ภายในห้องนอนเงียบสงัด ภายในห้องนอนเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆ และเสียงลมที่พัดผ่านม่านโปร่งบางพลิ้วไหวเบาๆ จากระเบียงกระจก ร่างบางของนาเนียร์นั่งงอตัวกอดเข่าอยู่ที่มุมโซฟา ใบหน้าซุกอยู่กับเข่าของตัวเอง ดวงตาบวมแดงยังชื้นด้วยน้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ยังมีแสงจากตึกสูงระยิบระยับ บรรยากาศภายนอกดูสงบ สวยงาม และห่างไกลจากความวุ่นวายในใจของเธออย่างสิ้นเชิง
เสียงกระพือปีกเบาๆ เรียกให้เธอเงยหน้าขึ้น นกตัวหนึ่งบินมาจากไหนไม่รู้ มันเกาะราวระเบียงนอกกระจก บินวนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโผบินออกไปสู่ฟากฟ้าอย่างอิสระ เห็นเพียงเงาร่างที่เล็กลงเรื่อยๆ แล้วเลือนหายไปในแสงไฟของเมืองใหญ่
นาเนียร์มองตามมันไปนิ่งๆ ดวงตาเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
เธออิจฉามัน…
นกตัวเล็กๆ นั่นไม่ต้องแบกความรู้สึกที่ตีกันยุ่งเหยิงอยู่ในหัว ไม่ต้องกล้ำกลืนความเจ็บปวดไว้ใน
