เสียงหั่นผักดัง ฉับ ฉับ อย่างสม่ำเสมอในครัวเปิดโล่ง ท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมราวกับม่านบาง คิรันยืนนิ่ง มองร่างบางที่อยู่หน้าบานเคาน์เตอร์
เขารู้ว่าเธอพูดจริงไม่ได้ประชด ท่าทางของนาเนียร์ดูนิ่งเกินไป นิ่งจนรู้สึกเหมือน…ถูกผลักให้ออกห่าง
“นาเนียร์” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นช้าๆ แต่เธอกลับไม่หยุดมือลงแม้แต่วินาทีเดียว
“คะ?”
แค่คำเดียวสั้นๆ แต่ชัดเจนว่ากำลังรักษาระยะห่างระหว่างกัน เจ้าพ่อหนุ่มเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ จนยืนห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าว
“ทำไมเธอไม่อยากนอนห้องเดียวกับฉันฮึ”
นาเนียร์หยุดมือชั่วครู่ ก่อนจะหันไปเปิดตู้เย็น หยิบถาดไข่ออกมาวางลงบนเคาน์เตอร์เสียงเบา
“หนูแค่รู้สึกว่ามันดูวุ่นวายไปหน่อย” เธอตอกไข่ลงชามแล้วเริ่มตีไข่
“นาเนียร์” เขาเอ่ยชื่อเธออีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้จนร่างสูงแทบจะซ้อนด้านหลัง เธอรับรู้ถึงไอร้อนจากตัวเขา แต่ก็ยังไม่หันไปมอง
“พี่คิรันมีอะไรก็พูดมาเถอะค
