ช่วงบ่ายของวัน
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเข้ามาทำให้คนป่วยที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองออกไปนอกกระจกใสหันขวับ ก่อนจะรีบวิ่งไปยังเตียงแล้วคลุมโปงทำทีว่ากำลังหนาวสั่น
แอดด
“แค่กๆๆ” พอเสียงเปิดประตูเข้ามาก็แกล้งไอเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนที่คิดว่าเป็นนาเนียร์ “หนูมาแล้วเหรอ พี่หนาวมากเลยครับ”
“พี่คิดถึงหนูจัง นึกว่าหนูจะไม่มาหาพี่แล้ว…”
ครินทร์ยืนอยู่ถึงกับนิ่งชะงัก แต่พี่ชายของเขายังไม่หยุด ยังคงสำออยต่อเหมือนอินบทจนหยุดไม่ได้
“อยู่กับพี่นานๆ เลยได้ไหม ให้พี่ได้หายคิดถึง…นะครับหนู”
ครินทร์เม้มปากกลั้นขำสุดชีวิต พอได้จังหวะก็กระแอมเบาๆ ก่อนจะขยับริมฝีปากส่งเสียงแสดงตัว
“…ขนลุกว่ะเฮีย”
คิรันชะงัก ผ้าห่มที่คลุมโปงค่อยๆ ถูกเลิกออก เผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่ตอนนี้อาการไม่ต่างจากคนโดนตบกลางกบาล
“ไอ้ครินทร์!” คิรันถึงกับเรียกชื่อน้องชายดังลั่น หน้าเสียยิ่งกว่าโดนสาวเทกลางห้าง
“เฮียนี่ก
