หลายวันต่อมา
“แน่ใจแล้วเหรอ” ประมุขของบ้านเอ่ยถามคนตรงหน้าย้ำอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง
“ค่ะคุณลุง” เธอคิดมาดีแล้ว…
คิระลอบถอนหายใจเบาๆ อีกคนไม่มีทีท่าลังเลแต่อย่างใด อยู่ดีๆ วันนี้นาเนียร์เข้ามาขอคุยด้วยพร้อมกับบอกว่าอยากออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง ในเมื่อนาเนียร์ตัดสินใจแบบนั้นเขาเองก็คงทำอะไรไม่ได้
หากลูกชายรู้คงเป็นบ้าตายแน่ๆ ทุกวันนี้ตามง้อนาเนียร์แต่ไม่มีวี่แววจะทำสำเร็จ ใจนึงก็สงสารแต่อีกใจก็ทำอะไรไม่ได้ ที่ผ่านมาอยากให้คิรันได้รับบทเรียน หากถามว่ามันสาสมหรือยังกับสิ่งที่เคยทำไว้กับนาเนียร์ คงตอบอย่างเป็นกลางว่าไม่มีอะไรลบล้างความผิดได้
“จะให้ลุงพูดอะไรดีล่ะหนูนาเนียร์” คิระเอ่ยเสียงอ่อนลง น้ำเสียงอ่อนโยนแบบคนเป็นพ่อ “ลุงเองก็รักหนูเหมือนลูกอีกคน ใจก็ไม่ได้อยากให้หนูไปหรอกนะ”
นาเนียร์ยิ้มบางๆ
“แล้วคิรันล่ะ ได้คุยกับมันหรือยัง?”
“ยังค่ะ หนูคิดว่าจะไม่บอกเขา” นาเนียร์พูดเบาๆ “ถ้าเขา
