รถหรูขับแล่นบนนถนนมุ่งสู่โรงพยาบาลธาราเวศน์ นาเนียร์นั่งบีบมือตัวเองแน่นด้วยความวิตกกังวลปนหวาดกลัว ดวงตาคู่สวยบวมแดงจากการร้องไห้อย่างหนัก ทุกการขับเคลื่อนของรถหรูเธอเฝ้าภาวนาขอให้ถึงเร็วๆ
คิรันไม่พูดอะไรนอกจากตั้งใจขับรถพานาเนียร์ไปโรงพยาบาล ลึกๆ อยากเอ่ยอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่เก่งพอกับเรื่องปลอบใจคนอื่น
ใช้เวลาไม่นานรถหรูก็ขับมาถึงจุดหมาย คิรันกำลังอ้าปากพูดบางอย่างอีกคนก็เปิดประตูรถลงไปก่อนเสียแล้ว
นาเนียร์แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินเร็วแค่ไหน หัวใจที่เต้นถี่รัวอยู่ในอกทำให้โลกหมุนเร็วกว่าเดิมหลายเท่า มือที่บีบโทรศัพท์แน่นจนข้อนิ้วซีดขาวยังคงสั่นสะท้านจากข่าวร้ายเมื่อครู่
“ญาติของคนไข้ทิวากรค่ะ” เธอเดินเข้าไปแจ้งพยาบาล
พยาบาลประจำเคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะตอบ
“คนไข้อยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ ญาติรอด้านนอกก่อนนะคะ”
“ค่ะ” นาเนียร์พยักหน้าแล้วรีบเดินไปยังพื้นที่รอ
