สามวันต่อมา
ณ โรงพยาบาลธาราเวศน์
“เสนอหน้ามาทำไมอีก” วรรณีที่เพิ่งก้าวเข้ามาภายในห้องพักฟื้นลูกชาย เห็นนาเนียร์กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงลูกชายก็เอ่ยอย่างไม่พอใจ “แหม ทีเมื่อก่อนได้ดิบได้ดีแล้วหายหัว ทีตอนนี้ทำมาเป็นนั่งหน้าเศร้าร้องไห้ อีตอแหล”
“ทีมเป็นน้องชายของหนู หนูแค่มาเยี่ยมน้อง” เธอไม่ได้อยากเจอป้าเลยสักนิด แต่น้องชายโดนแล้วหนีนอนนิ่งเป็นผักอยู่อย่างนี้ใครจะไม่มาเหลียวแล
วรรณีฟังแล้วกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน พลางก้าวเข้าไปใกล้นาเนียร์มากยิ่งขึ้นจนเธออดระแวงป้าไม่ได้
“แต่นั่นมันลูกกู เพราะฉะนั้นกูไม่อนุญาตให้มึงเยี่ยม”
“คนจะเป็นจะตายขนาดนี้ ป้ายังไม่หยุดเห็นแก่ตัวอีกหรือไง”
“เออ! เพราะกูเกลียดมึง! มึงมันเนรคุณแถมยังเลี้ยงเสียข้าวสุก! กูอุตส่าห์เลี้ยงมึงมา พอได้ดิบได้ดีก็ทิ้งพวกกู แล้ววันนี้มึงยังมีหน้าโผล่มาเยี่ยมลูกกูอีกเหรอฮะ!”
นาเนียร์กัดฟันกรอด สองมือจิกกระโปรงแน่นเพื่อ
