น้อย เธอส่งข้อความบอกเลิกการนัดเจอของ ผอ. โดยใช้ข้ออ้างป็นประจำเดือน ปวดหน่วงท้อง
หลายวันผ่านไป
ทุกอย่างเหมือนจะคลี่คลายอยู่ในสถานการณ์ที่ดี ทางผู้อำนวยการคณะอาจารย์ฝึกสอนซึ่งเป็นหุ้นส่วนเป็นเพื่อนสนิทต่างกำลังเดินหน้าเพื่อพัฒนาโรงเรียนสอนภาษาแห่งนี้
"ใครเป็นคนตั้งชื่อให้เหรอ" อิงสาวน้อยผมถักเปียคนเดิมถือหนังสือมานั่งตรงข้าม "ชื่อเพราะมากเลย"
"ไม่รู้สิตอนเกิดมาพูดไม่ได้ก็เลยไม่ได้ถาม"
"มีมุกเล่นด้วย ฮ่าๆ"
"มีธุระอะไรหรือเปล่า..ถ้าไม่มีก็กลับไปนั่งที่เธอซะ"
"แต่ข้างโนราห์มันว่างอยู่นี่นา ขอเรานั่งด้วยคนสิ"
แกร๊ก
"อีอิง! มาเช็ดรองเท้าให้หน่อยมันเปียก" เสียงประตูเปิดพร้อมกับใครบางคนเดินเข้ามาใช้เสียงตะคอก
"แล้วไปทำยังไงให้เปียก"
"อีโง่ก็เข้าห้องน้ำไง เร็วๆ มันสกปรก!"
"ดะ ได้เดี๋ยวเราไปหาผ้าก่อนนะ"
"อย่าช้า! รองเท้านักเรียนสั่งผลิตรู้ไหมว่าราคาคู่กี่บาท"
อิงรีบลุกจากที่นั่งวิ่งออกไปนอกห้องเพื่อหาผ้ามาเช็ดรองเท้าตามคำสั่ง
เด็กผู้หญิงที่ใช้น้ำเสียงกดดันคือลูกของนักการเมืองคนหนึ่ง เธอมีชื่อว่า ฝัน
"มองทำไม?" ฝันจ้องหน้าโนราห์
"แล้วเธอมองทำไม"
"อย่ามายอกย้อนนะ! ฉันเห็นเธอมองอยู่"
"เธอก็มองฉันเหมือนกันนี่ ถ้าไม่มองแล้วจะรู้ได้ไงว่าฉันมองเธอ"
"อีนี่!!"
กำลังปะทะคารมแต่ครูผู้สอนเปิดประตูเข้ามาทุกอย่างจึงนิ่งเงียบ
อิงเดินเข้ามาทีหลังกลับโดนดุด่าว่าออกไปจากห้องวิชาโดยไม่ขออาจารย์ผู้สอน สักพักก็เดินมาหยิบหนังสือที่อยู่ข้างโนราห์แล้วกลับไปยังโต๊ะของตัวเองหลังห้อง
พักเที่ยง
"จะแกล้งมันยังไงดี" เพื่อนของฝันเอ่ยถาม
"หมั่นไส้มันนัก ชื่อก็เชย โนราห์"
"ใช่แถมยังดูท่าทางต่อต้านกับพวกเราอีกด้วย"
"ปล่อยไว้ไม่ได้ต้องจัดการซะหน่อย จะได้รู้ว่าไม่ควรมาเก่งกับลูกนักการเมืองอย่างฉัน หึ"
"ใช่มันแค่นักเรียนทุนกระจอก"
หลังจากกินข้าวพักเบรกทุกคนก็กลับขึ้นมายังห้องชั้นเรียน โนราห์เดินเข้ามาเธอลากเก้าอี้มองเห็นบางอย่างอยู่ใต้เก๊ะ
หมับ!
กรี๊ดดดดดด
มือเรียวคว้าสิ่งนั้นขึ้นมานักศึกษาหญิงรีบส่งเสียงกรีดร้องแล้ววิ่งหนีปรากฏว่าเป็นกบตัวอวบอยู่ในถุงพลาสติกอย่างดี
"เล่นบ้าอะไรเนี่ย!" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งโวยวาย "เธอเอากบมาเรียนด้วยเหรอโนราห์"
"เปล่า แต่ไม่รู้ว่าหมาตัวไหนเอามาไว้ใต้โต๊ะของฉัน"
"มะ หมาอะไร อี๋"
"ก็พวกหมาลอบกัดไง พูดต่อหน้ามันก็แพ้ สัญชาตญาณชั้นต่ำก็เลยปลูกฝังให้ทำเรื่องไม่ดีลับหลังทุเรศมาก"
ฝันได้แต่กำหมัดแน่นเมื่อเพื่อนพยายามรั้งไม่อยากให้มีปัญหา จนสักพัก บอย ซึ่งเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาห้องก็เข้ามา
"ถ้าใครไม่ยอมรับว่าเป็นเจ้าของกบตัวนี้เราก็ไม่ต้องเรียนกัน ห้องนี้พี่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาอยากให้อยู่ร่วมกันอย่างสงบ" บอยถือไม้เรียวยืนหน้าห้องชั้นเรียน
"อีอิงค่ะ" ทันทีเพื่อนสนิทฝันก็ชี้มือไปยังหลังห้อง
"เธอรู้ได้ยังไง"
"เมื่อตอนพักกลางวันเห็นมันไปอยู่ตรงสวนผัก มันมีกบมีแมลงเต็มไปหมดเลยนะคะ นอกจากมันใครจะเข้าไปคลุกคลีอะไรแบบนั้น"
"จริงหรือเปล่าอิง?"
เมื่ออาจารย์ที่ปรึกษาเอ่ยถามสาวน้อยถักเปียมีอาการลนลานอย่างเห็นได้ชัด แต่ฝัน และ ผองเพื่อนจับจ้องมองตาถลนราวกดดันพยายามให้รับสารภาพในการทำผิดครั้งนี้
"จ..จริงค่ะ" อิงตอบพร้อมยืนก้มหน้า
"ทำไม? เธอแกล้งโนราห์ทำไม"
"ก็โนราห์ไม่ยอมเป็นเพื่อนกับหนู ฮึกกก พยายามผลักไสไล่ส่งทั้งที่หนูพยายามจะเข้าหาอย่างเป็นมิตรที่ดี"
"เธอไม่มีสิทธิ์บังคับใครไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน ถ้าเขาไม่อยากพูดคุยหรือคบกับเธอมันก็เป็นสิทธิ์ส่วนตัวไม่ใช่หรือไง"
"น..หนูทราบค่ะ"
"รู้ไหมว่าโทษของเธอคืออะไร? จะให้ฉันพักการเรียนแล้วทำงานส่งย้อนหลัง หรือว่าอยากจะไปล้างห้องน้ำหญิงทั้งตึกเป็นเวลาหนึ่งเดือน"
ดวงตากลมเบิกโพลงรีบโต้เสียง "ไม่ได้นะคะ ถ้าพักการเรียนหนูต้องโดนพ่อดุแน่ แต่ถ้าให้ไปล้างห้องน้ำหนูก็จะไม่มีเวลาทำงานพิเศษ น..หนูเป็นพนักงานร้านกาแฟที่อยู่ติดกับที่นี่ค่ะ"
"part time สินะ" บอยถอนหายใจ สักครู่ก็จำใจพูดบางอย่าง "ถ้าเธอไม่เลือกฉันจำเป็นต้องให้เธอทำความสะอาดห้องน้ำหญิงเนื่องจากเป็นการลงโทษขั้นพื้นฐาน สำหรับเรื่องงานพิเศษของเธอคงช่วยอะไรไม่ได้"
บทสรุปยิ่งทำให้อิงทรุดพร้อมน้ำตาที่ไหลพรากด้วยความเจ็บปวดใจ ส่วนฝันทำหน้าตาลื่นไม่สนแม้ว่าจะเป็นผู้กระทำแต่เธอกลับไม่ถูกจับจ้องเนื่องจากเป็นลูกผู้ลากมากดีใครบ้างที่จะไม่รู้จักชื่อเสียงพ่อของเธอ
โต้มมม!
เสียงประตูกระแทกดัง ณ. ห้องทำงานของ ผอ. ชั้นล่างปีกขวาของตึก
"ทำไมถึงไม่ขออนุญาตก่อน ไม่เห็นหรือไงว่าด้านหน้ามีไมโครโฟนสามารถกดแล้วพูดเข้ามาให้ฉันได้รับรู้หรือได้ยิน" เบสเอ่ยเสียงนิ่งเมื่อเห็นผู้รุกราน "เธอมาทำอะไรที่นี่โนราห์...?"
- Writer
