บทที่ 5 ถ้อยคำ...ที่แสนเจ็บปวด04

978 Words
“อืม” ดลวัฒน์ก็ขานรับ ไม่ได้คิดจะรั้งอะไร แม้จะรู้ว่าสิรินดาคงตั้งใจมากินข้าวด้วย แต่เขาเองก็ยุ่ง คงไม่มีเวลามาคุยหรือพาไปกินข้าว สิ้นคำนั้นหญิงสาวก็ขยับปลายเท้าตรงไปยังทางออก แต่ก่อนที่มือจะจับก้านโยกของลูกบิดประตู เสียงเข้มๆ ก็ดังขึ้นมาอีกหน “เดี๋ยวก่อน” หญิงสาวหันไปมอง ก่อนจะเห็นสามีใช้สายตามองไปยังกล่องข้าว “เอามันออกไปด้วย เอาไปให้พี่สุ แล้วหยุดคิดเลอะเทอะ พี่ไม่คิดจะทำเรื่องปวดหัว” เขาไม่ใช่พวกที่จะเอาปัญหาเข้ามาสุมในชีวิต ทุกวันนี้เขาเหนื่อยกับการทำงานมากพอแล้ว แถมยังต้องมาคอยรับมือกับผู้เป็นย่าอีก เพราะฉะนั้นเขาไม่คิดเอาผู้หญิงอย่างอรอุมามาสร้างความวุ่นวายให้ชีวิตอีกแน่นอน ชายหนุ่มไม่คิดจะกินมันแล้วถูกคนเอาไปโพนทะนาและเล่าลือกันแบบผิดๆ ลำพังแค่เรื่องซุบซิบเกี่ยวกับการแต่งงานของเขากับสิรินดาก็มากเกินพอแล้ว “ค่ะ” หญิงสาวขานรับ ถึงแบบนั้นใบหน้าหวานก็ไม่ได้มีรอยยิ้มปลาบปลื้มกับการกระทำ สาเหตุก็คงเพราะดลวัฒน์เป็นคนชัดเจนแบบนี้ มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ชัดเจนว่าไม่รักใคร ก็จะไม่เคยให้ความหวัง หญิงสาวจึงเดินไปคว้ากล่องข้าวมา แต่ก็อดไม่ได้ที่เหลือบมองหน้าสามีอีกหน ก่อนหัวใจมีอาการคันยิบรุนแรง เพราะคำพูดของอรอุมาที่ย้อนกลับมาเล่นงาน “แต่เขาไม่ได้รักอยู่ดีนี่คะ” ดวงตาหม่นหมองอย่างชัดเจน ส่วนดลวัฒน์ก็เงยหน้าขึ้นมอง เพราะรู้สึกได้ว่าถูกจ้อง ชายหนุ่มเลิกคิ้วใส่เป็นเชิงถาม นั่นเองถึงทำให้สิรินดาขยับเท้าและหิ้วเอาออกไปให้สุพัฒนาตามที่เขาบอก โดยเธอเองก็รู้ว่าอาหารที่เธอเคยทำมา บางครั้งก็เคยถูกทำเช่นนี้ไม่ต่างกัน “หน้ากูมีอะไรผิดปกติหรือไง” ดลวัฒน์ปล่อยคำถาม เพราะวันนี้ตั้งแต่เดินเข้ามาในแผนกก็มีแต่คนมองมาไม่หยุด ทั้งนางพยาบาล สตาฟ หมอรุ่นน้อง รุ่นพี่ จนเขาไม่อาจปล่อยผ่านไปได้ พาริยะเงยหน้าจากหน้าจอไอแพด ก่อนสำรวจใบหน้าเพื่อนแล้วตอบไป “เปล่านี่” “แล้วเขามองอะไรกัน” ถ้าหน้าเขาปกติดี แล้วคนอื่นจะมองมาทำไมกัน คุณหมอกระดูกเลิกคิ้วแล้วถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ “มึงไม่รู้?” ดลวัฒน์พยักหน้ารับ “เขาลือกันให้แซ่ด เรื่องที่มึงใส่แหวนแต่งงานไง” พาริยะบอกพร้อมกับเลื่อนสายตาไปมองแหวนดิไซน์เรียบๆ ที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเพื่อน