บทที่6 บนตัก [จับจ้อง]
973 Words
"หนูมีเรื่องอยากจะมาแจ้งให้ทราบ"
"เรื่องนั้นคงสำคัญน่าดูถึงทำให้เธอยอมพูดจากับฉัน"
ดวงตาคมกริบจ้องมองสาวน้อยอย่างมีเลศนัยครู่เดียวก็รีบลุกจากที่นั่งเก้าอี้โซฟาตัวใหญ่เดินตรงดิ่งไปหา
"หรืออยากจะมารื้อฟื้นความหลังของเรา.." เขาหยอกเย้าแต่ท่าทางคนตัวเล็กไม่สบอารมณ์
"ในห้องมีนักเรียนนิสัยแย่ชอบแกล้งคนอื่นแถมยังเอาสถานภาพของตัวเองขู่บังคับ อีกทั้งหลบเลี่ยงการกระทำความผิด"
"เธอรู้ดีขนาดนั้นเชียว"
"หนูไม่ได้โง่นะคะ!"
"ปากเธอนี่มันไม่ควรมีไว้พูด มันควรไว้ใช้ทำอย่างอื่นมากกว่า ลืมหรือไงว่าฉันเป็นผู้อำนวยการของที่นี่พูดจาให้มันดีๆ หน่อย"
คำตักเตือนจริงจังทำให้โนราห์เริ่มอ่อนลง เธอพยักหน้าก่อนที่จะเดินไปนั่งตรงโซฟารับแขกด้านข้าง สักพักเบสก็เดินไปนั่งอีกฝั่งพร้อมรับฟังเหตุผล
"ฉันจะจัดการเอง" เมื่อได้ฟังเบสจึงพูดให้คำมั่นสัญญา
"ถึงแม้ว่าหนูจะไม่ได้ชอบผู้หญิงที่ชื่ออิง แต่เธอก็ไม่สมควรจะถูกลงโทษทั้งที่ไม่ได้เป็นฝ่ายกระทำผิด มองทีเดียวก็รู้ว่าคงเป็นลูกสาวของนักการเมืองคนนั้น"
"รู้ไหมว่าทำไมพวกคนรวยถึงมีอำนาจ..เพราะเงินมันซื้อได้ทุกอย่าง เปลี่ยนดำให้เป็นขาวหรือขาวเป็นเทา ถ้าเธออยากจะเป็นฝ่ายชนะ ต้องใช้ความจริงเข้าสู้เท่านั้น"
โนราห์ครุ่นคิดก่อนที่จะนึกบางอย่างออก "ฝั่งเกษตรมีกล้องวงจรปิดฉะนั้นถ้าเราเปิดดู.."
"ขอโทษทีพอดีกล้องวงจรปิดทั้งหมดถูกสั่งซ่อมแล้วใช้ตัวใหม่ที่สแกนใบหน้าได้ชัดเจน"
"บ้าจริง! แบบนี้เราจะเอาผิดพวกนั้นได้ยังไง"
"ฉันรับปากแล้วไงว่าจะช่วย เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง ตอนนี้เธอเดินไปหยิบกาแฟบนโต๊ะให้หน่อย"
"ค่ะ"
ตัวเล็กลุกเดินไปยังโต๊ะโซฟาก่อนจะคว้าหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาแล้วตรงดิ่งมาวางบนโต๊ะเบื้องหน้าที่ผู้อำนวยการนั่งอยู่
เคว้ง!
ว้ายยยยยย!!
