หลังจากที่เขากินข้าวเสร็จก็จัดการเก็บปิ่นโตกลับไปด้วย ก่อนจะลงบันไดไปเขาหันมามองฉันเหมือนมีอะไรจะพูดอีกแล้ว แต่เขาก็ไม่พูดหันหลังเดินลงไปแล้วก็ตัดเข้าบันไดบ้านพักตัวเอง ฉันเลยปิดประตูแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูเพื่อเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวเขียนงานตัวเอง ไม่อยากมานั่งเริ่มเขียนที่หลังเดี๋ยวฉันทำไม่ทันต้องมาอ้อนวอนอาจารย์แม่อีก
เช้าอีกวันฉันว่าเท้าฉันดีขึ้นน่าจะเพราะแก้ปวดอย่างดีที่นายหัวให้คนเอามาให้ เช้านี้ฉันเลยกะว่าจะลงไปก่อนที่อาหารเช้าจะมาถึงหน้าประตูห้อง แต่มายืนรออยู่เกือบ 15 นาทีก็ไม่ได้ยินเสียงของนายหัว ประตูบ้านก็ไม่ได้ถูกล็อกจากด้านนอกแสดงว่าน่าจะยังไม่ตื่น สักพักฉันเห็นรถพี่นนท์กำลังเข้ามาเลยรีบเดินไปที่ออฟฟิศเพื่อจะถามบางอย่าง
"สวัสดีค่ะพี่นนท์"
"ตื่นเช้าเชียว...เท้าดีขึ้นแล้วเนอะ"
"เอ่อพี่นนท์ปกตินายหัวตื่นกี่โมงคะ"
"ตี 5 ไม่เคยเกิน ตี 5 ครึ่ง...ถามทำไม"
"อืม...สายแล้วฉันยังไม่