คนรอคำตอบกลอกตามองบนก่อนจะส่ายศีรษะ ตอนเขาไม่ใส่แหวนก็ลือกัน ตอนนี้เขาหยิบมาใส่ก็ยังลือกันอีก “ทำไมชอบยุ่งเรื่องคนอื่นกัน” ชายหนุ่มว่าออกมาเสียงดัง ทำให้หลายคนในห้องอาหารถึงกับสะดุ้ง แล้วรีบดึงสายตากลับไปทันที ก่อนต้องถามด้วยความสงสัย “ทำอะไร” เพราะอยู่ๆ ก็เห็นเพื่อนคว้าไอแพดเครื่องประจำขึ้นมาแล้วกดถ่ายรูปมือของเขาดังแชะ “อัปรูปความเป็นคนดีของมึงไง” แม้ว่าดลวัฒน์ไม่เอ่ยถึงเหตุผลที่หยิบมาสวม แต่พาริยะก็พอเดาได้ เพื่อนเขาคงอยากจะให้อรอุมาหยุดความคิดที่จะเข้ามาวุ่นวายในชีวิตสักที ส่วนว่าจะทำเพื่อสิรินดาด้วยหรือเปล่า เขาก็เดาใจเพื่อนไม่ถูก แต่ก็ขอเข้าข้างน้องสาวไว้ก่อนละกัน สายตาของคุณหมอกระดูกยังคงแน่วแน่อยู่ที่หน้าจอสี่เหลี่ยม พร้อมกับนิ้วยาวที่เริ่มพิมพ์ข้อความในโลกโซเชียลมีเดีย ‘เพื่อนผมชัดเจนนะครับ’ ‘ก็คนมีเมียแล้วอะเนอะ’ ก่อนชายหนุ่มจะยื่นไปให้เพื่อนได้ดูเพื่อให้กระจ่างแก่ใจที่สุด “ไร้สาระ” ดลวัฒน์ส่ายหน้าพรืด “ว่าแต่มึงจะให้กูสั่งยาแก้เจ็บคอให้มะ” “อะไรของมึงอีก” เขาก็ไม่ได้เจ็บป่วยอะไร จะมาสั่งยาให้เขาทำไมกัน เจ้าของร่างสูงทำสีหน้าไม่เข้าใจและคาดคั้นทางสีหน้าเพื่อรอคำตอบ “ก็คืนนี้น้องไจ๋คงจะจัดให้มึงแบบถึงใจ จนมึงต้องครางจนเจ็บคอ” ดลวัฒน์ทำสีหน้าเหนื่อยใจกับเพื่อนซี้ที่เดี๋ยวนี้ปากคอเราะราย ก่อนจะเอนหลังไปพิงกับเก้าอี้คล้ายพักเหนื่อย “แล้วเรื่องปราง มึงจะเอาไง” พาริยะเอ่ยถาม “เอาไงหมายความว่า?” “มึงยังยืนยันที่จะไปรับปรางที่สนามบินเหรอ” “ไม่มีเหตุผลให้กูไม่ไป ปรางยังเป็นคนสำคัญของกูเสมอ” “น้องไจ๋ล่ะ ไม่สำคัญมึงเลยไม่แคร์?” มันไม่คิดบ้างหรอว่าถ้าสิรินดารู้ว่าสามีตัวเองเสนอหน้าไปรับแฟนเก่าถึงที่สนามบิน จะมีความรู้สึกอย่างไร แต่กลับไม่มีถ้อยคำใดหลุดมาจากปากของคุณหมอหนุ่ม พาริยะก็มองจ้องหน้า ก่อนความคิดไม่ดีจะแวบเข้ามาในหัวสมอง “อย่าบอกกูนะว่า ที่มึงหยิบแหวนมาใส่นี่ ไม่ได้ทำเพื่อน้องไจ๋ แต่ทำเพื่อรอปราง” มันอดคิดในมุมนี้ไม่ได้จริงๆ ดลวัฒน์ก็ทำสีหน้ายุ่งยากใจ เพราะไม่อยากมานั่งตอบคำถามพวกนี้ซ้ำๆ ร่างสูงจึงขยับลุกขึ้น และบวกกับว่าใกล้ถึงเวลาต้องกลับไปปฏิบัติหน้าที่ของหมอต่อแล้ว “มึงกลับมาตอบคำถามกูก่อนเดี๋ยวนี้นะไอ้ดล” แต่ดลวัฒน์ก็ไม่ได้สนใจจะหันกลับไปให้คำตอบ
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD