“พ่อพูดอีกทีสิ…” เสียงของคิรันกระด้างจนเกือบไม่ใช่น้ำเสียงปกติของเขา ใบหน้าคมเข้มตึงเครียด ดวงตาเปล่งประกายวาววับจากแรงโทสะที่เดือดปุดอยู่ภายในร่าง
คิระผู้นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้โอ๊กเงยหน้าขึ้นช้าๆ เขาถอนหายใจหนัก ใบหน้าเคร่งขรึมแฝงความตึงเครียดไม่แพ้กัน
“หนูนาเนียร์ถูกพวกมันเอาตัวไปแล้ว” เขาย้ำชัดถ้อยชัดคำอีกครั้ง
คิรันยืนนิ่งอยู่กลางห้อง มือทั้งสองกำแน่นจนข้อขาว หัวใจแกร่งเต้นระรัวราวกับมันจะทะลุออกมานอกอกได้ทุกเมื่อ
ปึ่ง!
เสียงหมัดกระแทกโต๊ะอย่างแรง จนของบนโต๊ะสั่นสะเทือน คิรันขบกรามแน่น ดวงตาแดงก่ำ
“ผมจะไปเอาตัวนาเนียร์กลับ!”
“หยุดตรงนั้น!” เสียงของคิระดังก้อง ถึงน้ำเสียงไม่ได้ดังมากแต่หนักแน่นราวกับมีพลังมหาศาลที่สะกดให้ลูกชายต้องชะงักฝีเท้า
“พ่อเลิกห้ามผมสักที! ผมจะไม่ช่วยนาเนียร์!” คิรันตะโกนกลับ หันมาสบตาพ่อด้วยแววตาเกรี้ยวกราด
“แกคิดว่าแค่ความบ้าเลือดของแกจะเอาชนะพวกนั้น
