สถานะหมดแรงรัก

บทที่ 5 ถ้อยคำ...ที่แสนเจ็บปวด07.01

“ไจ๋อยากมีลูกค่ะพี่ดล”

ชายหนุ่มหยุดเท้าก่อนจะหันไปหา

“เราเคยตกลงกันไปแล้วไจ๋ แล้วพี่ก็ไม่อยากมี”

“แต่ถ้าเป็นลูกของเรา พี่ดลต้องรักแกมากแน่ค่ะ” สิรินดาเองก็ยังไม่ยอมแพ้ “ไจ๋จะเป็นแม่ที่ดี ไจ๋สัญญา” หญิงสาวให้คำมั่น

“เธออยากจะมีให้ได้?”

“ไจ๋อยากมีลูกที่หน้าตาเหมือนพี่ เหมือนไจ๋ อยากมีสักสองคนค่ะ เรามีกันเถอะนะคะ” หากเธอมีลูกเป็นผู้ชายคนผู้หญิงคนก็คงจะดีไม่น้อย และยังหวังอยากให้คนแรกเป็นผู้ชาย จะได้ปกป้องน้องสาวได้

แม้การเป็นแม่คนไม่ใช่เรื่องง่ายและเหนื่อยมาก แต่เธอก็พร้อมรับภาระหน้าที่นั้น

“งั้นก็เอาสิ” ชายหนุ่มคำรามในลำคอเบาๆ

สิรินดาเม้มปากมอง เพราะจู่ๆ เขาก็ตอบรับเสียอย่างนั้น ก่อนได้ฟังคำตอบที่เหมือนถูกค้อนทุบเข้าที่หัวใจอย่างแรง

“แต่คงมีกับพี่ไม่ได้ เธอก็แค่หย่าแล้วไปเริ่มต้นใหม่ มีกับสามีใหม่ของเธอ” ดลวัฒน์ยื่นทางออกให้ด้วยท่าทีเรียบเฉย ทำให้สิรินดาน้ำตาแทบร่วง

"ทำไมพี่ดลพูดเหมือนไจ๋ไม่มีความหมายอะไรเลยคะ" สิรินดาถามด้วยเสียงสั่น ขณะมองสบตากับคนพูด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ

“พี่ก็บอกเธอตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่าแต่งกับพี่ พี่ไม่ใช่คนดี”

การมีปากเสียงกันเมื่อวานส่งผลมาจนถึงวันนี้ ซึ่งเป็นวันที่ทั้งสองคนจะต้องเดินทางไปยังบ้านที่จังหวัดสมุทรสงคราม ความอึมครึมเกิดขึ้นมาตลอดทาง ทั้งสิรินดาและดลวัฒน์ต่างนิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรกันมาจนถึงจุดหมาย

“นี่ถ้าไม่ใช่วันเกิดแม่ แม่จะได้เห็นหน้าดลไหม” จารวีถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้จริงจังนัก รู้ว่าลูกชายเธอแสดงออกไม่ค่อยเก่ง แต่ก็รักเธอมาก

“แม่ก็รู้ว่าผมงานยุ่ง แล้วคนที่แม่อยากเห็นหน้าคงเป็นลูกสะใภ้มากกว่ามั้งครับ” ที่ผ่านมาเขาพยายามกลับมาหามารดาสองเดือนครั้ง และใช้โทรศัพท์เป็นสื่อในการพูดคุยแทน แต่ช่วงนี้งานรัดตัวมากจนกลายเป็นสามเดือนครั้ง

“ก็ลูกสะใภ้แม่ไม่ดื้อแบบแก” คนเป็นแม่ว่า “คืนนี้จะค้างกับแม่ใช่ไหม”

“ครับ” อาทิตย์ที่ผ่านมาเขาโหมงานอย่างหนักพร้อมทั้งขอสลับคิวกับเพื่อนร่วมแผนก เพื่อที่จะได้มานอนค้างกับมารดาให้ท่านหายคิดถึงบ้าง

“แม่สั่งเด็กให้ทำของโปรดดลไว้แล้ว” จารวีบอก เมื่อพูดถึงของชอบที่สุดของลูกก็พลันนึกถึงสามีผู้ล่วงลับ เขาเองก็ชอบเช่นเดียวกัน พานให้ดวงตามีทั้งความเศร้าและความคิดถึงฉายชัด

“ขอบคุณครับ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงของรถยนต์แล่นเข้ามาจอดสนิทหน้าบ้าน เรียกสายตาจากคนทั้งสองที่กำลังยืนคุยกันอยู่ที่ชานหน้าบ้านได้เป็นอย่างดี

“แม่ชวน...มันหรือครับ” ดลวัฒน์เอ่ยถามหลังเห็นว่าเจ้าของรถนั้นคือคนที่เขาไม่เคยอยากอยู่ใกล้

“ดล อดีตมันมีแต่ทำให้เจ็บปวด แม่อยากให้เรา...”

“อย่าขอในสิ่งที่ผมให้ไม่ได้เลยครับ”