ความเผลอไผลไม่ทันระวังโนราห์สะดุดบางอย่างจนทำให้กาแฟร้อนลวกมือ
ผู้อำนวยการรีบดึงกระดาษทิชชูมาซับก่อนที่จะเพิ่งรู้ว่าตอนนี้เธอนั่งอยู่บนตักของเขา
"ซุ่มซ่ามจังเลยนะเรา" เบสพูดเบา "เจ็บมากไหมจะไปห้องปฐมพยาบาลหรือเปล่า"
"ไม่เป็นไรค่ะแค่นิดเดียว เดี๋ยวก็คงหาย โอ๊ย"
"บีบยาสีฟันใส่ไหมเดี๋ยวแผลจะพองนะ"
"ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ"
"ไม่อนุญาต"
คิ้วบางผูกปม ทั้งที่ตอนแรกอยากให้ไปปฐมพยาบาลเบื้องต้นแต่ตอนนี้กับรั้งเอาไว้
มือหนาโอบรัดเอวบางเพื่อไม่ให้เธอขยับเขยื้อนไปไหน
"อ๊ะ~" โนราห์ร้องลั่น
"ฉันกำลังทำแผลให้เธออยู่จะร้องทำไม"
"สกปรก"
"เธอนี่ปากร้ายสุดๆ แค่เลียก็บอกสกปรก ทำไมหน้าหล่อๆ ของฉันไม่ทำให้เธอรู้สึกดีบ้างหรือไงกัน"
"คนเจ้าเล่ห์"
แม้จะไม่เคยมีความรักสักครั้งแต่โนราห์ฉลาดพอช่ำชองและประสาทสัมผัสไว้ว่อง มองแค่แป๊บเดียวก็รู้ว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่บุคคลธรรมดา เขามีหลากหลายอย่างซ่อนเร้นไว้โดยเฉพาะความเร่าร้อนที่แผ่ซ่านอย่างอันตราย
"ถ้าเธอนั่งนานกว่านี้คงต้องได้รับผิดชอบแล้วนะ" เสียงแหบพร่ากระซิบ "มันแข็งแล้ว"
"อ๊าย์! ผอ. โรคจิต"
"ฉันมีอำนาจพอจะไล่เธอออกได้เลยนะ ทำไมถึงยังกล้าปากดีแบบนี้อีก"
"ถ้าคุณอยากจะให้หนูออกคงจะไล่ตั้งแต่วันแรกที่พบเจอกัน เพราะหนูทำให้คุณรู้สึกอยากเอาชนะสินะคะ"
"เกลียดจริงผู้หญิงรู้ทัน แต่เอามัน ให้อภัยก็ได้"
"!!!!"
นอกอาคาร
"ทำไมเบสถึงสั่งตรวจสอบเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ด้วยวะ" โจ ยืนมือเท้าสะเอวถามเพื่อนอย่างบอย "แค่แกล้งกันในชั้นเรียนไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้"
"คงเพราะเด็กผู้หญิงที่ชื่อโนราห์คนนั้น"
"โนราห์..ใคร? นักเรียนที่นี่เหรอ"
"วันนั้นมึงเข้าไปสอนแล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นมาสายทั้งที่เลยเวลาการรับตัวนักศึกษาแต่เบสยังคงรับเข้ามา"
"คนอย่างมันอยู่ในกฎจะตาย"
"นั่นแหละพวกกูถึงคิดว่าแปลก.."
โจ ได้ฟังจึงข้องใจเขาตรวจสอบประวัติของโนราห์ทาง application ที่มีในระบบข้อมูลก่อนที่ภาพจะโชว์ใบหน้าของสาวน้อยวัยใสที่สวยงามราวกับฟ้าบันดาลลำเอียงให้
"สวยแต่..ดูยังไงไม่รู้" โจ หันมาพูดกับ บอย โดยที่สักพัก ค็อป ก็ตามเข้ามา
"มึงจะอยากรู้จักเด็กนี่ไปทำไม อาจจะแค่ผู้หญิงที่มันเคยมีอะไรด้วย เดี๋ยวสักพักมันก็เบื่อ"
"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ ผู้หญิงที่คู่ควรกับมันควรที่จะมีสง่าราศีชาติตระกูลดี ไม่ใช่เด็กที่อยู่ในโควตา ไม่ได้จ่ายเงินสักบาทเดียวด้วยซ้ำ"
"ไอ้เบสมันโตแล้วมันคิดเองได้ มึงจะไปยุ่งกับมันทำไม ฮ่าๆ"
พอพูดคุยออกแนวโต้เถียง ส่วนบอยจิบกาแฟฟังทั้งคู่แจกแจงความคิดเห็นส่วนตัว
โจ ถอนหายใจใบหน้าเคร่งเครียดก่อนพูดด้วยถ้อยคำชัดเจน "ถ้าเด็กคนนี้มีอิทธิพลกับมันมากเกินไป กูนี่แหละจะเขี่ยเด็กนี่ออกไปจากที่นี่ซะ มึงก็รู้ว่าเสืออย่างเราควรจะกินเหยื่อเด็ดๆ ไปเรื่อยๆ ไม่ใช่มาหยุดอยู่กับผู้หญิงคนเดียว ตั้งแต่นี้ต่อไปกูจะคอยจับตาดูไว้ หึ ชื่อก็เหมือนนางเอกในละครไทยสมัยเก่า โนราห์"
- Writer
